Ja to jednak chyba nie umiem czytać ze zrozumieniem…Przecież nazwa cyklu „Podróż po miłość” jednoznacznie wskazuje przynależność gatunkową książki Doroty Ponińskiej, a ja sama nie wiem, czego się spodziewałam…Póki co nie umiem docenić muślinowej lekkości i różowej poświaty romansów, irytuje mnie naiwność bohaterek i ich anihilacja mózgu na widok męskich portek. I te landrynkowe końcówki…Nie, to zdecydowanie nie jest literatura dla mnie. Mimo to muszę przyznać, że autorka „Emilii” ma zdecydowanie lekkie pióro i prowadzi przez kram ze słodkościami w bardzo sprawny sposób.

Gdzie może trafić osierocona przez matkę córka wywiezionego na Sybir powstańca? Oczywiście, że najlepszym miejscem dla takiej dziewczyny jest szkoła klasztorna. Tytułowa bohaterka ma nawet szansę na zrobienie tam kariery, bo matka przełożona wybrała ją na swoją następczynię. Jednak poukładany świat Emilii bardzo się pokomplikuje, gdy pewnego dnia w klasztorze zjawi się Selim, dawny sługa rodziny, z wiadomościami o ojcu dziewczyny. Bohaterka opuszcza mury surowego klasztoru i rozpoczyna podróż, która z akcji ratunkowej zamieni się w odyseję Emilii po miłość. Równolegle czytelnik poznaje historię Rumiego opowiadaną przez jego najstarszego syna. I właśnie ten wątek obok sprytnie wplecionych w fabułę polskich akcentów historycznych sprawił, że nie mogę sklasyfikować tej książki jako pustego romansidła. Jednak i tu muszę zarzucić pisarce zbytnie słodzenie i lukrowanie rzeczywistego obrazu, ale w końcu taki jest styl tej powieści.

Ponińska wybrała dość baśniową konwencję przy przedstawianiu Bliskiego Wschodu. Egzotyczny Orient pokazuje przede wszystkim tę bardziej kolorową i kuszącą twarz. Islam również jest opisany w taki naiwno-uroczy sposób. Normalnie nic, tylko rzucić w cholerę swój kraj i religię, i pukać do drzwi jakiegoś haremu. Trochę przesadzam. Wiem, że islam ma też łagodniejszą twarz, ale Ponińska opisała go tak jak Zola i de Moupassant opisywali świat kurtyzan – idealizując do granic możliwości.

Myślę, że książka zachwyci wszystkie miłośniczki bajkowych romansów historycznych. Ja tam uważam, że najlepszym zakończeniem całej historii byłoby „Emilio, pójdź do klasztoru”, ale autorka miała inną wizję.

Ja to jednak chyba nie umiem czytać ze zrozumieniem…Przecież nazwa cyklu „Podróż po miłość” jednoznacznie wskazuje przynależność gatunkową książki Doroty Ponińskiej, a ja sama nie wiem, czego się spodziewałam…Póki co nie umiem docenić muślinowej lekkości i różowej poświaty romansów, irytuje mnie naiwność bohaterek i ich anihilacja mózgu na widok męskich portek. I te...