"Burza" to jest to utwór zamierzony jako ostatni, a zatem taki którym autor zrywa z pisaniem oraz przekazuje swój stan ducha, jaki mu w tej chwili towarzyszy.
I istotnie po wystawieniu "Burzy" autor zrywa z Londynem, z teatrem, z dworem królewskim i wraca do Stratfordu.
Wartość "Burzy" nie tyle wynika ze świetnej fabuły ile z tego, że dzięki niej mamy wgląd w myśli autora na temat jego własnego życia, jego własnej twórczości, na temat ludzi jakimi on - Shakespeare się otaczał.

A jaki świat żegna Shakespeare? Świat zbrodniarzy i głupców, ludzi chorych na ambicje, zboczeńców i pijaków, ludzi którzy są jak spalony słońcem step, który błyskawicznie zajmuje się pożarem swoich chorych ambicji i popędów.
W świecie tym ludzie są źli i nie stają się wcale lepsi, nawet po wykryciu ich win i podłych motywacji.
W świecie tym jedyne co jawi się jakby dobrym w istocie jest naiwnością (Miranda, która w swojej niewiedzy zachwyca się światem pospolitych zbrodniarzy i głupców) lub zdziecinniałym naiwnym starcem (Gonzalo).
Czasem mówi się, że "Burza" jest banalna, ponieważ wszystko w niej kończy się dobrze. Tymczasem tu nic nie kończy się dobrze. Łotry zostają łotrami, po prostu tym razem im się nie udało. w ich chorej psychice nie zaszły jednak żadne zmiany i w stosownym czasie znów będą knuć. Podobnie pijacy będą pijakami, głupcy głupcami, a zboczeńcy będą próbować gwałcić słodkie Mirindy, ponieważ w ich psychice nie zaszła zmiana ani o włos.

Natomiast zakończenie "Burzy" jest o tyle pasjonujące, że widzimy z niego, iż Prospero (Shakespeare), mimo że odkrywa intrygę i wie wszystko, a także może wymierzyć karę nie czyni tego. Nie czyni tego - jak powiedziałam - nie dlatego, że łotry się zmieniły, ale dlatego, że WIELKIEGO MAGA - ARTYSTĘ STAĆ NA PRZEBACZENIE. ON ŻYJE Z TYM WSZYSTKIM NA DYSTANS. JAWI SIĘ TU WSPANIAŁA MYŚL - NAJWIĘKSZY JEST TEN, KTO WIDZĄC LUDZI W CAŁEJ PRAWDZIE, JACY SĄ, UMIE IM PRZEBACZYĆ, NIE CHOWA URAZÓW, NIE SZUKA ZEMSTY. Piękna to myśl, ponieważ istotnie przebaczenie dojrzałe, pełne zrozumienia i świadomości, stanowi wielką zaletę. Uważam nawet, że zdolność przebaczenia i nie chowania urazów jest największą zaletą, jaką człowiek może mieć.
A zatem Shakespeare zmęczony wieloletnim życiem w podłym środowisku londyńskim, dworskim i artystycznym mówi: "Pardon`s the word to all" - "Dziś hasłem naszym będzie przebaczenie". Świat nie przestaje być ani okrutny ani przewrotny, a on mimo tego przebacza. Mądra to myśl, ponieważ gdybyśmy czekali z przebaczeniem aż świat się zmieni, to nigdy byśmy nie przebaczyli. A przebaczenie daje wiele przede wszystkim temu co przebacza, wznosząc go na wyższy poziom człowieczeństwa.
"Burza' nie jest sielanką, jest gorzka, ale pięknie pokazuje jak wielki jest człowiek, który umie przebaczyć. Jest to zatem pozornie banalna, ale w istocie prawdziwa i mądra.

A ta cała magia, magowie to alegoria sztuki Shakespeare. Czym dla Maga Prospero jest magia, tym dla Shakespeare jest jego pisanie. Czary to jego dzieła. Ariel, dobry duszek, sługa Prospera to wena twórcza Shakespeare, która pomagała mu zwyciężać w tym podłym świecie. Na koniec, kiedy Prospero uwalnia Ariela i zwraca wolność temu wiernemu słudze, który zawsze służył mu idealnie, genialnie, bezbłędnie; tak Shakespeare porzuca wenę twórcza, która teraz nie będzie mu już potrzebna. " Teraz czarami już nie władam i własną tylko moc posiada". Kiedy Shakespeare porzuca swoja sztukę pisania porzuca to, co go czyniło magiem, staje się zwykłym człowiekiem.

Na zakończenie dodam tylko, że "Burza" jest to utwór całkowicie oryginalny, jedyny który nie istniał wcześniej w gotowym kształcie fabularnym. I z tego też względu warto go przeczytać, aczkolwiek lepiej na Burzy zakończyć czytanie Shakespeare niż od niej zacząć.

A w kwietniu w warszawskiej Oprze Narodowej premiera Burzy, wpisana zresztą w festiwal związany z Shakespeare.

"Burza" to jest to utwór zamierzony jako ostatni, a zatem taki którym autor zrywa z pisaniem oraz przekazuje swój stan ducha, jaki mu w tej chwili towarzyszy.
I istotnie po wystawieniu "Burzy" autor zrywa z Londynem, z teatrem, z dworem królewskim i wraca do Stratfordu.
Wartość "Burzy" nie tyle wynika ze świetnej fabuły ile z tego, że dzięki niej mamy wgląd w myśli autora...