Profetyczny szkic powieściowy Miłosza, który powieścią, jak sam nie omieszkał się we wstępie do niej napisać, jako formą gardził. W prozie radzi sobie jednak doskonale. Jego wizja końca XXI wieku jest interesująca, również trafna bo sprawdza się już w jakimś stopniu, jednak to nie ona jest tu najważniejsza. Futurystyczna dystopia (a może właśnie utopia?) jest tłem dla refleksji o kulturze, cywilizacji, Kościele, rozpadzie relacji i poczucia wspólnoty, ludzkim zagubieniu, niemożności skomunikowania, stosunkach społecznych czy upływie czasu. Obrazy, które na kartach "Gór..." kreśli autor są chwilami wyjątkowe i dojmujące. Na uwagę zasługuje też język, który jest w niewytłumaczalny dla mnie sposób szczególny i swoisty, może nawet momentami akrobatyczny, Miłosz bowiem używa go czasem w bardzo zaskakujący i niezwykły sposób, to ulotne, ale dostrzegalne. "Góry Parnasu" są ponadto opatrzone godnymi pochwały tekstami krytycznoliterackimi Agnieszki Kosińskiej i Sławomira Sierakowskiego i zwłaszcza jego zamykający wydanie tekst "Przegrać dla ludzi" w naprawdę piękny i przejmujący sposób dopełnia i komentuje niedokończone dzieło Miłosza. Żal, że noblista zarzucił powieść raptem zaszkicowaną. Miłosz wydobywa z tego krótkiego, zaledwie kilkudziesięciostronicowego fragmentu bardzo wiele. Drzemie w szkicu wielki potencjał na zupełnie niebanalną, refleksyjną wizję nieodległej w końcu przyszłości. "Góry Parnasu" są więc bardzo wartościowym i pełnym mądrości głosem refleksji nad tym co czeka nas już niedługo - nie tyle w świecie technologii, ale przede wszystkim w kwestii kondycji człowieka.

Profetyczny szkic powieściowy Miłosza, który powieścią, jak sam nie omieszkał się we wstępie do niej napisać, jako formą gardził. W prozie radzi sobie jednak doskonale. Jego wizja końca XXI wieku jest interesująca, również trafna bo sprawdza się już w jakimś stopniu, jednak to nie ona jest tu najważniejsza. Futurystyczna dystopia (a może właśnie utopia?) jest tłem dla...