Książka zdecydowanie nierówna, niektóre opowiadania można by spokojnie określić na świetne, resztę natomiast jako ledwo przeciętne. Mimo to każdemu miłośnikowi 40stki polecam, dwa pierwsze trochę się dłużyły ale potem aż do końca jest naprawdę super. No i ta ostatnia strona, same smaczki.

Książka zdecydowanie nierówna, niektóre opowiadania można by spokojnie określić na świetne, resztę natomiast jako ledwo przeciętne. Mimo to każdemu miłośnikowi 40stki polecam, dwa pierwsze trochę się dłużyły ale potem aż do końca jest naprawdę super. No i ta ostatnia strona, same smaczki.

Cenię sobie szczególnie te antologie opowiadań, które uzupełniają moją wiedzą na temat uniwersum, o którym traktują. Gdy spojrzałem na listę autorów tworzących Erę Mroku wiedziałem, że będzie dobrze.

Graham McNeill, James Swallow, Nick Kyme, John French, Chris Wraight, Gav Thorpe, Dan Abnett, Rob Sanders, Aaron Dembski-Bowden. Dziewięciu autorów i tyle samo świetnych opowiadań. Era Mroku, pod redakcją Christiana Dunn, jest antologią, która zwyczajnie musi pojawić się w Twoim księgozbiorze.

Poszczególne opowiadania przedstawiają wydarzenia, które możesz znać z innych książek z uniwersum Warhammer 40 000. Co jednak ważne, autorzy postarali się o wplecenie swoich historii w tak umiejętny sposób, aby stanowiły uzupełnienie tego, co już wiesz o zupełnie nowe fakty.

Tym sposobem możesz podziwiać Ultramarines w boju, ale także zrozumieć, jak przemyślane były plany Horusa Luperkala, który wysłał swoich agentów nawet na najmniejsze planety, aby zasiać wśród ich mieszkańców ziarna herezji. Powrócisz też na zrujnowane wojną Prospero oraz poznasz historię Aksymanda, zwanego Małym Horusem. Każde z opowiadań to zupełnie inna historia, ale tworzą one ciekawe połączenie.

Szczególnie dobre, w mojej opinii, są opowiadania „Ostatni Upamiętniacz” oraz „Bestialska Broń”, napisane przez, odpowiednio, Johna Frencha oraz Aarona Dembskiego-Bowdena. Pierwsze jest wzruszającą historią Solomona Vossa, wsławionego upamiętniacza, który ostatecznie podzielił tragiczny los skazanych na zagładę przez Horusa ludzi. Drugie opowiadanie przedstawia spotkanie dwóch Prymarchów – Liona El’Jonsona z Konradem Curze – na planecie Tsagualsa. Starcie tytanów i ich najlepszych wojowników, jak na Dambskiego-Bowdena przystało, było epickie.

Era Mroku dostarcza niezapomnianych emocji. Znajdziesz tu krwawe batalie, lojalność, zdradę, intrygę. Jest tu więc wszystko to, za co można kochać Warhammer 40 000. Odpowiedzialny za tłumaczenie Krzysztof Kowalczyk stanął na wysokości zadania, zachowując niezwykły klimat Herezji Horusa. Co równie ważne – korekta również poradziła sobie bardzo dobrze, wyłapując niemalże wszystkie błędy.

Antologia Era Mroku, dzięki niezwykle mocnemu składowi autorskiemu, wypada wyjątkowo dobrze w porównaniu z pełnowymiarowymi publikacjami. Jeśli jesteś fanem Warhammer 40 000, nie możesz obok niej przejść obojętnie!

źródło: https://ustatkowanygracz.pl/recenzja-ksiazki-era-mroku/

Cenię sobie szczególnie te antologie opowiadań, które uzupełniają moją wiedzą na temat uniwersum, o którym traktują. Gdy spojrzałem na listę autorów tworzących Erę Mroku wiedziałem, że będzie dobrze.

Graham McNeill, James Swallow, Nick Kyme, John French, Chris Wraight, Gav Thorpe, Dan Abnett, Rob Sanders, Aaron Dembski-Bowden. Dziewięciu autorów i tyle samo świetnych...

