Autor przedstawia zarys fortyfikacji w Europie w okresie przed II WŚ i w czasie jej trwania.
Zaczyna od przyczyn ich powstania, budowy i losów podczas zmagań wojennych.
Potem opisuje ich wyposażenie. Na koniec każdego rozdziału dostajemy zbiór map, zdjęć i rysunków.
Książkę czyta się szybko, gdyż autor stara się nie wgłębiać w szczegóły.
We wstępie wyjaśnia, że ma to być wycieczka a jak ktoś się zabawić w studenta, autor proponuje dość bogatą literaturę.
Książka jest zaopatrzona w słownik, pomoże on w zrozumieniu co trudniejszych pojęć.
Przypisy po zakończeniu każdego rozdziału - co w moim mniemaniu jest błędem.
Uwagi konsultanta korygują nieliczne pomyłki. Brawo dla wydawnictwa, że kogoś takiego zatrudnia. Są wielcy, którzy tego nie robią i wydają gnioty.
Trochę trudniejsza propozycja dla początkujących. Wykluczeni są tylko Ci których mottem przewodnim jest: " nie ma bunkrów ale i tak jest zajefajnie".

Autor przedstawia zarys fortyfikacji w Europie w okresie przed II WŚ i w czasie jej trwania.
Zaczyna od przyczyn ich powstania, budowy i losów podczas zmagań wojennych.
Potem opisuje ich wyposażenie. Na koniec każdego rozdziału dostajemy zbiór map, zdjęć i rysunków.
Książkę czyta się szybko, gdyż autor stara się nie wgłębiać w szczegóły.
We wstępie wyjaśnia, że ma to być...

Problematyka fortyfikacji w okresie poruszanym przez autorów jest o tyle interesująca, że była to epoka przejściowa między XIX-wieczną wojną statyczną, a bardzo intensywną i dynamiczną strategią stosowaną w latach czterdziestych XX wieku, kiedy to sens tworzenia wielkich budowli obronnych stanął pod znakiem zapytania.
Każdy rozdział poświęcony jest jednemu z państw europejskich (wyjątkiem jest tu zebranie kilku krajów bałkańskich w jednym),które w tamtych czasach posiadało jakiekolwiek umocnienia. Panowie Kaufmann i Jurga rozpoczynają opisy od przytoczenia idei przyświecającej osobom odpowiedzialnym za ufortyfikowanie danego kraju (analiza potrzeb, położenia geograficznego, identyfikacja potencjalnych przeciwników),następnie przechodzą do możliwości technicznych (szczególnie uwzględniając budżet) oraz wykonania planów, ich realizację aż po skrótową charakterystykę działań bojowych i realne zastosowanie konstrukcji (niektóre nie były zupełnie używane, inne połowicznie, wielu nie dokończono na czas, a jeszcze inne bardzo mocno ucierpiały).

Trzeba przyznać, że całość opracowana jest w sposób ciekawy i potrafiący zainteresować. Wyraźnie widać jak zmieniała się myśl wobec realiów pola walki i jak technologia (zwłaszcza nowe materiały i rodzaje uzbrojenia) wpływały na decyzje sztabów i dowódców. Dzięki „Twierdzy Europa” dowiadujemy się mnóstwa rzeczy o nie tylko tych najbardziej znanych systemach umocnień jak słynna linia Maginota, linia Stalina, umocnienia fińskie za czasów marszałka Mannerheima lub linia Gustawa, ale też o mało znanych fortyfikacjach np. szwajcarskich, które wybudowane, nigdy nie zostały bojowe użyte (bo i nie musiały) albo szwedzkie na granicy z Norwegią czy brytyjskie stawiane początkowo przez Home Guard. Przy okazji lektury pewne mity dotyczące okresu przedwojennego i czasów samej wojny zostają rozwiane (oczywiście w kontekście umocnień polowych i działań wojskowych – autorzy w żadnym miejscu nie analizują przebiegu wojny ani nie oceniają wyborów polityków),a inne hipotezy znajdują potwierdzenie.

Jednym z ciekawszych jest fakt, że fortyfikacje czeskie (pomimo tego, że Czechosłowacja jako niepodległe państwo powstała dopiero po Pierwszej Wojnie) udało się w znacznym stopniu zbudować zgodnie z terminem i do września 1938 roku (podpisanie układu monachijskiego) osiągnęły wysoką wartość bojową. Gdyby nie dyplomatyczny nacisk Rzeszy, która zagarnęła czeskie Sudety wraz z większością umocnień bez jednego wystrzału, to kto wie jak potoczyłyby się dalsze losy niemieckiego „Drang nach Osten”. Czesi, bezpieczni w swoich fortecach, stanowiliby poważny problem i trudny orzech do zgryzienia dla dywizji Wehrmachtu, który w tym czasie nie był jeszcze w pełni sił i dopiero po kilku latach rozwinął pełną potęgę.
Z kolei przykład francuskiego postępowania w okresie dwudziestolecia międzywojennego w dziedzinie myśli wojskowej na zawsze już przejdzie do annałów sztuki wojennej jako zupełnie chybiony. Francuzi, nauczeni doświadczeniem okopów walk pozycyjnych skupili się na ufortyfikowaniu najgroźniejszej granicy z Niemcami potężnymi konstrukcjami, które wedle zamysłu autorów miały być nie do pokonania. Nikomu nie przyszło do głowy dostosować plany operacyjne i przestawić sposób myślenia na współczesny, gdzie polem walki rządził czołg, samolot i ciężka artyleria. Skutki „Fall Gelb” każdy zna.
Polecam „Twierdzę Europa” każdemu zainteresowanemu tematem Drugiej Wojny od nieco mniej popularnej strony tym bardziej, że przystępnym językiem poznajemy kulisy działań, o których najczęściej podręczniki milczą, a którym należy się pamięć ze względu choćby na olbrzymie inżynieryjno-architektoniczne przedsięwzięcia tamtych czasów.

Problematyka fortyfikacji w okresie poruszanym przez autorów jest o tyle interesująca, że była to epoka przejściowa między XIX-wieczną wojną statyczną, a bardzo intensywną i dynamiczną strategią stosowaną w latach czterdziestych XX wieku, kiedy to sens tworzenia wielkich budowli obronnych stanął pod znakiem zapytania.
Każdy rozdział poświęcony jest jednemu z państw...