Według mnie jedynie dwustronicowe postscriptum było ciekawym elementem całej książki. To w nim autorka przytoczyła notatkę pochodzącą z "New York Timesa" z 1904 roku o tajemniczej damie, która pojawiła się na pokładzie statku "Kroonland" w białej sukni wieczorowej i bez bagażu.
I to by było na tyle. Przyznaję, że do końca nie dobrnęłam, chociaż bardzo się starałam, ponieważ tak strasznie się nudziłam, że aż wzbierała we mnie irytacja.
Niepotrzebne, przydługie opisy osób, które nawet nie są postaciami epizodycznymi np.: "Malutka, na którą mówiono Oliwia, miała na sobie białą sukieneczkę z koronkowymi wykończeniami, białe podkolanówki i czarne lakierowane buciki. Duża kokarda nieznacznie zsunęła jej się z włosów. Miała cienkie loczki w kolorze popielatego blondu, a wstążka nie trzymała ich w ryzach..." i tak całą stronę...
lub: "Ach"-wyszeptała, gdy przylgnęli do siebie spoceni" oczywiście z naciskiem na "Ach".
Być może jestem tak surowa, gdyż zaczęłam czytać książkę po lekturze mistrza Kinga, a będąc w trakcie czytania Janusza L. Wiśniewskiego.
Nie ukrywam, ze pomysł sam w sobie ciekawy, ale realizacja nie do końca trafiona.

Według mnie jedynie dwustronicowe postscriptum było ciekawym elementem całej książki. To w nim autorka przytoczyła notatkę pochodzącą z "New York Timesa" z 1904 roku o tajemniczej damie, która pojawiła się na pokładzie statku "Kroonland" w białej sukni wieczorowej i bez bagażu.
I to by było na tyle. Przyznaję, że do końca nie dobrnęłam, chociaż bardzo się starałam,...