O tym autorze po raz pierwszy usłyszałam kilka lat temu, ale jakoś nie miałam okazji poznać żadnej z jego książek. Dopiero jakoś przed weekendem całkiem przypadkowo podczas wizyty w bibliotece, wpadła mi w ręce. Stwierdziłam, że w końcu trzeba go sprawdzić, w końcu sporo się o nim mówi, a w książkowej blogosferze rzadko się zdarza, żeby popularni autorzy bezpodstawnie byli wynoszeni na piedestał. Właśnie tak, bo Eric Emmanuel Schmitt to jeden z ulubionych autorów wielu blogerek/blogerów, których obserwuję, aż wstyd, że dopiero teraz się za niego zabieram.

Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu, powieść, której się spodziewała okazała się dramatem, a właściwie czteroma tymi utworami. Ostatni raz z dramatem miałam do czynienia w liceum, jednak większość spotkań przeżyłam z przyjemnnością, dlatego też Schmitt wzbudził we mnie jeszcze większą ciekawość.

Pierwszy dramat to historia kilku kobiet, którego pałają chęcią zemsty na Don Juanie, którego winy bardzo łatwo możemy się domyślić. To on łamał najbardziej oporne kobiece serca.

Kolejny dramat, zatytuowany "Gość" niezmiernie mnie zaskoczył. Głównym bohaterem tego utworu był Freud, znany psychiatra oraz Nieznajomy, czyli tytułowy gość, podający się za Boga.

"Knebel" to monolog, który podobał m się najmniej z tych czterech utworów i "Szatańska filozofia" z pozytywnie zaskakującym zakończeniem.

Ogólnie ten zbiorek dramatów, jeśli można tak to nazwać, oceniam bardzo dobrze. Nie znam innych dzieł autora, ale zostałam zachęcona, aby to jak najszybciej zmienić.

O tym autorze po raz pierwszy usłyszałam kilka lat temu, ale jakoś nie miałam okazji poznać żadnej z jego książek. Dopiero jakoś przed weekendem całkiem przypadkowo podczas wizyty w bibliotece, wpadła mi w ręce. Stwierdziłam, że w końcu trzeba go sprawdzić, w końcu sporo się o nim mówi, a w książkowej blogosferze rzadko się zdarza, żeby popularni autorzy bezpodstawnie byli...