Niezbyt obszerna to książka, ale niosąca w swej treści ogromny, przytłaczający ładunek emocjonalny. Tytuł wskazuje na jej tematykę; ale to nie kolejna powieść o wojnie, jakie czytałam w przeszłości. To prawdziwa, niepojęta, dramatyczna i niewyobrażalna historia rosyjskich żołnierzy, opowiedziana przez jednego z nich, oparta na osobistych przeżyciach, widzianych oczami naocznego świadka, któremu jakimś cudem udało się uniknąć śmierci. To opowieść o nieodpowiedzialności dowódców armii sowieckiej, ich braku umiejętności prowadzenia działań wojennych i podejmowania strategicznych decyzji, pijaństwie wśród generałów i oficerów wyższej rangi. To opowieść o przedmiotowym traktowaniu szeregowych żołnierzy, o głodzie, dramatycznych warunkach bytowych, bezsensownych atakach na wroga, aby za wszelką cenę zdobyć 100 czy 200 metrów terenu, na którym znajdowali się Niemcy.
Erwin Ch. - niemiecki żołnierz, który walczył pod Leningradem, po wielu latach, z pogardą, w rozmowie z autorem książki, tak wyraził się o radzieckich działaniach: "Co za dziwny naród? Pod Siniawinem położyliśmy wał z trupów o wysokości około dwóch metrów, a oni wciąż lezą i lezą pod kule, gramoląc się przez nieboszczyków, my dalej walimy i walimy, a oni znów lezą ... A jacy brudni byli jeńcy! Zasmarkane chłopaczki płaczą, a chleb taki mają w workach, że jeść się nie da!". Ale jak można było odmówić wykonanie rozkazu, skoro groziła za to egzekucja na oczach innych?
Ta biografia N. Nikulina, dotycząca jego wojennych wspomnień i przemyśleń to próba rozrachunku z wojną, ale taką, jaka była naprawdę, dramatycznymi przeżyciami zwykłych żołnierzy, czołgających się w błocie, głodnych, zawszonych, brudnych, nie zawsze odpowiednio dozbrojonych. To nie jest opis jaki znamy z powieści o wojnie czy pamiętników dowódców, generałów, polityków, którzy nigdy nie byli na pierwszej linii frontu, a kiedy skończyła się wojna przypisywali sobie wszelkie zasługi.
Trudno jest opisać w krótkiej opinii wrażenia, jakie wywołują zawarte w książce wspomnienia i przeżycia, dlatego szczerze polecam ją tym, którzy chcą poznać prawdę o wojnie ojczyźnianej z relacji jej uczestnika.

Niezbyt obszerna to książka, ale niosąca w swej treści ogromny, przytłaczający ładunek emocjonalny. Tytuł wskazuje na jej tematykę; ale to nie kolejna powieść o wojnie, jakie czytałam w przeszłości. To prawdziwa, niepojęta, dramatyczna i niewyobrażalna historia rosyjskich żołnierzy, opowiedziana przez jednego z nich, oparta na osobistych przeżyciach, widzianych oczami...