Przede wszystkim spodziewałem się, że będzie to praca głównie o Zygmuncie i Bonie, ich relacjach bardziej w kontekście obyczajowym, a dostajemy potężne kompendium o panowaniu Zygmunta Starego w kontekście politycznym i militarnym. Do pewnego momentu są to dwie biografie, Besala opisuje losy obu postaci, choć oczywiście siłą rzeczy koncentruje się na Jagiellonie - jego młodości, ale też polityce dynastycznej rodu, drodze do korony, ale też braciach i panowaniach Jana Olbrachta, Aleksandra i Władysława. No i właśnie przede wszystkim to opowieść polityczna, Besala raczej skupia się na polityce zagranicznej i polityce wewnętrznej Rzeczpospolitej, nie brak opisów bitew: jak pod Orszą i Obertynem, a wojna z Zakonem jest omawiana przez kilka rozdziałów (ponad 40 stron). Autor przedstawia też szeroki kontekst europejski, znajdziemy tu sporo informacji o negocjacjach dyplomatycznych z Cesarstwem, Moskwą, Francją czy Imperium Osmański, wiele miejsca poświęcono Węgrom, najpierw ze względu na postać Władysława, a później Izabeli.
Styl autora jest poprawny. Besala potrafi wprowadzić w narrację anegdoty, chociaż autor chyba zbyt często usiłuje uciekać w taki popularnonaukowy język, siląc się co jakiś czas na jakieś psychologiczne rozważania, co za którymś razem zaczyna już męczyć. Na minus trzeba też zaliczyć korektę, która przepuściła sporo cyfrówek i błędy w imionach . Rozczarowani mogą być Ci, którzy liczyli na pozycję bardziej obyczajową. Autor poświęca dwa rozdziały na omówienie dworu króla i królowej, a dopiero po śmierci Zygmunta definiuje na parunastu stronach władcę jako tolerancyjnego i dobrego gospodarza przedstawiając jego czyny w tej materii. Na pewno jest to interesująca lektura, bo Besala skutecznie walczy z różnymi mitami o monarszej parze, jak ten, że Zygmunt był "niewojennym panem", a antyniemieckość Bony umieszcza w kontekście badań po drugiej wojnie światowej.

Przede wszystkim spodziewałem się, że będzie to praca głównie o Zygmuncie i Bonie, ich relacjach bardziej w kontekście obyczajowym, a dostajemy potężne kompendium o panowaniu Zygmunta Starego w kontekście politycznym i militarnym. Do pewnego momentu są to dwie biografie, Besala opisuje losy obu postaci, choć oczywiście siłą rzeczy koncentruje się na Jagiellonie - jego...

Ciekawa książka, mnóstwo szczegółów. Jedyne co mnie razi to takie na siłę porównania do współczesności typu: kiedyś nie było telewizji i Internetu dlatego ludzie lubowali się w pieśniach i historiach romansowych.

Ciekawa książka, mnóstwo szczegółów. Jedyne co mnie razi to takie na siłę porównania do współczesności typu: kiedyś nie było telewizji i Internetu dlatego ludzie lubowali się w pieśniach i historiach romansowych.

Mnóstwo szczegółów, które nie układają się w żadną porywającą opowieść.

Mnóstwo szczegółów, które nie układają się w żadną porywającą opowieść.

Książkę czytałam z racji objętości długo, ale było warto. Dowiedziałam się mnóstwa ciekawych rzeczy nie tylko o królu Zygmuncie i Bonie, ale przede wszystkim o czasach, w których żyli, o prowadzeniu polityki, stanach społecznych itd. Jest to solidna porcja wiedzy, przedstawionej w sposób o niebo ciekawszy niż w podręcznikach. Książka, skądinąd świetna, ma jednak dwa mankamenty. Po pierwsze dziecinne psychologizowanie autora, nieudolne próby analizy opisywanych postaci z punktu widzenia osiągnięć dzisiejszej psychologii. Niestety każdy rozdział kończy się akapitem gdybania jak współczesny psycholog mógłby daną postać zdiagnozować. Psychoanaliza jest trudna nawet gdy można porozmawiać z pacjentem, a co dopiero 500 lat po jego śmierci ;) W tego typu rozprawie historycznej, a więc naukowej, nie ma miejsca na wysnuwanie tego rodzaju hipotez, zwłaszcza że autor nie jest psychologiem. Po drugie tekst pełen jest błędów, które powinna wyłapać korekta, głównie literówek. Wg mnie to niedopuszczalne w żadnej książce, zwłaszcza naukowej.

Książkę czytałam z racji objętości długo, ale było warto. Dowiedziałam się mnóstwa ciekawych rzeczy nie tylko o królu Zygmuncie i Bonie, ale przede wszystkim o czasach, w których żyli, o prowadzeniu polityki, stanach społecznych itd. Jest to solidna porcja wiedzy, przedstawionej w sposób o niebo ciekawszy niż w podręcznikach. Książka, skądinąd świetna, ma jednak dwa...

Moje pierwsze spotkanie z pisarstwem p. Besali muszę zaliczyć do udanych. Książka jest po części biografią tytułowych bohaterów, a po części biografią czasów w których żyli. Zwłaszcza nakreślenia tła historycznego pozwoliło mi przenieść się i odnaleźć w opisywanych czasach. Wielką gratką było cytowanie i czytanie listów osób wówczas żyjących okraszonych przepiękną (ówczesną) polszczyzną. Ciekawym rysem autora jest przywoływanie psychologii (tak jak dzisiaj ją rozumiemy) do próby scharakteryzowania bohaterów, a zwłaszcza Bony Sforzy. Książka przeczytała się stosunkowo szybko, tylko miejscami natrafiałem na dość nużące opisy bohaterów z dalszego tła (rozgrywki szlachty, urzędników). Serdecznie polecam!

