W książce przedstawiony jest wzorzec cech psychopatii, konsekwencje cech psychopatycznych oraz postępowanie z psychopatą. To cenna wiedza., sprawiająca, że i sama książka jest wartościową pozycją.

Nie podobał mi rozpoczynanie każdego rozdziału od dwóch różnych historii oraz wtrącenia. Zaburzało mi to proces płynnego czytania.

W książce przedstawiony jest wzorzec cech psychopatii, konsekwencje cech psychopatycznych oraz postępowanie z psychopatą. To cenna wiedza., sprawiająca, że i sama książka jest wartościową pozycją.

Nie podobał mi rozpoczynanie każdego rozdziału od dwóch różnych historii oraz wtrącenia. Zaburzało mi to proces płynnego czytania.

Dobrze napisana, czyta się w miarę lekko, ale spodziewałam się czegoś więcej. W sumie odkrywania Ameryki tu nie było. Nie dowiedziałam się dużo więcej ponad to, co już wiedziałam wcześniej.

Dobrze napisana, czyta się w miarę lekko, ale spodziewałam się czegoś więcej. W sumie odkrywania Ameryki tu nie było. Nie dowiedziałam się dużo więcej ponad to, co już wiedziałam wcześniej.

OCENA: 8/10

Szacuje się, że w ogólnej populacji występuje ok. 1 % psychopatów. W badaniach autorów na 200 próbie badawczej dyrektorów wskaźnik wykazał 2,5 % odsetek osobowości psychopatycznych !!

Oznacza, to że co setna osoba posiada tą osobowość. W biznesie nawet więcej.

Wyniki te mówią, że każdy z nas co najmniej raz w życiu spotka tą trudną osobowość. To motywuje aby zdobyć na ten temat wiedzę aby się skuteczniej ochronić.

Książka jest pozycją napisaną przez specjalistów zajmujących się badaniem psychopatii. Zawiera wiele badań, przykładów z życia. Myślę że warto ją przeczytać.

Punkty odejmuję za połączenie historii bohatera Dave o osobowości psychopatycznej z merytoryczną częścią książki. Historia momentami nie była dla mnie zrozumiała, natomiast nie wykluczam, że innym może pomóc w zrozumieniu tej osobowości.

Punkty odejmuję również za rady umieszczone na końcu książki- dla mnie wydawały się momentami manipulacyjne i przypominały gotowe rozwiązania do radzenia sobie z psychopatą.

Bardziej preferuję książkę " Psychopaci są wśród nas " tego samego autora, aczkolwiek ta pozycja jest również warta przeczytania.

OCENA: 8/10

Szacuje się, że w ogólnej populacji występuje ok. 1 % psychopatów. W badaniach autorów na 200 próbie badawczej dyrektorów wskaźnik wykazał 2,5 % odsetek osobowości psychopatycznych !!

Oznacza, to że co setna osoba posiada tą osobowość. W biznesie nawet więcej.

Wyniki te mówią, że każdy z nas co najmniej raz w życiu spotka tą trudną osobowość. To motywuje...

Książka ukazuje obraz "Wysoko funkcjonującego psychopaty", czyli osoby, która niekoniecznie na co dzień morduje lub krzywdzi innych w sposób fizyczny. Dzięki tej książce, mamy okazję lepiej zrozumieć sposób funkcjonowanie psychopatów w społeczeństwie, a co za tym idzie dowiadujemy się też, gdzie prawdopodobnie możemy mieć z nimi styczność.

Książka ukazuje obraz "Wysoko funkcjonującego psychopaty", czyli osoby, która niekoniecznie na co dzień morduje lub krzywdzi innych w sposób fizyczny. Dzięki tej książce, mamy okazję lepiej zrozumieć sposób funkcjonowanie psychopatów w społeczeństwie, a co za tym idzie dowiadujemy się też, gdzie prawdopodobnie możemy mieć z nimi styczność.

Książka zbierająca wszystko to, co zostało już gdzieś napisane. Dla osób nieorientujacych się w temacie może być dobrym źródłem wiedzy.

Książka zbierająca wszystko to, co zostało już gdzieś napisane. Dla osób nieorientujacych się w temacie może być dobrym źródłem wiedzy.