Bardzo ciekawy i interesujący zbiór opowiadań. Dzięki tym opowiadaniom dowiemy się jak przebiegała Herezja Horusa w wielu różnych miejscach i jaki wpływ miała na Adeptus Astartes a także na zwykłych ludzi.
Nie ma sensu oceniać każdego opowiadania osobno bo to zbiór opowiadań, przy niektórych bawiłem się świetnie przy innych troszkę gorzej co nie zmienia faktu że dla każdego fana Herezji Horusa pozycja obowiązkowa.
Bardzo polecam!


FOR THE EMPEROR!!!

Bardzo ciekawy i interesujący zbiór opowiadań. Dzięki tym opowiadaniom dowiemy się jak przebiegała Herezja Horusa w wielu różnych miejscach i jaki wpływ miała na Adeptus Astartes a także na zwykłych ludzi.
Nie ma sensu oceniać każdego opowiadania osobno bo to zbiór opowiadań, przy niektórych bawiłem się świetnie przy innych troszkę gorzej co nie zmienia faktu że dla każdego...

Bo dość specyficznym Prospero w Płomieniach ten tom to bardzo dobra odskocznia i odmiana. Sa w tym zbiorze opowiadania lepsze i gorsze ale całość przeczytałem z dużą przyjemnością. Opowiadania Abnetta i Bowdena trzymaja jak zwykle dobry poziom. Ale moim ulubionym pozostanie Nagroda Kłamcy Swallowa za klimat inny niż wszystkie, za tło w którym to opowiadanie się rozgrywa i za to, że pakazjue jak Herezja wdarła się w życie nic nieznaczących ludzi na kosmicznym zadupiu.

Bo dość specyficznym Prospero w Płomieniach ten tom to bardzo dobra odskocznia i odmiana. Sa w tym zbiorze opowiadania lepsze i gorsze ale całość przeczytałem z dużą przyjemnością. Opowiadania Abnetta i Bowdena trzymaja jak zwykle dobry poziom. Ale moim ulubionym pozostanie Nagroda Kłamcy Swallowa za klimat inny niż wszystkie, za tło w którym to opowiadanie się rozgrywa i...

Kolejny zbiór opowiadań który miło mnie zaskoczył. Książka dla wielbicieli serii, niemniej ktoś z nią niezwiązany również może przeczytać. Być może bohaterowie są sztuczni, może brakuje zwrotów akcji, ale to warhammer którego tak bardzo kocham.

Kolejny zbiór opowiadań który miło mnie zaskoczył. Książka dla wielbicieli serii, niemniej ktoś z nią niezwiązany również może przeczytać. Być może bohaterowie są sztuczni, może brakuje zwrotów akcji, ale to warhammer którego tak bardzo kocham.

Graham McNeill - Prawidła wojny - Pierwsze opowiadanie, którego autorem jest McNeill ( autorem rewelacyjnych: Tysiąca synów, Fulgrim oraz Mechanicum ) jest dość przeciętne. Głównym bohaterem jest Remus Ventanus, dowódca 4 Kompanii Ultramarines. Toczy on różne starcia opierając się o książkę, której autorem jest geniusz strategiczny w postaci swojego prymarchy, Robouta Guillimana. Samo opowiadanie nie zapadają w pamięć oraz są dość nudne. Można spodziewać się czegoś więcej po autorze lecz tutaj nie doświadczymy jego talentu. (!SPOILER!) Fabularnie jednak opowiadanie potwierdza teorię, która mówi ( sam Erebus oraz Kor Phaeron mówią w książce Pierwszy Heretyk ),że to Guillimana jest idealnym synem Imperatora i to on przejmie jego obowiązki lecz to już historia na inny czas oraz miejsce.

