Los matki i jej pięknej młodej córki, w powojennym Rzymie. Matce jak każdej matce, zawsze i pod każdą szerokością geograficzną, marzy się, by córka odniosła sukces w życiu, który uczyni ją bogatą i szczęśliwą. I by trochę tego szczęścia i bogactwa spłynęło na matkę, ale marzenia sobie, a życie też sobie...

Los matki i jej pięknej młodej córki, w powojennym Rzymie. Matce jak każdej matce, zawsze i pod każdą szerokością geograficzną, marzy się, by córka odniosła sukces w życiu, który uczyni ją bogatą i szczęśliwą. I by trochę tego szczęścia i bogactwa spłynęło na matkę, ale marzenia sobie, a życie też sobie...

Przeczytane dawno temu w podstawówce, genialna powieść!

Przeczytane dawno temu w podstawówce, genialna powieść!

Przerobiona na raty. Rozumiem zarówno zachwyty nad dziełem, jak i słowa niezadowolenia. Napisana kwiecistym językiem, głęboko chwytająca za stópki oraz wygarnięta z kobiecej psychologii. Mężczyzna, który pisze w formie żeńskiej, no to byłby niemal scenariuszowy samobój, gdyby tego nie udźwignął - tymczasem Alberto Moravia nie bez powodu jest uznawany za wybitnego twórcę, ponieważ potrafi przyjąć ,,obcy'' punkt widzenia jako własny. Historia chwilami błaha, o pięknej kobiecie, która zarabia pozowaniem, hańbiąc się stylem kurtyzany. O matce, która życie ma wypalone w symbolice dolara - materializm w wersji soft, za to z czułością do córki, która nie chce wieść luksusowego standardu za wszelką ceną. Oczywiście mamy do czynienia z niezbyt rozgarniętą dziewczyną, która za bardzo uwierzyła w swoją moralną pieczęć, za to mężczyźni bywają nie mniej porywczy i skupieni na zarabianiu zgubnych pieniędzy. Mamy fatalistycznego wywrotowca, co wierzy w słuszność sprawy, jakiej się podjął. A Adriana, ta nasza biedna heroina zawieszona między męczącą matką, a chłopem, który postradał rozum z miłości i mężczyzną, który obiecuje jej małżeństwo, choć ma żonę i dzieci, to szczyt zbiorowej fiksacji na punkcie własnego ,,ego'' i własnego rozumowania. Napisana w cudowny sposób, nie ukrywam, ale bywa chaotyczna, bohaterowie zagubieni w filozofii dostatniego egzystowania, która sama w sobie nie przynosi żadnego szczęścia, jedynie ukojenie w bogactwie.

Dużo tu ładnie zainscenizowanych scen, przemyślanych dialogów, jakości autora, który czuje materiał, dba o uczucia bohaterów, ale potrzebowałem odkładać książkę nie raz. Może to wynikać z tematu, który nie jest jakoś bulwersujący na dzisiejsze realia, za to, że mężczyźni bywają przezroczyści - ich motywacje zbyt jasne i jednoznaczne, albo cudacznie przekombinowane. Adriana to typowa kobieta na przełomie wieków - zwiewna, dobroduszna, wielokrotnie zaślepiona, a z czasem wypełniona pustką i wyblakła na tle realiów, w jakich przyszło jej żyć. Z moralnym impasem, jakby straciła tę pewność siebie, gdy buntowała się przeciwko porządkowi świata. Może troszkę marudzę, mam zastrzeżenia, ale Moravia potrafi pisać - tego nie odmówię. To pokaz, jak pisać powieści na długie wieczory. Potrafi puentować, dogryzać, niszczyć przekonania i zbrukać najpiękniejsze lico.

Przerobiona na raty. Rozumiem zarówno zachwyty nad dziełem, jak i słowa niezadowolenia. Napisana kwiecistym językiem, głęboko chwytająca za stópki oraz wygarnięta z kobiecej psychologii. Mężczyzna, który pisze w formie żeńskiej, no to byłby niemal scenariuszowy samobój, gdyby tego nie udźwignął - tymczasem Alberto Moravia nie bez powodu jest uznawany za wybitnego twórcę,...

Kurczę. Ta powieść daje do myślenia.. Narracja jest prosta, główna bohaterka czasem męcząco infantylna, ale z tego obrazu płynie taka życiowa mądrość, że warto to wszystko znieść. Rzymianka jest rozprawą o moralności, człowieczeństwie, o tym co się rozkłada w najskrytszych zakamarkach ludzkiej natury. Porusza.

Kurczę. Ta powieść daje do myślenia.. Narracja jest prosta, główna bohaterka czasem męcząco infantylna, ale z tego obrazu płynie taka życiowa mądrość, że warto to wszystko znieść. Rzymianka jest rozprawą o moralności, człowieczeństwie, o tym co się rozkłada w najskrytszych zakamarkach ludzkiej natury. Porusza.