Jedna z książek tego autora, która porusza problematykę psychopatów, ale w określonym kierunku, czyli psychopata w pracy. Zastanawiające jest zdanie Harego na temat, co było pierwsze: jako czy kura, czyli psychopatyczny umysł czy korporacja. Mówiąc prościej i życiowo: Czy praca w korporacji wpływa na mózg i psychikę i ją wypacza do tego stopnia, że człowiek staje się potworem. Czy odwrotnie: w korporacjach sprawdzają się świetnie i awansują osoby o takich cechach psychopatycznych, które wcześniej były u nich w uśpieniu (lub nie) i które korporacja wzmacnia i potęguje.
Odpowiedź w książce.
Polecam przede wszystkim partnerkom i żonom mężów pracujących w korporacjach lub tych, którzy mają zamiar podjąć taką pracę. Choć ta przypadłość dotyczy również kobiet, to jednak z mniejszym procencie społeczeństwa, dlatego piszę o mężczyznach psychopatach w komentarzu.

Jedna z książek tego autora, która porusza problematykę psychopatów, ale w określonym kierunku, czyli psychopata w pracy. Zastanawiające jest zdanie Harego na temat, co było pierwsze: jako czy kura, czyli psychopatyczny umysł czy korporacja. Mówiąc prościej i życiowo: Czy praca w korporacji wpływa na mózg i psychikę i ją wypacza do tego stopnia, że człowiek staje się...

Abstrahując od budzącej moje wątpliwości trochę naciąganej formie, treść książki jest niezwykle pouczająca i niektórym osobom naprawdę może uratować życie. Hare do spółki z Babiakiem przedstawiają wszelkie możliwe odcienie psychopatii i w moim rozumieniu, kończą z przeświadczeniem, że jest ona równoznaczna z seryjnym mordowaniem. Psychopata to człowiek:

- niezdolny do empatii, dzielenia się, mówienia prawdy, do skromności, uznawania własnej winy, do reagowania ze spokojem, do działania bez agresji
- notoryczny kłamca
- egocentryk
- stosuje wiele masek, tzw. społeczny kameleon
- niezwykle sympatyczny
- uzależniający
- prowadzi pasożytniczy tryb życia
- postępujący według trzech faz: faza oceny --> faza manipulacji --> faza porzucenia

Pozycję należy traktować jako wstęp, a nie jako wyczerpujące kompendium wiedzy na temat tego zaburzenia osobowości.

Abstrahując od budzącej moje wątpliwości trochę naciąganej formie, treść książki jest niezwykle pouczająca i niektórym osobom naprawdę może uratować życie. Hare do spółki z Babiakiem przedstawiają wszelkie możliwe odcienie psychopatii i w moim rozumieniu, kończą z przeświadczeniem, że jest ona równoznaczna z seryjnym mordowaniem. Psychopata to człowiek:

- niezdolny do...

Niezależnie od tego kim jesteś, gdzie pracujesz i czym się zajmujesz warto zapoznać się z tą książką. Jej treść pozwala osobie czytającej raz na zawsze zerwać z krążącym w społeczeństwie stereotypem psychopaty. Na plus należy zaliczyć to, iż jest pisana łatwym oraz przystępnym językiem. Nie ma w niej, całe szczęście, jakiegoś naukowego czy specjalistycznego żargonu. Treść jest przeplatana historyjkami, które moim zdaniem nadają książce charakterystyczny klimat oraz sprawiają, iż czytanie jej nie jest meczące. Pozycja obowiązkowa!

Niezależnie od tego kim jesteś, gdzie pracujesz i czym się zajmujesz warto zapoznać się z tą książką. Jej treść pozwala osobie czytającej raz na zawsze zerwać z krążącym w społeczeństwie stereotypem psychopaty. Na plus należy zaliczyć to, iż jest pisana łatwym oraz przystępnym językiem. Nie ma w niej, całe szczęście, jakiegoś naukowego czy specjalistycznego żargonu. Treść...

Czy ja wiem.... Za bardzo nie ma się czym zachwycać. Książka pisana jest dziwnie tzn część to coś na kształt fabularyzowanej powieści przeplatana akademickimi definicjami, opisami, przykładami.
Drażniła mnie taka forma.