James Swallow - Nagroda kłamcy - Bardzo dobre i klimatyczne opowiadanie ukazujące maleńką rolnicza planetę pośród ognia wojny domowej. Leon Kyyter główny bohater żyjący na agralnej planecie Virger-Mos II w osadzie 44 staje się świadkiem historii jaka czeka ten żywiący imperium świat. Herezja Horusa sięga nawet do tak oddalonych systemów… Autor idealnie pokazuje aspekty oraz prawa, jakie rządzą ludnością, kiedy wisi nad nimi widmo strachu oraz zniszczenia. Często czytając o wielkich zwycięstwach oraz sromotnych porażkach zapominamy, że wojna toczy się także na rubieżach galaktyki a wojownikami są zwykli szarzy obywatele Imperium Ludzkości.

Nick Kyme - Zapomniani synowie - Jak dla mnie średnie opowiadanie. Głównymi bohaterami są Marines z legionu Salamander Heka`Tan oraz Arcadese z Ultramarines. Jak sama nazwa opowiadania wskazuje, synowie zostali po części zapomniani. W trakcie dowiadujemy się, że chodziło głównie o rany odniesione podczas walk np. na Isstvan V. Akcja dzieje się na planecie Bastion ( twórcza nazwa ). Plusem jest ukazanie wyboru stron w obawie przed wojną domową. Drugim plusem jest ukazanie w retrospekcji Vulkana na Isstvanie V oraz jego zniknięcie. Reszta przeciętna, bez jakiegoś głębszego przekazu. Średnio.

John French - Ostatni upamiętniacz - Nieznany mi autor zachwycił lekkością, z jaką opisuje historię tak zwanego ostatniego upamiętniacza. Wracamy tutaj do starych znajomych, jakimi są Prymarcha Dorn oraz były już 3. kapitan Synów Horusa czyli sam Iactona Qruze (I’M BACK). Nieznany statek wyłania się z otchłani immaterium a na nim (jako jedyny członek) jest nikt inny jak Solomon Voss. Przetransportowany z systemu Sol na Tytan (ważne miejsce w kontekście przyszłości),a tam przesłuchany przez wymienione wyżej postaci. Dalsza historia to istna poezja dialogów oraz bardzo dobre ukazanie herezji od innej, ludzkiej strony.

Chris Wraight - Odrodzenie - Kolejny nieznany mi autor, który prowadzi nas przez zgliszcza oraz szklany piasek wypalonego Prospero. Nie ukrywam, że Legion Tysiąca Synów jest najbliższy memu sercu (ten 30k jak i 40k). Czułem się bardzo szczęśliwy, czytając to opowiadanie. Napisane po części z pierwszej osoby, idealnie oddaje odczucia bohatera. W dalszej części zobaczymy Prospero takim, jakim będzie ono już zawsze - jałową pustynią po apokalipsie Wilków Russa. Mam lekkie wrażenie, że autor czerpał z powieści Tysiąc Synów co lepsze momenty, jeśli chodzi o opis walk jako całości misterium tego legionu.

Gav Thorpe - Oblicza zdrady - Śledzimy tutaj losy skromnej części Legionu Kruczej Gwardii. Odwiedzamy po raz kolejny system Isstvan, lecz tym razem w przestrzeni kosmicznej. Prócz Kruczej Gwardii mamy tutaj postaci z legionu Pożeraczy Światów. Opowiadanie jest szybkie i na krótko pozostaje w pamięci. Jedyną rzeczą, która jest warta zapamiętania to końcówka, która jest ważnym elementem, jeśli chodzi o dalsze losy Herezji Horusa.

Dan Abnett - Mały Horus - Po średniej (jak dla mnie) Prospero w Płomieniach Abnett wraca tym razem w lepszej odsłonie. Główny bohater znany z trzech pierwszych książek Herezji jest niczym stary znajomy widziany po latach. Czytając to miałem wrażenie, że wracam do tych pierwszych książek, że czuje ten klimat Mściwego Ducha oraz obecność Kwadry. Czas oczywiście przeminął i pozostał tylko Aksymand. Mimo, iż nie wnosi ono prawie nic do historii jako całości serii, czytało się to przyjemnie. Miałem wrażenie, że zmniejsza to niesmak jaki mam do autora po Prospero w płomieniach.