Wieki temu przeczytałam "Rzymiankę" i wtedy była to powieść może nie skandalizująca, ale działająca na wyobraźnię. Teraz, po latach przeczytałam ją ponownie i nie dziwię się słabym opiniom. Nowemu pokoleniu nie spodoba się styl - rozwlekły, ciężki, historia Adriany też nie powali na kolana. W dobie Blanki Lipińskiej i iluś tam "Twarzy Greya" "Rzymianka trąci myszką. T

Wieki temu przeczytałam "Rzymiankę" i wtedy była to powieść może nie skandalizująca, ale działająca na wyobraźnię. Teraz, po latach przeczytałam ją ponownie i nie dziwię się słabym opiniom. Nowemu pokoleniu nie spodoba się styl - rozwlekły, ciężki, historia Adriany też nie powali na kolana. W dobie Blanki Lipińskiej i iluś tam "Twarzy Greya" "Rzymianka trąci myszką....

Bardzo dobra książka dla młodych osób wchodzących w dorosłe życie. Tak jak w przypadku "Matki i córki", w "Rzymiance" zadziwia mnie doskonała znajomość ludzkiej psychiki, zwłaszcza kobiet (narratorem jest również kobieta). Pouczające. Polecam.

Bardzo dobra książka dla młodych osób wchodzących w dorosłe życie. Tak jak w przypadku "Matki i córki", w "Rzymiance" zadziwia mnie doskonała znajomość ludzkiej psychiki, zwłaszcza kobiet (narratorem jest również kobieta). Pouczające. Polecam.

Fabuła prościutka. Młodziutka dziewczyna wepchnięta na drogę prostytucji przez toksyczną matkę, spotyka skurczybyka, który bezczelnie wykorzystuje jej miłość. Aż denerwuje jej dobre serce i naiwność. Świetnie przedstawieni, wyraźni bohaterowie w faszystowskim Rzymie. Bolą pytania, które nasuwają się po przeczytaniu książki.

Fabuła prościutka. Młodziutka dziewczyna wepchnięta na drogę prostytucji przez toksyczną matkę, spotyka skurczybyka, który bezczelnie wykorzystuje jej miłość. Aż denerwuje jej dobre serce i naiwność. Świetnie przedstawieni, wyraźni bohaterowie w faszystowskim Rzymie. Bolą pytania, które nasuwają się po przeczytaniu książki.

Autobiograficzne wyznania rzymskiej panny lekkich obyczajów z czasów przedwojennego faszyzmu. Rewelacyjna psychologia postaci plus wspaniałe dialogi oddające styl tamtej epoki. Obawiałem się, że wszystko to już się mocno zdeaktualizowało, ale nie. Nadal czyta się to wyśmienicie.

Autobiograficzne wyznania rzymskiej panny lekkich obyczajów z czasów przedwojennego faszyzmu. Rewelacyjna psychologia postaci plus wspaniałe dialogi oddające styl tamtej epoki. Obawiałem się, że wszystko to już się mocno zdeaktualizowało, ale nie. Nadal czyta się to wyśmienicie.

Jeden z klasyków światowej literatury. Czytając tą książkę wielokrotnie zastanawiałam się, czy tytułowa bohaterka jest wyrachowana czy też stała się ofiarą świata, w którym żyje i niespełnionych ambicji matki. Świata, w którym młoda, piękna dziewczyna może jedynie marzyć o "dobrym" zamążpójściu. Świata, w którym bardziej niż uczucia liczy się zasobność portfela. I choć w wielu momentach złościłam się na Adrianę, to wzbudziła też we mnie trochę sympatii i współczucia.

Jeden z klasyków światowej literatury. Czytając tą książkę wielokrotnie zastanawiałam się, czy tytułowa bohaterka jest wyrachowana czy też stała się ofiarą świata, w którym żyje i niespełnionych ambicji matki. Świata, w którym młoda, piękna dziewczyna może jedynie marzyć o "dobrym" zamążpójściu. Świata, w którym bardziej niż uczucia liczy się zasobność portfela. I choć w...

Adriana jest symbolem. Symbolem życia w pułapce biedy, w potrzasku beznadziejności. Symbolem egzystencji w koszmarze męskiej dominacji, gdzie miłość, cherlawa i chora, nie potrafi rozwinąć skrzydeł.
Adriana nigdy nie umrze, bo symbole są ponadczasowe. Adriana nie umrze, bo cierpienie jest nieśmiertelne.
Ludzie umierają. I pozostawiają po sobie grzechy, rozmnażające się w Tobie i we mnie. W każdym z nas.

Adriana jest symbolem. Symbolem życia w pułapce biedy, w potrzasku beznadziejności. Symbolem egzystencji w koszmarze męskiej dominacji, gdzie miłość, cherlawa i chora, nie potrafi rozwinąć skrzydeł.
Adriana nigdy nie umrze, bo symbole są ponadczasowe. Adriana nie umrze, bo cierpienie jest nieśmiertelne.
Ludzie umierają. I pozostawiają po sobie grzechy, rozmnażające się w...