Poza tym przykłady obrazujące zachowania w większości zaczerpnięte z kryminalistyki. Co oczywiście ma swoje uzasadnienie ale moim zdaniem przełożenie na grunt korporacyjny było co najmniej słabe.

Nie porwała mnie ta pozycja - za mało w nim porad jak na poradnik, za mało akcji jak na powieść (chociaż części fabularyzowane czyta się zdecydowanie lepiej i z pewnością każdy "korporant" znajdzie tam jakąś odmianę swojego szefa/kolegi albo i siebie samego:) ).

Na szczęście czcionka jest duża więc czyta się szybko:)

Czy ja wiem.... Za bardzo nie ma się czym zachwycać. Książka pisana jest dziwnie tzn część to coś na kształt fabularyzowanej powieści przeplatana akademickimi definicjami, opisami, przykładami.
Drażniła mnie taka forma.

Poza tym przykłady obrazujące zachowania w większości zaczerpnięte z kryminalistyki. Co oczywiście ma swoje uzasadnienie ale moim zdaniem przełożenie na...

Osoby, które, tak jak ja, spędzają większą część dnia w korporacyjnej matni, zdają sobie sprawę, jak bardzo zachowanie współpracowników i szefostwa wpływa na atmosferę, a co za tym idzie, efekty wykonywanej przez nas pracy. Praca w takiej firmie to nie raj – wymaga sporej odporności na stres, bycia pod ciągłą presją czasu i nawału zadań. Już jedno lekkie nieporozumienie tworzy rozdźwięk w zespole, a co dopiero, gdy pojawia się w nim osoba, która, pod pozorem silnej, aktywnej osobowości kryje drugie, mroczniejsze „ja”…

Książkę „Psychopaci w firmie” wybrałam wiedziona ogromną ciekawością. Media przyzwyczaiły nas do stereotypowego obrazu człowieka chorego psychicznie, zazwyczaj kryminalisty, który doskonale się maskuje przed ludźmi z otoczenia. No właśnie… nie każdy psychopata to przestępca, jak i nie każdy przestępca będzie psychopatą. Poza tym, jest to coś, czego nie widać. Jak ktoś taki odnajduje się w rzeczywistości firmowej, gdzie jest obserwowany na każdym kroku? Jak właściwie możliwe jest to, że nie zostaje zwolniony już na początku, gdy wyjdzie na jaw jego toksyczne, dwulicowe zachowanie? Czego może oczekiwać od takiej pracy, jeśli mógłby mieć łatwiej, gdzie indziej?

Na dobry początek dostajemy historię Dave’a, które będzie nam towarzyszyć przez większość książki. Dave jest nowy w firmie, ale szybko nawiązuje znajomości, głównie na najwyższym szczeblu. Jest lubiany, jego projekty i pomysły wysoko oceniane, tak przez przełożonych, jak i współpracowników. Jest tylko kilka szczegółów, które dziwią… ale kto by się przejmował, gdy firma zyskała tak dobrego pracownika? Wszystko wydaje się być zbyt piękne, by było prawdziwe… i fakt, prawdziwe nie jest, a pierwsze przekonują się o tym osoby, które Dave’owi przestały być potrzebne do osiągnięcia celu.

Pojawia się w ten sposób jeszcze kilka wtrąceń, ale nie dajmy się zwieść – ta książka to podręcznik. Uproszczony, napisany przystępnym językiem, z ciekawe, bo w formie krótkich opowiadań podanymi, przykładami „z życia” i to dosłownie, bo z klinicznego doświadczenia jednego z autorów, oraz z literatury. Ubarwiają one właściwą część książki – wyjaśnienie, czym właściwie jest psychopatia, jak się objawia i jakie jest miejsce psychopaty w korporacyjnej rzeczywistości. A rzecz jest stanowczo ciekawa: przeanalizowany zostaje sposób, w jaki taka osoba przechodzi przez rozmowy kwalifikacyjne, jak dobiera sobie znajomości i pozoruje energiczną i wydajną pracę, a także spojrzenie z różnych punktów: podwładnego, szefa czy obserwatora.