Rob Sanders - Żalezo we wnętrzu - Dobre opowiadanie. Do czynienia mamy tutaj ze zbrojmistrzem Żelaznych wojowników niejakim Barabas Dantioch. Akcja dzieje się w jego najdoskonalszej fortecy, będącej ostatecznym kunsztem samego zbrojmistrza jak i ucieleśnieniem ideałów legionu. Akcja wartka, mocna a samo zakończenie posuwa pod względem fabularnym akcję dalej. Na kontynuację przyjdzie poczekać.

Aaron Dembski - Bowden - Bestialska Broń - Bohaterami są postaci, należące do I legionu, Mrocznych Aniołów. Autor po genialnym Pierwszym Heretyku nie zawiódł mnie ani trochę. Głównymi bohaterami są dwaj rycerze Mrocznych aniołów wraz z Lionem El’Jonsonem oraz kapitanowie Prymarchy Władców Nocy, Kondrada Curza. Zostaje nam ukazane oblicze wojny domowej o daleki fragment systemu planetarnego (pieszczotliwie nazwany zadupiem wszechświata). Bardzo dobre dialogi, genialna walka (chyba da się domyślić o kogo chodzi) oraz zakończenie, które idealnie nadaje się na zakończenie całej antologii.

Graham McNeill - Prawidła wojny - Pierwsze opowiadanie, którego autorem jest McNeill ( autorem rewelacyjnych: Tysiąca synów, Fulgrim oraz Mechanicum ) jest dość przeciętne. Głównym bohaterem jest Remus Ventanus, dowódca 4 Kompanii Ultramarines. Toczy on różne starcia opierając się o książkę, której autorem jest geniusz strategiczny w postaci swojego prymarchy, Robouta...

Zbiór opowiadań który ukarze nam także inne aspekty Herezji Horusa, zstąpimy tam na pola bitew rozgrywanych na małych zapomnianych planetach ale także będziemy obserwować jak szpiedzy potrafią samą dezinformacją doprowadzić świat do upadku.
Razem z Astrates weźmiemy udział w negocjacjach dotyczących pozostania jednej z planet w Imperium, poznamy historię upamiętniacza samego Horusa, razem z grupą Tysiąca Synów powrócimy na spalone Prospero. I jeszcze kilka podobnych historii.
Ogólnie całkiem udana pozycja która wzbogaca nam historię Herezji.
Niestety z poziomem opowiadań jest różnie, niektóre są świetne inne trochę nużą.

Zbiór opowiadań który ukarze nam także inne aspekty Herezji Horusa, zstąpimy tam na pola bitew rozgrywanych na małych zapomnianych planetach ale także będziemy obserwować jak szpiedzy potrafią samą dezinformacją doprowadzić świat do upadku.
Razem z Astrates weźmiemy udział w negocjacjach dotyczących pozostania jednej z planet w Imperium, poznamy historię upamiętniacza...

Ciekawy zbiór opowiadań. Ciekawa odskocznia między głównymi wątkami herezji. Natomiast zastanawiam się dlaczego w pierwszym opowiadaniu ultramarines walczą z salamandrami? Ktoś coś wie na ten temat?

Ciekawy zbiór opowiadań. Ciekawa odskocznia między głównymi wątkami herezji. Natomiast zastanawiam się dlaczego w pierwszym opowiadaniu ultramarines walczą z salamandrami? Ktoś coś wie na ten temat?

Mam mieszane uczucia co do tej części, są dobre opowiadania ale są i słabe. Można przeczytać, ale nie koniecznie.

Mam mieszane uczucia co do tej części, są dobre opowiadania ale są i słabe. Można przeczytać, ale nie koniecznie.

Nie znoszę antologii, na zbyt wielu się przejechałem. Jedno dobre opowiadanie, a reszta szoruje dupą po dnie. Tutaj też opowiadania są nierówne, ale nie ma wielkich nizin, które zmusiłyby mnie do przerw i odpoczynku.

Nie znoszę antologii, na zbyt wielu się przejechałem. Jedno dobre opowiadanie, a reszta szoruje dupą po dnie. Tutaj też opowiadania są nierówne, ale nie ma wielkich nizin, które zmusiłyby mnie do przerw i odpoczynku.