Niebanalna, miejscami ocierająca się o ekstrawaganckość, prowokacyjna opowieść będąca bezkompromisowym rozrachunkiem ze współczesnym światem. Światem, gdzie w pogoni za konsumpcyjnym modelem życia, człowiek wiedzie wyjałowioną, pustą niczym wydmuszka egzystencję. Bez wzniosłych idei, bez konkretnego celu, w zasadzie nawet i bez sensu – ot, zmarnowane pokolenie, pragnące dobrobytu i spokoju, będące daleko od jakichkolwiek wartości. Takie stanowisko spotyka się z niezrozumieniem głównego bohatera, który odczuwa głęboki, pierwotny bunt wobec postawy współczesnych mu ludzi. Ludzi, przez których czuje się wyobcowany, wyalienowany z tej bezkształtnej masy szarości, przeciętności i bylejakości. W zasadzie całość akcji powieści Palahniuka osadza się na dualizmie natury ludzkiej i obserwacji batalii, jaka toczy się wewnątrz człowieka. Co zwycięży – chęć dopasowania się do realiów panujących we współczesnym świecie, czy może nieskrępowane niczym pragnienie bycia sobą i odrzucenie konwenansów? O tym musicie przekonać się już sami.

Ciekawy autor, posługujący się niebanalnym warsztatem, z ostrym niczym brzytwa piórem. Dosadność przekazu może zwalić czytelnika z nóg – i tak się stało w moim przypadku.

Niebanalna, miejscami ocierająca się o ekstrawaganckość, prowokacyjna opowieść będąca bezkompromisowym rozrachunkiem ze współczesnym światem. Światem, gdzie w pogoni za konsumpcyjnym modelem życia, człowiek wiedzie wyjałowioną, pustą niczym wydmuszka egzystencję. Bez wzniosłych idei, bez konkretnego celu, w zasadzie nawet i bez sensu – ot, zmarnowane pokolenie, pragnące...