Gdyby zawartość książki zależała tylko od okładki, zbiór reportaży "My, właściciele Teksasu" okazałby się absolutnie bezbłędny. Sugestywna pierwsza strona, jak na dłoni prezentująca światu typowy PRL-owski obrazek, zaakcentowana dobrym rozmieszczeniem nazwiska autorki, tytułem i informacją dodatkową o nazwisku twórcy wstępu już od pierwszego momentu, w którym zobaczyłam ją na łamach jakiegoś portalu literackiego, podziałała na mnie elektryzująco, wzbudzając niesłabnącą ochotę na zapoznanie się choćby z ułamkiem dzieła pani Szejnert. Kiedy więc owa wiekopomna chwila wreszcie nadeszła, z entuzjazmem zasiadłam do lektury. Pierwsze wrażenie - wspaniałe. Poczułam się całkowicie zafascynowana reportażem "Resistuta nasza powszednia", później były równie rewelacyjne "Na samie i na tradycji", "Zjadacze chleba", "Codziennie", "Ulica z latarnią" oraz "Jeśli się odnajdziemy, to cudownie". Język, którym operowała dziennikarka, niezwykle precyzyjnie odsłaniający nawet najdrobniejsze niuanse ustroju socrealistycznego, urozmaicony rozmaitymi idiolektami oraz smaczkami obyczajowymi zasługiwał na piątkę z plusem. Jednak w części 3 i 4... Coś się popsuło. Trudno mi jednoznacznie stwierdzić, co spowodowało, że po przekroczeniu strony 173 radość z czytania i początkowe zainteresowanie nagle oklapło. Może winna była tematyka, którą na widelec reporterskiego śledztwa nabiła pani Szejnert? Może winna była pewna opieszałość, z jaką autorka zdawała się traktować swoich rozmówców? A może wina tkwiła we mnie i w moim postrzeganiu tego, co jest właściwe okresowi PRL-u a co nie i czemu należałoby poświęcić więcej uwagi, a do definitywnie pominąć? Efektem było męczenie każdego kolejnego zdania, niecierpliwe przerzucanie stron w gorączkowym poszukiwaniu owego utraconego "czegoś" i rozpaczliwe pielęgnowanie naiwnej nadziei, że tuż za rogiem następnego wyrazu oczekuje na mnie prawdziwa bomba literacka. Nic takiego nie miało miejsca, nad czym ubolewam. Mimo wszystko postanowiłam dać pani Szejnert drugą szansę i już wkrótce zamierzam zmierzyć się z "Czarnym ogrodem". Wtedy okaże się, czy zgrzyty w "My, właściciele Teksasu" były jedynie konsekwencją niezbyt trafnego doboru tekstów, czy też pewną niepokojącą właściwością wynikającą z niezborności niektórych tematów. Postać autorki skłania mnie jednak do optymistycznego patrzenia w przyszłość.

Gdyby zawartość książki zależała tylko od okładki, zbiór reportaży "My, właściciele Teksasu" okazałby się absolutnie bezbłędny. Sugestywna pierwsza strona, jak na dłoni prezentująca światu typowy PRL-owski obrazek, zaakcentowana dobrym rozmieszczeniem nazwiska autorki, tytułem i informacją dodatkową o nazwisku twórcy wstępu już od pierwszego momentu, w którym zobaczyłam ją...