Trzecia w dorobku Joanny Opiat-Bojarskiej powieść ma bardzo mylący tytuł. Ta książka wcale nie opowiada o jakiś wrednych i wyrodnych matkach, które dręczą swoje dzieci, zaniedbują macierzyńskie obowiązki czy porzucają swoje pociechy na pastwę losu. To lektura o jak najbardziej normalnych, młodych kobietach, które poznają uroki rodzicielstwa, borykają się z podobnymi problemami i które chcą być szczęśliwe. Owe kobiety łączy kilkuletnia przyjaźń, która narodziła się jeszcze w okresie, kiedy studiowały.

Obecnie Kasia, Sylwia, Beata i Karolina etap beztroski mają już za sobą. Ich życie kręci się wokół spraw bardzo przyziemnych – bycia żoną i mamą. Przyjaciółki mają już, spodziewają się lub marzą o dzieciach. Najdłuższy staż rodzicielski ma Kasia – jest mamą Amelki. Beata po okresie starań wreszcie jest w wymarzonym stanie odmiennym. Ciąża spada na Karolinę jak grom z jasnego nieba – zaskakuje ją diagnoza w tracie przypadkowych badań kontrolnych. Sylwia u boku partnera marzy o dwóch kreseczkach na ciążowym teście, ale los zaplanował dla niej nieco inną wersję.

Powieść Opiat-Bojarskiej to kilka miesięcy z życia kobiet. Młodych, pełnych życiowej werwy, marzeń i planów. Choć każda z nich ma nieco inny charakter i temperament, to łączy je bardzo wiele. Zgodnie z tradycją jeszcze z czasów studenckich spotykają się systematycznie w swoim gronie, by poplotkować, ponarzekać i pogadać. Dzielą się problemami i wspólnie szukają rozwiązań. Chcą być wspaniałymi matkami, ale czy w tym względzie ideał istnieje? Czy perfekcyjna mama to taka, która w 100% podporządkowuje się dziecku i nie ma prawa do chwili oddechu? Czy może nawet super dobra mama może mieć chwilkę dla siebie i zostawić dziecko pod opieką innych? To jeden z nielicznych dylematów bohaterek książki, która nieco mnie zaskoczyła.

Raczej patrząc na okładkę i czytając tytuł spodziewałam się wesołej komedyjki pełnej humoru z życia młodych i szalonych kobiet. Owszem bohaterki są czasem nieco szalone i pozwalają sobie na chwilę beztroski, ale otacza je bardzo realna rzeczywistość pełna szarości i problemów, z którymi trzeba sobie poradzić. Wredna teściowa, niewierny mąż, kłopoty w pracy dręczą młode mamy bez końca. Mimo to bohaterki starają się jak mogą znaleźć w szarym życiu garść szczęścia. Szukają optymizmu i pozytywów. Wspólnie dzielą dole i niedole bycia mamą.

Autorka powieści „Klub Wrednych Matek” zaprasza na do babskiego świata swoich bohaterek. Opisuje kilka miesięcy z ich życia, które niesie ze sobą przeróżne niespodzianki. Panie łączy przyjaźń, która jest trwała i sprawdzona mimo chwilowych zgrzytów. Owa przyjaźń dodaje im siły. Posiadanie przyjaciółek dostarcza wsparcia. Ta powieść to również książka o macierzyństwie i byciu partnerką. Role mamy i żony mają swoje plusy i minusy. Życie bywa różne i z obłoków ściąga czasem na ziemię. Bardzo spodobały mi się nakreślone piórem Pani Joanny kobiece postacie. Są niezwykle realne i ławo jest dopatrzeć się w nich odrobiny siebie.

Książka to migawki z życia współczesnych kobiet, które są ambitne i dążą do doskonałości. Mają marzenia i plany. Kochają dzieci i chcą by  były one szczęśliwe. Ale i chcą odrobiny oddechu od codzienności, za co nie można ich absolutnie krytykować.

Lektura Joanny Opiat-Bojarskiej to pogodne choć i realne babskie czytadło, które czyta się jednym tchem. To książka pełna realnego życia, której przeczytanie polecam szczególnie młodym, może nieco sfrustrowanym nową rolą mamom. Drogie Panie nie będziecie wredne jeśli pomyślicie czasem odrobinę egoistycznie o sobie, nie zawali się świat jeśli pozwolicie sobie na chwilę prywatności i odpoczynku od roli matki.

Książka nieprzesłodzona i ciepła, którą polecam również Panom. Zajrzenie do babskiego świata może okazać się i dla płci pięknej odkrywcze i fascynujące.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik