Jest coś takiego w książkach pani Clare, że człowiek od razu się zastanawia, czy ona ma to wszystko zaplanowane od początku (i chyba tak...), bo wydaje się nierealne, żeby wymyślała kolejno każdy wątek i każde wydarzenie w trakcie pisania.
Nie, ona już przed rozpoczęciem prologu dobrze wie, kiedy czytelnik zapłacze, kiedy się zaśmieje, kiedy będzie czekał na decydujące starcie, a kiedy ukryje się w pokoju jak małe dziecko i będzie się zastanawiać z obłędu, jak pani Clare sprawia taki chaos w głowach.

Od pierwszego zważenia książki w dłoniach wiedziałam, że żegnam się z Tessą. Czułam, że to będzie moje ave, atque vale dla całego dziewiętnastowiecznego Londynu. I długo nie chciałam jej zaczynać. Długo moja siostra wpadała do pokoju i przypatrywała się, jak wybierając książkę przed snem, omijam "Mechaniczną księżniczkę" wzrokiem, sięgając po coś innego.

Kiedy ją zaczęłam - a kiedy ją skończyłam, bo dni między kolejnymi powrotami do książki mijały mi błyskawicznie, to nie byłam już pewna, czy ja ją naprawdę przeczytałam. A może nie chciałam jej kończyć. Ciężko będzie mi ją teraz oddać ze złamanym sercem koleżance, do której ta powieść przecież należy i nie znaleźć ukojenia. Ponieważ, choć historia ta opowiedziała mi o najpiękniejszych latach Williama Herondale, Theresy Grey, oraz Jamesa Cairstairsa, to mam świadomość, że Will odszedł - odeszła mądra i rozważna Sophie, i młodziutka Cecily, odeszli waleczni i silni Fairchildowie. Wszystko przepadło.

I to wystarczy, żebym czuła się, jakby ktoś wyrwał mi jakiś okruch duszy. Zawsze mogę do nich wrócić, tylko nie będzie to już to samo, bez względu na to, jak mocno będę chciała.

Muszę chyba powrócić do obu lektur, gdy będę miała bardziej... zrównoważone i sprzyjające do tego samopoczucie.
Polecam gorąco. I przypominam o zaopatrzeniu się w chusteczki.

Jest coś takiego w książkach pani Clare, że człowiek od razu się zastanawia, czy ona ma to wszystko zaplanowane od początku (i chyba tak...), bo wydaje się nierealne, żeby wymyślała kolejno każdy wątek i każde wydarzenie w trakcie pisania.
Nie, ona już przed rozpoczęciem prologu dobrze wie, kiedy czytelnik zapłacze, kiedy się zaśmieje, kiedy będzie czekał na decydujące...