Jej powieści, kryminały za każdym razem, gdy po nie sięgam, dostarczają mi jakości jaką cenię, lubię i poszukuję w czytaniu...

Nie inaczej było i tym razem!!!
Za każdą kolejną lekturą zostawiają w mojej pamięci wyraźny ślad. Zawsze uświadamiają coś ważnego, coś o czym na codzień niestety się nie pamięta. To wszystko przez ten pośpiech, który gna tak człowieka przez bezmiar życia, nie pozwalając mu dostrzec, tego co powinien zobaczyć niemalże od razu. Lecz to, co mamy najbliżej siebie jest dla większości niewidzialne, niedostrzegalne, ukryte za mgłą, gdzieś daleko w kącie, gdzie cień ukrywa oczywistość...
Dostrzegamy to wszystko dopiero wtedy, gdy już nie ma czasu na radość życia, na zrozumienie swoich błędów, pełnowartościowe cieszenie się każdą chwilą...

Tym razem Tess pisze o przemijaniu..., oczywiście nie dosłownie, lecz gdzieś pomiędzy fabułą i rozgrywającą się akcją, bo takie rzeczy, takie wartości i przemyślenia autora wyłapuje się tylko i wyłącznie czytając pomiędzy wierszami.

Młodość, piękno, witalność..., za tym zawsze gonił, goni i będzie gonić świat, a współcześnie, goni często w chory i nieprzemyślany sposób. Ten wspóczesny świat jest zaślepiony postępem i tą całą przyjemnością, którą podaje człowiekowi na tacy.
To zabija w nas człowieczeństwo, otwartość dla drugiego człowiek, dobroć, wrażliwość. Stajemy się małpkami w klatce wielkiego zoo ze złota, z całym mnóstwem gadżetów służących rozrywce i przyjemności. W klatce walczymy pomiędzy sobą, by zająć sobie jak najlepsze miejsce, by bawić się jak najlepszymi zabawkami, by otaczać się stadem małp, które najwięcej znaczą. To wyścig, ciągłe i nieustannne udowadnianie, jaką to wspaniałą jestem małpą, jak pięknie i młodo wyglądam...Coraz mniej jest dobrych i naturalnych małpek, które dostrzegają piękno i wagę życia, tego, co w nim najważniejsze..., które nie walczą "na łeb na szyję" z całą małpią konkurencją...
***
Ta klatka wielkiego zoo jest niewidzialna, a my nie jesteśmy małpami, ale tak się zachowujemy, jakbyśmy w niej żyli i przemijali. Lecz najważniejsze rzeczy są w tle, pomiędzy wierszami tego, co przyjemne i za czym gna ten świat. Te rzeczy są obok, na wyciągnięcie dłoni, ale najpierw trzeba wyjść poza obszar tej małpiej uluzji, obłudy i fałszu schowanego wewnątrz tej klatki...

Nie wstydźmy się starości, tego, że przemijamy, że nasze ciało marnieje z upływem czasu, a jego możliwości stają się coraz bardziej znikome. NIe mamy na to szczególnego wpływu, bo natura nawet jeśli jej trochę poprzeszkadzamy odwlekając to, co na zewnątrz, prędzej czy później upomni się o swoje i nasze ciało przejdzie naturalny proces przejścia z młodości w wiek dojrzały, kończąc na starości. Cieszmy się naszym życiem, każdym jego etapem, bo nigdy przecież nie wiadomo, czy doświadczymy tych wszystkich etapów. Czasami wszystko kończy się na młodości, gdy starość jest bardzo odległym punktem na horyzoncie naszego życia. Nie wiemy ile dane będzie nam żyć, doceńmy wszystko, co dostajemy od życia, ale nie skupiając się tylko i wyłącznie na tym, co doczesne, co materialne, co widoczne na zewnątrz...Sięgając głębiej dostrzeżemy to, co niewidzialne...
Im wcześniej wyjdziemy z tej szczerozłotej klatki, tym więcej szczęścia sobie zapewnimy, będziemy żyć pełnią życia, a nie tylko jego oparami, tym co złudnie wydaje się wszystkim najlepsze i najprzyjemniejsze.

Tess Gerritsen nie przebiera w słowach i swych przemyślaniach. Daje czytelnikowi kawał mocnej, dynamicznej i intensywnej dawki emocji. To kryminał i powieść o życiu z krwi i kości. Tu nie mam miejsca na owijanie w bawełne i głaskanie czytelnika. Tess Gerritsen nie płaszczy się przed swoim czytelnikiem, nie mówi mu tego, co wydaje jej się, że chciałby usłyszeć. Tą książką, jak i poprzednimi mówi mu przede wszystkim, by w końcu otworzył swe oczy i zrozumiał czym jest klatka wypełniona małpami, a czym jest prawdziwe, pełne dobra i zła, życie w ludzkim stadzie....

P.S. Ta opinia jest chyba jedną z najbardziej zaległych, którą napisałem na długo po tym, jak przeczytałem książkę, ale jak widać..., w przypadku dobrych książek, można o nich pisać i pisać nawet po tak długim czasie!!! A to jeszcze bardziej podnosi literacką jej jakość...:)

Jej powieści, kryminały za każdym razem, gdy po nie sięgam, dostarczają mi jakości jaką cenię, lubię i poszukuję w czytaniu...

Nie inaczej było i tym razem!!!
Za każdą kolejną lekturą zostawiają w mojej pamięci wyraźny ślad. Zawsze uświadamiają coś ważnego, coś o czym na codzień niestety się nie pamięta. To wszystko przez ten pośpiech, który gna tak człowieka przez bezmiar...