Poprzez recenzję kolegi zaciekawiła mnie ta książka.
Nie przeżyłam okupacji , ale słyszałam rodzinne historie.
Dziadek z rodziną nosili literę P ( takich rodzin w moim miasteczku było tylko 11).
O dziwo , Niemca właściciela domu ,gdzie mieszkali , zawsze wspominali dobrze .
Natomiast Polacy , sąsiedzi donosili ,że mówi się w tym mieszkaniu po polsku ,Niemiec - właściciel ostrzegł dziadka.
Po zakończeniu wojny dziadek był tzw "etatowym" świadkiem dla innych (np tych co podpisali listę).
Pytałam , jak świadczyłeś ? Dobrze ! Nawet dla tych , którzy nie byli dobrzy? Tak, inaczej mogli stracić życie !
Dziadek był człowiekiem z zasadami , więc mnie to nie dziwiło . Jedna z jego sióstr z rodziną zginęła w obozie , a siostrzenica wróciła z obozu chora psychicznie mimo to nigdy nie wspominał o nienawiści do Niemców.
Zastanawiałam się czasem co ja bym zrobiła? Naprawdę , nie wiem!
W książce mówi się o gwałtach na Niemkach przez Rosjan .To prawda , ale Rosjanie gwałcili też Polki.
Moja druga babcia mieszkała na wsi . Była wtedy młodą dziewczyną. Opowiadała , jak szedł radziecki front dziewczęta uciekały , kryły się po obejściu , a przynajmniej brudziły twarz , nasuwały chustki , stare łachy miały ubrane. Gwałty i tak się zdarzały. Opowiadała też ( były nawet zdjęcia) , jak ratowali jedzeniem i kątem do spania właśnie uciekinierów z Prus Wschodnich.
Wojna miała różne oblicza . Doświadczyć można było największej podłości , ale i największego dobra.
W tak ekstremalnych warunkach nie można przewidzieć zachowania ludzi.
Jednak dla mnie , z tych trzech kobiecych dzienników , wyłaniają sie trzy odmienne postawy.
W pierwszym , rodowita Ślązaczka , dla której mam wrażenie , dopiero co zakończona wojna i to kto ją rozpętał , ani kto ucierpiał , niewiele się liczyło :
" Przecież wojna już się skończyła, Polacy nie mogą robić z nami, co chcą. Wściekłość na Boga, że na to wszystko pozwala!
W ramach pierwszej czynności urzędowej wręczają mi sześć białych opasek dla całej rodziny. Nadrukowane jest na
nich wielkie czarne „N” (Niemiec). Opaski te mamy od tej chwili nosić publicznie. Za nie podporządkowanie się grożą surowe kary. Tak stajemy się zwierzyną łowną.
Najczęściej są to przerażające wiadomości. Niemcom niczego nie wolno. My, kobiety, mamy odpokutować za to, co Niemcy wyrządzili innym. Uwięzione tu Niemki to głównie matki, które straciły swoich najbliższych. Po Polakach nie można spodziewać się niczego dobrego."

Aż chciałoby się powiedzieć : " KARMA TO S*KA "


W drugiej relacji , inna Niemka - hrabina , uciekinierka z majątku w Prusach Wschodnich przyznaje , mówiąc o okupowanej Polsce :

" Mało stamtąd do nas docierało – a może byliśmy tak nastawieni, że nie chcieliśmy niczego wiedzieć? "
Udawanie ,że nic się nie dzieje ,że wszystko jest tak jak być powinno nie na wiele się zdało .Wojna w swej najgorszej formie przyszła także pod ich drzwi.

Trzecie wspomnienia , to jakby wyrzut sumienia i zastanowienie , kto tak naprawdę sprowadził cierpienie i upokorzenia:

" Dlaczego nie traktowaliśmy ich lepiej? Dlaczego musieli chodzić oznakowani literą „P”? Mam wrażenie, że teraz się nam odpłacą. "

Wojna , to zawsze będzie niewyobrażalne cierpienie dla zwykłych ludzi po każdej ze stron konfliktu . Kobiety chyba cierpią najbardziej . Tak było od zarania .Łup dla zwycięzców .
Może jednak jest mi to łatwo powiedzieć ,znając ją tylko z przekazów?
Pytanie , czy gdybym stała przy drodze obserwując wracających do Niemiec uchodźców z perspektywy byłej "pensjonariuszki" obozu , czy kogoś kto stracił najbliższych albo był świadkiem kaźni, czy wtedy zdobyłabym się na empatię wobec ludzkiej krzywdy?
Nie znam odpowiedzi na to pytanie i wolałabym jej nigdy nie poznać.
Książkę polecam . Mało jest literatury pokazującej wojnę od drugiej strony.
Jeśli ktoś nie oglądał filmu Róża to też przy okazji polecam , ale tylko dla ludzi o mocnych nerwach , wrażliwym odradzam !

http://www.cda.pl/video/8455107

Poprzez recenzję kolegi zaciekawiła mnie ta książka.
Nie przeżyłam okupacji , ale słyszałam rodzinne historie.
Dziadek z rodziną nosili literę P ( takich rodzin w moim miasteczku było tylko 11).
O dziwo , Niemca właściciela domu ,gdzie mieszkali , zawsze wspominali dobrze .
Natomiast Polacy , sąsiedzi donosili ,że mówi się w tym mieszkaniu po polsku ,Niemiec -...