Jakieś piętnaście lat temu byłem w bydgoskim Teatrze Polskim na przedstawieniu pod tym samym tytułem. Jeden ziomek grał półnago w Fifę, drugi pochylał się nad babeczką i pluł jej do ust przeżutym snickersem, nad sceną była też płachta, na który rzutnik dawał zbliżenie, by każdy mógł widzieć mielone orzeszki z detalami w HD. Nie wiem do końca, jakie przedstawienie miało związek z tą historią, mimo że było adaptacją szekspirowskiej Burzy, ale nie nudziłem się i zapadło mi bardzo w pamięci - więc cel osiągnięty. I zapamiętałem je bardziej od samego dramatu - do tego stopnia, że sam już nie wiem, o czym był.

Jakieś piętnaście lat temu byłem w bydgoskim Teatrze Polskim na przedstawieniu pod tym samym tytułem. Jeden ziomek grał półnago w Fifę, drugi pochylał się nad babeczką i pluł jej do ust przeżutym snickersem, nad sceną była też płachta, na który rzutnik dawał zbliżenie, by każdy mógł widzieć mielone orzeszki z detalami w HD. Nie wiem do końca, jakie przedstawienie miało...

Nie dla mnie :( Gdyby nie to, że musiałam ją przeczytać na wykład, nie dokończyłabym nawet drugiego aktu.

Nie dla mnie :( Gdyby nie to, że musiałam ją przeczytać na wykład, nie dokończyłabym nawet drugiego aktu.

Nie ten czas czy nie ten tłumacz...?

Nie ten czas czy nie ten tłumacz...?

Z każdym kolejnym przeczytanym dziełem Shakespeare'a mam wrażenie, że tak, już – oto moje ulubione, znalazłam! – powstrzymam się jednak z werdyktem dopóki nie poznam wszystkich. Rzeknę więc tyle: „Burzę” kocham, jest wspaniała i przezabawna.

Z każdym kolejnym przeczytanym dziełem Shakespeare'a mam wrażenie, że tak, już – oto moje ulubione, znalazłam! – powstrzymam się jednak z werdyktem dopóki nie poznam wszystkich. Rzeknę więc tyle: „Burzę” kocham, jest wspaniała i przezabawna.

To jedna z ostatnich sztuk Szekspira przepełnione magią, przeplatającą się z historiami ludzi żądnych zemsty, władzy i chęci rozpoczęcia nowego życia. Z jednej strony byłam zafascynowana rozwojem fabuły, z drugiej, ze względu na brak notatek, niektóre fragmenty były dla mnie niezrozumiałe i psuły mi przyjemność z czytania.

Z bohaterów najbardziej podobał mi się Prospero i Ariel.

Pierwszy z nich był głównym bohaterem. Podziwiałam go za umiejętność radzenia sobie z trudną sytuacją, w której znaleźli się on i jego ukochana córka. Było jasne, że był człowiekiem strategicznym, ale także rozsądnym i o dobrym sercu. Pomimo że żywił silne uczucia do swoich wrogów, którzy wyrządzili mu poważną krzywdę, i mając taką moc jaką posiadał, jego ostateczny wybór był bardzo znaczący i godny podziwu.

Ale Prospero nie miałby takiej kontroli, gdyby nie Ariel. Był niesamowicie szczery i posłuszny, szybki, kreatywny i miał w sobie coś eterycznego, co idealnie do niego pasowało.

Jeśli chodzi o pozostałe postacie, a dokładniej te negatywne, były one przekonujące w swoim przedstawieniu, dokładniej nie wznosili się ponad własny interes, podyktowany bezwzględną formą egoizmu. Tylko zakończenie wydało mi się zdecydowanie zbyt wymuszone...

Miłość, która rozkwitła w pewnej parze, była... Zbyt naiwna jak na mój gust, ale z drugiej strony, przy całej tej ezoteryce, która tam była, mogła tam być.

Obejrzałam ekranizację z 1980r. i zadowolona jestem, że był wierny dziełu, dzięki czemu mogłam jeszcze bardziej docenić jego wartość.