Moje pierwsze spotkanie z pisarstwem p. Besali muszę zaliczyć do udanych. Książka jest po części biografią tytułowych bohaterów, a po części biografią czasów w których żyli. Zwłaszcza nakreślenia tła historycznego pozwoliło mi przenieść się i odnaleźć w opisywanych czasach. Wielką gratką było cytowanie i czytanie listów osób wówczas żyjących okraszonych przepiękną...

Polski "Złoty wiek". W XVI wieku dynastia Jagiellonów rządziła lub współrządziła praktycznie w całej Europie środkowej i sporej części wschodniej. Symbolem tych czasów jest spokojny król Zygmunt Stary i jego ekspresyjna włoska żona, Bona. To właśnie o tych czasach jest ta książka.

To właściwie kompendium wiedzy o Polsce końca XV i pierwszej połowy XVI wieku. I mimo, iż autor podaje wiele szczegółów, często wręcz drobiazgów, to czyta się to, jak wciągającą powieść historyczną. I czytając tę książkę wielokrotnie łapałem się na myśli, iż historia jest o wiele ciekawsza od fikcji. Po co kręcić filmy o wojnach o tron z magią i smokami, skoro tu mamy wszystko: wojny, okrucieństwo, miłość, zdrady i pałacowe intrygi.

Polski "Złoty wiek". W XVI wieku dynastia Jagiellonów rządziła lub współrządziła praktycznie w całej Europie środkowej i sporej części wschodniej. Symbolem tych czasów jest spokojny król Zygmunt Stary i jego ekspresyjna włoska żona, Bona. To właśnie o tych czasach jest ta książka.

To właściwie kompendium wiedzy o Polsce końca XV i pierwszej połowy XVI wieku. I mimo, iż...

Jerzy Besala jest autorem kilku biografii i wielu publikacji o charakterze popularnym, takich choćby jak "Alkoholowe dzieje Polski". Dawnymi czasy, jeszcze za PRL-u, w znakomitej i po dziś dzień szczęśliwie "nieumarłej" serii PIW-u "Biografie sławnych ludzi" ukazały się dwie znakomite książki jego autorstwa: "Stanisław Żółkiewski" i "Stefan Batory". Obecnie, dzięki wydawnictwu Zysk i S-ka, czytelnik otrzymał możliwość poznania biografii Zygmunta Starego i jego małżonki, Bony Sforzy. Rodzajem kontynuacji tej pracy jest kolejna książka Besali, "Zygmunt August i jego żony. Studium historyczno-obyczajowe", gdzie z konieczności autor powiela niektóre z wątków zawartych już we wcześniejszej książce, znacząco je wszakże ubogacając i rozbudowując.
Biografia "senatorskiego króla" i jego słynnej (tak z dobrych, jak i ze złych względów) małżonki napisana jest sprawnie. Pióro autor ma lekkie, choć nie porywające, także mimo wszelkich niewątpliwych zalet nie jest to pisarstwo na miarę Pawła Jasienicy. Rzeczowej narracji, obficie czerpiącej ze źródeł z epoki oraz z literatury przedmiotu (w tym dość licznej wcześniejszej biografistyki) towarzyszą ułatwiające lekturę anegdoty, na ogół wprawdzie dobrze znane (choćby o pewnym niedźwiedziu, którego król w klatce mając uwolnić kazał, by nań zapolować, czym - zdaniem Stańczyka - głupoty swej dowiódł),przypomniane za to z polotem i wdziękiem, trafnie oddające koloryt polskiego renesansu, z którym co rusz z konieczności splatają się wątki i obyczaje litewskie i ruskie, niemieckie i rzecz jasna te chyba najistotniejsze, czyli włoskie. Epoka to zaś przebogata. Besala sprawnie odmalowuje przebieg bitew po Orszą i Obertynem, a przecież to zaledwie przykłady, które można by tu mnożyć dalej, bez potrzeby chyba streszczając treść książki. Tło polityczne oddaje nie mniej precyzyjnie. Podejmuje polemikę z niektórymi tradycjami, jak choćby tą, która nakazywała widzieć w Bonie prekursorkę nowożytnej polityki antyniemieckiej, a to z uwagi na jej żywiołową niechęć do Habsburgów. Cóż to wszakże za niechęć do Niemców, zdaje się pytać Besala, skoro nacjonalizmów wówczas nie było, a Karol V zwykł był mawiać, że po niemiecku zwraca się tylko do swojego konia. Co najbardziej wszakże pisarstwo Besali ożywia i co przydaje mu najwięcej chyba atrakcyjności, to jego nieco psychologizujące podejście do postaci i motywów ich zachowań. Autor próbuje zatem odpowiedzieć na pytanie kim naprawdę byli bohaterowie jego historii i dlaczego takimi właśnie, nie zaś innymi się stali. Tego typu podejście może czynić z historii dyscyplinę nieco zbyt "literacką", jednak Besala jest "historykiem zawodowym", więc nie wikła się w publicystyczne spory. Dlatego właśnie warto czytać jego książki.

Jerzy Besala jest autorem kilku biografii i wielu publikacji o charakterze popularnym, takich choćby jak "Alkoholowe dzieje Polski". Dawnymi czasy, jeszcze za PRL-u, w znakomitej i po dziś dzień szczęśliwie "nieumarłej" serii PIW-u "Biografie sławnych ludzi" ukazały się dwie znakomite książki jego autorstwa: "Stanisław Żółkiewski" i "Stefan Batory". Obecnie, dzięki...