Autorka książki napisała „Samotność robi ze mnie pieprzonego poetę, a natchnienie przychodzi do mnie, kiedy przeczytam coś dobrego, a słowa same układają mi się w głowie. Wtedy chcę opowiedzieć własną historię. Jak zabrać głos w dyskusji. Być w centrum uwagi, dotrzeć do innych. Ludzie lubią czytać o miłości, bo większość chciałaby chociażby w nią wierzyć..”

Poszukiwanie sensu miłości, życia, otaczającego świata. Trudne pytania, niejednoznaczne odpowiedzi i wir przemyśleń. Z gramem humoru i całą toną ironii. Nieprzesiąknięta lukrem, trochę zgorzkniała. Zawiera wszystko to, co głowa samotnego człowieka, który jest skazany na własne myśli.

"Samotność robi ze mnie pieprzonego poetę, a natchnienie przychodzi do mnie, kiedy przeczytam coś dobrego, a słowa same układają mi się w głowie. Wtedy chcę opowiedzieć własną historię. Jak zabrać głos w dyskusji. Być w centrum uwagi, dotrzeć do innych. Ludzie lubią czytać o miłości, bo większość chciałaby chociażby w nią wierzyć. W tych czasach prawie nikt nie umie się jej tak do końca oddać. I nie koniecznie musi to mieć związek ze wzrostem ciąż wśród nastolatków. Myślą, że „oddanie się” to okazanie swojej miłości. Równie dobrze mogłyby złożyć swoje ciało w ofierze. Niektóre myślą inaczej, a niektóre w ogóle nie myślą" - fragment z książki Miłość kliniczna