To jedna z ostatnich sztuk Szekspira przepełnione magią, przeplatającą się z historiami ludzi żądnych zemsty, władzy i chęci rozpoczęcia nowego życia. Z jednej strony byłam zafascynowana rozwojem fabuły, z drugiej, ze względu na brak notatek, niektóre fragmenty były dla mnie niezrozumiałe i psuły mi przyjemność z czytania.

Z bohaterów najbardziej podobał mi się Prospero i...

E book

Czytałam ten utwór 3 lub 4 raz i obok "Snu nocy letniej" to mój ulubiony dramat autora, choć prawdopodobnie nie jest najwybitniejszym jego utworem.

Podoba mi się jak wiele magii jest w tym dramacie, jak bardzo autor odbiega od swoich standardowych utworów konstrukcją oraz nasileniem wątków "poza realnych". Lubię to na deskach teatralnych i podobało mi się w tym utworze.
Polubiłam postać Ariela i choć zwykle sprawia mi to trudność w przypadku dramatów, zaczęłam czuć solidarność z bohaterami. "Burza" nie była dla mnie tylko kunsztownym warsztatem, a czymś w co realnie "weszłam" jako czytelnik.

Jest to prawdopodobnie ostatnie dzieło autora i dysponuje on już całą mocą swojego warsztatu, posiada dużą swobodę twórczą oraz ugruntowaną pozycję i tą swobodę tu widać, bo choć nadal mamy tu ulubione motywy autora czyli zemstę oraz motyw walki o władzę, to mam wrażenie, że mamy tu też zbacznie więcej świata przedstawionego jest on bajkowy, a sam Shakespear obchodzi się ze swoimi bohaterami znacznie łagodniej. Mamy tu człowieka, który może i pisał na zamówienie, ale mógł poprowadzić utwór jak tylko sobie życzył i skorzystał z tego.

Jeśli lubi się dramaty Shakespeara ten warto przeczytać choćby po to by wyrobić sobie zdanie, bo jest nieco inny i wyraźnie różni( się tak formą wiersza jak i samym obrazem świata jaki kreśli mistrz) od tego do czego przywykliśmy w "Hamlecie" czy we wspomnianym "Śnie nocy letniej".

Polecać nie trzeba:)

E book

Czytałam ten utwór 3 lub 4 raz i obok "Snu nocy letniej" to mój ulubiony dramat autora, choć prawdopodobnie nie jest najwybitniejszym jego utworem.

Podoba mi się jak wiele magii jest w tym dramacie, jak bardzo autor odbiega od swoich standardowych utworów konstrukcją oraz nasileniem wątków "poza realnych". Lubię to na deskach teatralnych i podobało mi się w tym...

„Opustoszało piekło, wszystkie diabły tu się zebrały!”
. . .
"Burza" to kolejne dzieło W. Shakespeare’a, z którym miałam przyjemność się zapoznać. I nadal nie mogę nacieszyć się widokiem tej okładki. Zdecydowanie Złota Kolekcja od Wydawnictwa Bukowy Las, nadaje wyjątkowości dziełom Shakespeare’a.
. . . . . . .
Trudno jest określić gatunek i główny tor, jakim biegnie ta sztuka – losy bohaterów wahają się między komedią a tragedią i wraz z kolejnymi aktami czuć coraz większe napięcie. Do samego końca nie wiadomo czy ta historia skończy się dobrze...

Znajdziesz tu wątek romantyczny i wiele odniesień do mitologii greckiej (co dla mnie jest ogromny plusem, bo uwielbiam mitologię). Nie zabraknie też magii i umoralniających myśli. Jest tu też dużo specyficznego humoru, którym charakteryzują się sztuki Shakespeare’a.

Warto też wspomnieć, że jest to sztuka napisana przez Shakespeare'a u schyłku jego życia w 1611 roku i można to zauważyć po stylu, a już szczególnie jeśli poznało się jego wczesne dzieła jak np. „Komedię omyłek”, którą też miałam przyjemność przeczytać.

Ps. Uwielbiam postać Ariela

„Opustoszało piekło, wszystkie diabły tu się zebrały!”
. . .
"Burza" to kolejne dzieło W. Shakespeare’a, z którym miałam przyjemność się zapoznać. I nadal nie mogę nacieszyć się widokiem tej okładki. Zdecydowanie Złota Kolekcja od Wydawnictwa Bukowy Las, nadaje wyjątkowości dziełom Shakespeare’a.
. . . . . . .
Trudno jest określić gatunek i główny tor, jakim biegnie...