I chociaż w treści znajdują się też rady, jak nie dać się podejść i dzielnie robić swoje, to jasno i wyraźnie zostaje nam uświadomione jedno: rozpoznanie psychopaty nie jest tak proste, jakby się wydawało. Psychopatia jest zaburzeniem tak złożonym, i tak potrafi się ukrywać, że trzeba czasem sporo czasu poświęcić obserwacji, i mieć sporą wiedzę specjalistyczną, by to bez wątpliwości zdiagnozować. Część zbliżonych cech może mieć zwykła osoba, co zrobi z niej po prostu kogoś trudnego w pożyciu, ale nie dewianta. Faktem jest to, że oni nie czują jak normalni ludzie, choć czasem ciężko to sobie wyobrazić. Psychopacie nie będzie przykro, że zrobił komuś krzywdę, fizjologicznie nie ma takiej możliwości. Ciekawostkę stanową rozważania na temat kwestii, która obecnie może być uznana za szczególnie interesującą – różnice w diagnozowaniu psychopatii u kobiet i mężczyzn. Bo różnice takie są, i wydają się być solidnie umotywowane, choć i to z czasem ulega zmianie.

Jedną z rzeczy, które mi się nie podobały w całości, jest uproszczony akademicki styl pisania. Część osób może uznać go za przystępny i jasny, mnie jednak wydawał się przesadny, bo treść zrozumiała jest tak czy siak, a dodawane miejscami stwierdzenia typu: „Jakby wszyscy umieli się dogadywać, to byłoby pięknie, ale życie nie jest sprawiedliwe, więc mamy to, co mamy” brzmią… no właśnie. Książka częstuje nas takim sloganem już we wstępie: „Niektórzy są dobrzy, a niektórzy nie”. Panowie, serio?

Drugim minusem jest dziwny według mnie sposób edycji tekstu. Niektóre z przytaczanych historii są pisane inną czcionką, a niektóre normalnym stylem, natomiast specyficzne jest wstawianie po takiej „historyjce” tekstu zwykłego… kursywą. Czy nie można było jakoś tego zestandaryzować? Takie zmiany rozpraszają, każą chwilę zastanawiać się, co jest czym i co jak traktować, i nijak nie idzie się do tego przyzwyczaić. Osobną część stanową ramki, będące odniesieniami do powiązanej literatury, choć w ich przypadku muszę przyznać, że dają smaczek – i poczucie niedosytu wiedzy. Ma się ochotę sięgnąć po inną książkę autora, bądź też kolejną w temacie, a wreszcie do samych szczegółów diagnostyki klinicznej psychopatii, i dokładnych testów. Lubię książki, które skłaniają mnie do dalszych poszukiwań w ten zmyślny sposób: możesz zatrzymać się tu, ale tam gdzieś jest więcej, a my wiemy, że ci, drogi czytelniku, te podstawy nie wystarczą, bo interesuje cię to, o czym czytasz. Zdecydowanie jednak dostajemy kompletną podstawową wiedzę, niezbędną, by zrozumieć istotę zjawiska.

„Psychopaci w firmie” to małe kompendium wiedzy dla osób, które pracują w korporacjach, zarówno dla szeregowych pracowników, jak i kierowników, aż po kadrę zajmującą się rekrutacją, a może nawet szczególnie dla nich. Powiedziałabym, że może stanowić swego rodzaju podręcznik szkoły przetrwania, zwłaszcza dla osób, które nie dysponują żelazną cierpliwością i odpornością na stres, jednocześnie nie będąc pseudo-naukową paplaniną wywołującą chęć szukania wariatów wśród współpracowników – a tego się odrobinę obawiałam. W zamian dostałam solidną dawkę wiedzy od osób, które widzą, o czym mówią, opatrzoną bibliografią i przypisami, odniesieniami do literatury, i okraszoną na osłodę przykładami pisanymi w formie opowiadań. Zdecydowanie warto po nią sięgnąć, nie zniechęcając się drobnymi przeszkodami, które też wcale za przeszkody nie muszą być uznane.

http://asafewarmplacewithbooks.blogspot.com/

Osoby, które, tak jak ja, spędzają większą część dnia w korporacyjnej matni, zdają sobie sprawę, jak bardzo zachowanie współpracowników i szefostwa wpływa na atmosferę, a co za tym idzie, efekty wykonywanej przez nas pracy. Praca w takiej firmie to nie raj – wymaga sporej odporności na stres, bycia pod ciągłą presją czasu i nawału zadań. Już jedno lekkie nieporozumienie...