Zaczynając czytać Receptę na miłość byłam oczarowana i zachwycona. Nigdy nie byłam fanką "cukierkowej" literatury, a ta książka miała nie tylko ciekawą fabułę, ale przede wszystkim nie nudziła. Do czasu... Po około dwusetnej stronie oczarowanie zniknęło, a pojawiło się rozczarowanie i prychanie, gdy pojawiały się jakieś nierealne i głupie epizody z życia Ramony i jej podopiecznej Katie. No bo jak można przejść obojętnie, kiedy po raz dwudziesty któryś pojawia się coś takiego: Ramona jest właścicielką piekarni, codziennie od 2:00 w nocy piecze chleby, bułeczki, muffinki itd.... i oprócz swoich własnych wypieków nie je nic oprócz kanapek (!), towarzysz Katie - pies Merlin, włóczęgo-znajda - od pierwszej chwili spędzonej w normalnym domu wie, że trzeba załatwiać się na dworze, a do tego ma zdolności paranormalne, gdyż jak nikt inny potrafi wskazać przyczynę problemów, a co więcej umie je rozwiązywać koncertowo. Praca od 2:00 w nocy jest nienormalna, bo całkowicie przestawia się rytm dnia, dlatego Ramona ciągle śpi - rano drzemka, popołudniu drzemka... Nie byłoby w tym nic dziwnego, ale ona wszystko podporządkowuje swoim drzemkom. Na spotkania umawia się tylko wtedy, gdy to nie koliduje z jej drzemkami. BEZ PRZESADY!

Nie byłam i nie będę fanką "cukierkowej" literatury! Nie polecam!

Zaczynając czytać Receptę na miłość byłam oczarowana i zachwycona. Nigdy nie byłam fanką "cukierkowej" literatury, a ta książka miała nie tylko ciekawą fabułę, ale przede wszystkim nie nudziła. Do czasu... Po około dwusetnej stronie oczarowanie zniknęło, a pojawiło się rozczarowanie i prychanie, gdy pojawiały się jakieś nierealne i głupie epizody z życia Ramony i jej...