[...]
Thought is free.
[...]
O, wonder!
How many goodly creatures are there here!
How beauteous mankind is! O brave new world,
That has such people in't!
— THE TEMPEST, ACT 5 SCENE 1
[...]
Hell is empty and all the devils are here.
[...]
We are such stuff As dreams are made on
— THE TEMPEST, ACT 4 SCENE 1

𝐊𝐀𝐓𝐀𝐒𝐓𝐑𝐎𝐅𝐀 𝐊𝐋𝐈𝐌𝐀𝐓𝐘𝐂𝐙𝐍𝐀 𝐈 𝐖𝐀𝐋𝐊𝐀 𝐎 𝐖Ł𝐀𝐃𝐙Ę !
Wielka sztuka Szekspira, dzieło pełne cudów, tajemniczości i egzotyki, stanowi esencję twórczości Autora.
Wiele pytań nadal pozostaje bez odpowiedzi.
𝐒𝐙𝐄𝐊𝐒𝐏𝐈𝐑 𝐓𝐎 𝐒𝐙𝐄𝐊𝐒𝐏𝐈𝐑, 𝐖𝐈Ę𝐂 𝐙𝐃𝐄𝐂𝐘𝐃𝐎𝐖𝐀𝐍𝐈𝐄 𝐏𝐎𝐋𝐄𝐂𝐀𝐌 !

[...]
Thought is free.
[...]
O, wonder!
How many goodly creatures are there here!
How beauteous mankind is! O brave new world,
That has such people in't!
— THE TEMPEST, ACT 5 SCENE 1
[...]
Hell is empty and all the devils are here.
[...]
We are such stuff As dreams are made on
— THE TEMPEST, ACT 4 SCENE 1

𝐊𝐀𝐓𝐀𝐒𝐓𝐑𝐎𝐅𝐀 𝐊𝐋𝐈𝐌𝐀𝐓𝐘𝐂𝐙𝐍𝐀 𝐈 𝐖𝐀𝐋𝐊𝐀 𝐎 𝐖Ł𝐀𝐃𝐙Ę !
Wielka sztuka Szekspira,...

Przed laty Prospero wraz z córką, w skutek spisku jego brata, zostali wygnani i niemal samotnie spędzają lata na wyspie. Towarzyszą im Kaliban oraz duch Ariel, którego Prospero uwolnił dzięki swoim magicznym umiejętnością. Pewnego razu odsunięty od tronu król Mediolanu tworzy burzę na morzu, dzięki której jego wrogowie wraz kilkoma innymi osobami trafiają na jego wyspę.

W dramacie Shakespearea nie brakuje i tym razem wątku romantycznego, choć mam wrażenie, że "Burza" jest bardziej podniosła niż jego pozostałe komedie. Nie ujmuje to jednak poczuciu humoru i sprośnym żartom, charakterystycznym dla jego pióra. Prospero może nie jest postacią, z którą bardzo się utożsamiamy, ale cały spisek i intrygi wokół jego sprawy, a do tego siły nadprzyrodzone, które towarzyszą wydarzeniom sprawiają, że sztukę tę czyta się z ciekawością i przyjemnością. Bardzo polubiłam postać Ariela, który często mnie rozbawiał, a którego obecności w dramacie nieco się obawiałam. Nieustannie odnosiłam wrażenie, że niewiele trzeba aby komedia zamieniła się w tragedię i do końca nie byłam pewna zakończenia.

Przed laty Prospero wraz z córką, w skutek spisku jego brata, zostali wygnani i niemal samotnie spędzają lata na wyspie. Towarzyszą im Kaliban oraz duch Ariel, którego Prospero uwolnił dzięki swoim magicznym umiejętnością. Pewnego razu odsunięty od tronu król Mediolanu tworzy burzę na morzu, dzięki której jego wrogowie wraz kilkoma innymi osobami trafiają na jego wyspę.

W...

Tłumaczenie Barańczaka nie przypadło mi do gustu.

Tłumaczenie Barańczaka nie przypadło mi do gustu.