Gdyby nie to, że ,,Sklepy...'' są moją lekturą szkolną, zapewne bym się za nie nie zabrała, a już na pewno nie mając tyle lat co teraz. Uważam że jest to jedna z książek, której umieszczenie na liście tytułów, które ''każdy wykształcony człowiek powinien znać, szanować i kochać'' jest wielką krzywdą nie tylko dla uczniów zmuszonych do przebrnięcia przez nią, ale przede wszystkim dla samej książki. Jest to typ literatury, którą albo się uwielbia, albo jej nie znosi, a ja zaryzykuję stwierdzenie, że bardzo niewielu uczniów szkół średnich jest w stanie zrozumieć i poczuć całym sobą co autor chciał przekazać, a chyba właśnie tak powinno się tę lekturę odbierać. Jeśli do tego dodać zawrotne tempo jej czytania, bo nie ma czasu i trzeba się wyrobić z programem, nie muszę chyba wspominać do czego to prowadzi. A jak na złość dzieło jest wprost stworzone do głębokiej analizy każdego zdania, każdego wyrazu i przecinka na lekcjach języka polskiego w poszukiwaniu drugiego dna i sensu, którego większość młodzieży mimo usilnych starań polonistów i tak nie dostrzeże.
Nie określiłabym tych opowiadań jako złych, w końcu coś w nich musi być, skoro tyle osób jest nimi oczarowanych, ale do mnie one kompletnie nie trafiają. Jedyne momenty, w których widziałam sens zatrzymania się na chwilę i zastanowienia, to zestawienie ze sobą obrazu tytułowych sklepów cynamonowych z Ulicą Krokodyli i Nemrod ukazany jako odzwierciedlenie ludzkiej natury. Mimo tego optuję za tym, żeby poezja pozostała poezją a proza prozą, chociaż nie wykluczam, że za kilka lub kilkanaście lat wrócę do Schulza, by przekonać się czy moje spojrzenie na jego twórczość nie uległo zmianie.

Gdyby nie to, że ,,Sklepy...'' są moją lekturą szkolną, zapewne bym się za nie nie zabrała, a już na pewno nie mając tyle lat co teraz. Uważam że jest to jedna z książek, której umieszczenie na liście tytułów, które ''każdy wykształcony człowiek powinien znać, szanować i kochać'' jest wielką krzywdą nie tylko dla uczniów zmuszonych do przebrnięcia przez nią, ale przede...