Chciałam błyskotliwie zacząć, że piersi, jakie są, każdy widzi - ale właśnie nie każdy, bo tylko połowa populacji, a punkt widzenia, wiadomo, zależny jest od punktu siedzenia, zatem czy kobieta obarczona taką, cóż, odpowiedzialnością, problemem, radością, cudem względnie tkanką widzi to samo, co mężczyzna? A jeśli mężczyzna jest amantem, romantykiem, szowinistą, mizoginem albo religijnym oszołomem? O tym mniej więcej jest ta książka.
Czy każdy widzi, czy nie widzi, to inna rzecz, ale wszyscy mniej więcej wiemy, do czego służą piersi: mają karmić i wyglądać. Tutaj znowu zdania mogą być podzielone: o karmieniu inne zdanie będzie miał wyznawca prehistorycznego albo chociaż starożytnego kultu, a inne noworodek - proszę się nie śmiać, Freud i Melanie Klein nawet w wieku zaawansowanym mieli sporo do powiedzenia na temat karmienia i piersi jako takich. Podobnie jeśli chodzi o wygląd - mniejsza, jak piersi mają wyglądać, rzecz raczej w tym, że w ogóle pojawiają się oczekiwania co do wyglądu, oraz - kto wie, czy to nie bardziej istotne - czy piersi w ogóle mają prawo wyglądać, na przykład zza dekoltu albo na plaży? A co, jeśli nie wyglądają albo wygląda tylko jedna?

O tym, w największym uproszczeniu, traktuje książka Marylin Yalom. Temat wdzięczny, pozornie tylko banalny... ale. I tu zaczynają się schodki.
Fakt, że autorka zajmuje bardzo wyważone stanowisko i ani z mężczyzn nie robi katów i potworów fałszujących obraz kobiecego ciała na szkodę swoich odbiorczyń, ani z kobiet nie czyni tylko bezwolnych ofiar męskich rozporządzeń co do kształtu, funkcji, roli względnie przeznaczenia i docelowego odbiorcy (potomek czy kochanek?) - a trudno się nie zgodzić, że takowe były. Wyjątkowo żałuję, że tak jest, bo może solidna dawka bluzgania jadem dodałaby tej książce ognia, a tak, cóż - jest nudno. Kto chociaż pobieżnie zna historię kultury starożytnej i średniowiecznej nie będzie zaskoczony. Kto zna mniej więcej historię kultury nowożytnej Europy ziewnie sobie zdrowo. Nie pośmieje się nawet ten, kto zetknął się ze zwariowanymi pomysłami dra Freuda.
Jedyne, co w tej książce naprawdę nie urzekło, to ostatnie rozdziały, poświęcone kobietom, które wyszły z raka, które nauczyły się kochać swoją kobiecość z jedną piersią i głosy tych autorek - nareszcie, po latach męskich farmazonów o kulach z kości słoniowej - które wykarmiwszy dzieci doceniały i akceptowały, jak zmieniły się przez to ich piersi.

Prywatnie bardzo chciałabym wiedzieć, kto tę książkę przetłumaczył. Wydawnictwo poskąpiło tej skądinąd ważnej informacji, a wygląda na to, że tłumacz? tłumaczka? też nie mogli pogodzić się z anonimowością, bo tekst jest dosłownie upstrzony irytującymi, niepotrzebnymi i nic niewnoszącymi dopowiedzeniami autora - autorki? - przekładu.
Zaczęłam się już przy średniowieczu, kiedy tłumaczka - tłumacz? - przy okazji zdania o obrazach spieszy podzielić się z nami jakże ważną, potrzebną i szerzej nieznaną informacją, że w średniowieczu nie malowano na płótnach, tylko na deskach, stąd o średniowiecznym malowidle nie można napisać "płótno". Nikt oczywiście nie ma wątpliwości, że bez tej pożytecznej wiedzy nie sposób ogarnąć tematu damskiego biustu. Podobnych kwiatków jest sporo przy każdej nadarzającej się - i nienadarzającej, a co - okazji. Mamy zatem w tekście angielskim słówko "chreeleaderka", znane nam i w spolszczeniu, nasz dzielny tłumacz - tłumaczka - spieszy zatem natychmiast z uzupełnieniem, że chodzi o "pomponiarkę". I tak dalej, i tak dalej, bez żadnej konsekwencji, bez potrzeby, najczęściej bez sensu. Raz w tekście, raz w przypisach, raz podając datę wydania polskiego przytaczanego cytatu, innym razem nie - wiwat niechlujstwo i pseudo-profesjonalizm.
Nadal nie wiem, kto to przetłumaczył. Jestem natomiast pewna dwóch rzeczy: inicjały "J. F." do końca roku będą mi się źle kojarzyć, to raz, a dwa: wstyd dla wydawnictwa, którego redakcja i tłumacz szaleją po przekładzie jak chcą, kiedy korektor najwidoczniej zasnął.

Chciałam błyskotliwie zacząć, że piersi, jakie są, każdy widzi - ale właśnie nie każdy, bo tylko połowa populacji, a punkt widzenia, wiadomo, zależny jest od punktu siedzenia, zatem czy kobieta obarczona taką, cóż, odpowiedzialnością, problemem, radością, cudem względnie tkanką widzi to samo, co mężczyzna? A jeśli mężczyzna jest amantem, romantykiem, szowinistą, mizoginem...