Brown ma genialnie prosty patent na utrzymanie uwagi czytelnika. Otóż pisze króciutkie rozdziały; niektóre mieszczą się wręcz na jednej stronie. Do tego skacze od bohatera do bohatera, od akcji do akcji. Każdy niemal rozdział rozgrywa się w innym miejscu i dotyczy innej osoby. Raz jesteśmy na statku badawczym z Rachel i Michaelem, za chwilę w Białym Domu z prezydentem, to znowu towarzyszymy tajemniczym komandosom na lodowcu albo jedziemy taksówką z doradczynią senatora Sextona. Tym pasikonikowym sposobem, skacząc tu i tam, Brown utrzymuje zainteresowanie czytającego i sprytnie pozbywa się problemu ewentualnych wpadek logicznych. Czytelnik oszołomiony i zafrapowany kalejdoskopem wydarzeń nie skupi się na żadnym problemie na tyle długo, by zauważyć, że autor się potknął. Cwany pisarz. :)
Czytadełko to, niezależnie od tego, jak głupiutkie, bardzo dobrze zabija czas, więc nie chcę się zbytnio czepiać. Nieco mnie tylko irytuje obowiązkowe parowanie głównych bohaterów płci przeciwnej. Pojawia się kobieta i mężczyzna i od razu wiadomo, że muszą się przelecieć. To takie nudne i nieprawdziwe, ale w tego typu literaturze (i filmowych odpowiednikach) to norma.

Brown ma genialnie prosty patent na utrzymanie uwagi czytelnika. Otóż pisze króciutkie rozdziały; niektóre mieszczą się wręcz na jednej stronie. Do tego skacze od bohatera do bohatera, od akcji do akcji. Każdy niemal rozdział rozgrywa się w innym miejscu i dotyczy innej osoby. Raz jesteśmy na statku badawczym z Rachel i Michaelem, za chwilę w Białym Domu z prezydentem, to...