Od niepamiętnych czasów Ziemię zamieszkują ludzie różniący się od siebie nie tylko kolorem skóry, ale także religią, językiem czy też stylem życia. Tych czynników jest naprawdę mnóstwo. Jednak czy nie prościej by było, gdyby były tylko dwie rasy, ale całkowicie od siebie różne? Co by było, gdyby jedni mogli żyć jedynie w mroku, a drudzy nie przetrwaliby bez światła? Czy świat nie byłby wtedy bezpieczniejszy? Mniej skomplikowany? Według mnie, raczej jest to mało prawdopodobne, ale jeżeli sami chcecie się o tym przekonać, to sięgnijcie po powieść „Ciemnorodni” Alison Sinclair.

O autorce niewiele można niestety znaleźć w internecie, nawet na jej stronie. Jedynie czego można się stamtąd dowiedzieć to, to że Alison Sinclair nie jest tylko pisarką fantasy oraz science fiction, ale także naukowcem oraz lekarzem. „Ciemnorodni” to pierwszy tom trylogii „Zrodzeni z mroku”, której wydania w Polsce podjęło się wydawnictwo Bellona.

Gdy przeczytałam pierwszy raz zapowiedź tej powieści, była naprawdę ciekawa. Zapowiadała się wciągająca przygoda z zupełnie nowymi postaciami w niesamowitym świecie pełnym mrocznych tajemnic. Czy to przypuszczenie sprawdziło się w trakcie lektury? I tak i nie, przynajmniej w moim przypadku. Jednak zacznijmy po kolei.

Ciemnorodni to rasa, która panicznie boi się magii pod jakąkolwiek postacią. Wszystkich, którzy zostaną dotknięci jej piętnem (posiadają choćby najmniejszy talent magiczny) są uważani za wyrzutki niegodne przebywania wśród wyższych sfer. Często takie osoby są poddawane karze śmierci, poprzez wyjście na światło słoneczne. Dlatego właśnie najczęściej tacy Ciemnorodni ukrywają przed wszystkimi to, co potrafią.

Balthasar Hearne to zwykły Ciemnorodny, który za swoje powołanie uważa medycynę. Wszelkimi środkami stara się nieść pomoc wszystkim potrzebującym, nie zdając sobie równocześnie sprawy, że kiedyś może się to dla niego źle skończyć. Taki właśnie ciąg wydarzeń zaczyna się, gdy na progu jego rezydencji staje znajoma z lat dziecięcych i prosi go o pomoc w porodzie, a później w ukryciu jej dzieci z nieprawego łoża. Bal nie spodziewa się, że konsekwencje tej pomocy, w znacznym stopniu odbiją się na jego najbliższych.

Autorka stworzyła naprawdę ciekawą i dość nowatorską fabułę, która biegnie wielotorowo. Z początku wszystko może wyglądać jak jeden wielki galimatias bez żadnego ładu i składu. Wszystko dlatego, że wątki stale się ze sobą przeplatają i zapętlają do tego stopnia, że jeżeli nie śledzi się fabuły z należytą uwagą, to bardzo szybko można się w tym gąszczu pogubić. Bowiem cała fabuła to praktycznie same tajemnice, niedopowiedzenia i dworskie intrygi. Co do akcji, to jej tempo jest raczej spokojne. Chwilami tylko niespodziewanie się zwiększa, aby równie szybko powrócić do pierwotnego stanu.

Spytacie gdzie to nowatorskie pojęcie? Już sam podział rasowy wśród bohaterów jest nowością. Do tej pory nie mieliśmy okazji poznać postaci, których życie uzależnione byłoby od pory dnia lub jak kto woli, sposobu oświetlenia. W tym tomie dużo bliżej możemy poznać jednak tych, którzy aby żyć muszą przebywać w ciągłych ciemnościach. Jedyny rodzaj światła jaki mogą znieść to poświata bijąca od ognia. Chociaż nocny tryb życia ciemnorodnych możne na pierwszy rzut oka być bardzo podobny do tego prowadzonego przez wampiry, jednak niech was to nie zwiedzie, ponieważ obie rasy nie mają ze sobą nic wspólnego. Kolejny powiew świeżości także dotyczy ich dotyczy. Mówiąc zwięźlej, każdy ciemnorodny, czy to dziecko, czy starszy, pozbawienie są wzroku. Zamiast niego posiadają son, a najtrafniejszym wyjaśnieniem jego działania jest porównanie do nietoperzej echolokacji. Zresztą sami się przekonacie, ponieważ odkrywanie jego działania, przynajmniej w moim przypadku, było niezłą zabawą.

„Ciemnorodni” to równocześnie także typowy tom wprowadzający do całej historii. Jego zadaniem jest wprowadzenie czytelnika w świat, który notabene jest naprawdę niesamowity. Cały czas zadziwia mnie jego złożoność. Autorka zestawiła w nim mechaniczne i nowatorskie urządzenia ze średniowiecznymi poglądami, według których kobieta to jedynie dodatek do męża. Na szczęście główna postać kobieca, wcale nie poddaje się tym konwenansom (na szczęście). Zarysowuje także role poszczególnych bohaterów, które mogą im przypaść w udziale w dalszych tomach trylogii. Mimo to, do końca nie wiadomo w którą stronę p. Sinclair rozwinie tę historię.

Podsumowując. „Ciemnorodni” to ciekawa książka, doskonale rokująca dla kolejnych dwóch tomów. Jednak nie należy podchodzić do niej jak do leciutkiej lektury na wieczór. Jeżeli tego właśnie szukacie, to tę powieść powinniście zostawić w spokoju. Aby należycie ją poznać i wciągnąć się w świat wykreowany przez Alison Sinclair, trzeba poświęcić jej całą swoją uwagę. Polecam.

Natalia Madany-Zdziechowska