Bezpowrotnie utracona wyjątkowość

Od maluteńkiego dzieciaczka- przedszkolaczka czułam się osobą nieco inną od wszystkich, których znałam. Chadzałam po rowach, czytywałam tomiszcza i pielęgnowałam dziwnotę swoją. No a potem już prawdziwe robią się słowa Bukowskiego: "Życie ludzi nie różni się aż tak bardzo- chociaż jesteśmy skłonni wierzyć w swoją niepowtarzalność". Bo czuć się innym to fajne uczucie- z początku. Z czasem staje się męczące. Smutno się robi kiedy wiesz, że nikt nie jest w stanie cię zrozumieć. Tak było do 12 listopada roku pamiętnego. BO oto jawi się przed mymi oczami wizja świata Jerzego. I oddaje on w niej to, co ja czuję całe życie, ale nie umiem określić, nazwać, sprecyzować z taką wirtuozerią, znawstwem, prawdziwością i lekko- ciężkim humorem.

Zbiór felietonów (umownie tak nazwijmy tę pozycję, choć sam autor podkreśla, że parszywością byłoby pisać książkę felietonową- nie godzi się to), czy inaczej mówiąc zbiór obrazków z życia, które otacza Pilcha, odkrywa świat złożony. Narrator to erudyta, inteligent pełną gębą, a jednocześnie moczymorda, który też pełną gębą zwykł popijać i nieuleczalny kobieciarz. Te dwie ostanie rzeczy napawają go na przemian poczuciem dumy i wstydu. Bo jak nie ma wódy i seksu, to rzeczywiście mało się dzieje. O czym by wtedy pisać? Z drugiej strony ręce drgają, a ludzie gadają. Ale Pilch to lubi. Lubi, jak ludzie gadają. O nim. O tym, co go otacza, o tym, co pisze. I to, że jest genialny. Nie lubię karmić ego przemądrzałego faceta. Tylko kurczę Pilch naprawdę jest genialny...

Bezpowrotnie utracona wyjątkowość

Od maluteńkiego dzieciaczka- przedszkolaczka czułam się osobą nieco inną od wszystkich, których znałam. Chadzałam po rowach, czytywałam tomiszcza i pielęgnowałam dziwnotę swoją. No a potem już prawdziwe robią się słowa Bukowskiego: "Życie ludzi nie różni się aż tak bardzo- chociaż jesteśmy skłonni wierzyć w swoją niepowtarzalność". Bo...