Ostatnia z pierwotnej trylogii... muszę przyznać, że niepomiernie mnie złościła. Udzieliła mi się podejrzliwość głównych bohaterów wobec DRESZCZu i sądziłem, że autor funduje nam "powtórkę rozrywki" a wydarzenia które miały miejsce były kolejną próbą. W pewnym sensie tak właśnie było, chociaż może nie była to do końca próba to DRESZCZ wciąż kierował losami bohaterów by w taki czy inny sposób osiągnąć swój cel. Po wtóre złościł mnie infantylizm Thomasa. Już po tym jak odwiedził Enklawe i przebywającego tam Newta powinien pójść po rozum do głowy i podjąć właściwą decyzję. Ale nie, trzeba poflirtować z Prawą Ręką w myśl zasady "wróg mojego wroga jest moim przyjacielem". Ale już przy pierwszym spotkaniu było widać, że ci ludzie niczego nie oferują poza zemstą za coś nieokreślonego - lepiej niszczyć niż szukać rozwiązania. Co za bzdura i marnotrawstwo. Na szczęście wrócił do uma... nieco za późno. Na koniec Dashner serwuje szalone zakończenie które wyciska dech w piersi. Tam i z powrotem. Bardzo ekscytujące - końcówkę czyta się z wypiekami (nie zapomnijcie oddychać!). Wszystko by ostatecznie osiągnąć ukojenie i romantyczne przytulasy nad morze, patrząc na zachodzące słońce. W zamyśle to miała być seria dla nastolatków (?).... no to im się spodoba. U starych koni wywoła irytację z pobłażliwością. No cóż, ale niech młodzi szaleją, w końcu nadejdzie "wiosna ludzkości" a DRESZCZ faktycznie okaże się dobry. Dobra, dobra, czas na część oznaczoną 0.5 (!?).

Ostatnia z pierwotnej trylogii... muszę przyznać, że niepomiernie mnie złościła. Udzieliła mi się podejrzliwość głównych bohaterów wobec DRESZCZu i sądziłem, że autor funduje nam "powtórkę rozrywki" a wydarzenia które miały miejsce były kolejną próbą. W pewnym sensie tak właśnie było, chociaż może nie była to do końca próba to DRESZCZ wciąż kierował losami bohaterów by w...