Z niecierpliwością wyczekiwałam najnowszej powieść mojego ulubionego szwedzkiego pisarza. Wbrew niepochlebnym opiniom o „Mózgu Kennedy’ego”, wyrażanym przez wszystkich znanych mi miłośników Mankella, postanowiłam ją przeczytać. Wychodzę bowiem z założenia, że muszę sama zapoznać się z daną książką, jeśli mam wyrobić sobie własne zdanie na jej temat. Niestety, w tym przypadku, muszę zgodzić się z falą krytyki.

Jeśli dla kogoś „Mózg Kennedy’ego” będzie pierwszą książką Mankella, to obawiam się, że może być i ostatnią, bo na jej podstawie czytelnik nieznający pozostałych książek tego autora może sobie wyrobić mylny pogląd, że popularny szwedzki pisarz jest nudziarzem wymyślającym jakieś udziwnione historie. A tak nie jest. Niestety, w przypadku tej powieści coś autorowi ewidentnie nie wyszło. Albo ja spodziewałam się czegoś innego, albo twórczość Mankella podąża w niebezpiecznym kierunku ku ciągłemu moralizowaniu i zamęczaniu czytelnika analizami ludzkiej bierności wobec przemocy, zła i biedy. Po raz kolejny (po „Białej lwicy”) Mankell przenosi częściowo akcję powieści do Afryki starając się, jako pisarz zaangażowany i "adwokat afrykańskiej sprawy", unaocznić czytelnikowi coraz większe zacieranie się granicy między humanitaryzmem a interesem. Zdaniem pisarza pieniądze mające potężną moc pozwalają czuć się ich właścicielom niemal władcami życia i śmierci, bo pod maską pomocy potrzebującym (np. chorym na AIDS) może kryć się tylko chęć zysku i pomnażania majątku.

Moim zdaniem zdecydowanie lepiej autorowi wychodziły klasyczne kryminały, których akcję umiejscawiał na szwedzkiej prowincji, bohaterami zaś czynił zwykłych policjantów. Opisy ich żmudnej i wytrwałej pracy w połączeniu z sugestywnie zarysowanym tłem wydarzeń nie pozwalały oderwać się od lektury nawet na moment. I do tego autor przyzwyczaił swoich czytelników, a „Mózg…” to jest… „coś”. Wprawdzie trup pojawia się na samym początku, ale uczynienie „detektywem” pani archeolog, która nie mogąc pogodzić się z ustaleniami policji mówiącymi o tym, że jej syn popełnił samobójstwo, zaczyna latać i po świecie i zadawać się z podejrzanymi typami, jest dla mnie mało przekonująca.

Pierwszy raz również Mankell stworzył postać, która mnie strasznie irytowała już po kilku stronach książki. Louise Cantor, bo o niej mowa, to kobieta tak bezbarwna, że aż byłam zadziwiona jej determinacją w dążeniu do poznania prawdy.

Reasumując, jeśli ktoś spodziewa się po „Mózgu Kennedy’ego” wartkiego kryminału, z ciekawym policyjnym śledztwem, słowem dobrej rozrywki, to będzie zawiedziony. Ja jestem. Bardzo. Mam tylko nadzieję, że kolejne powieści autora będą bardziej udane, bo już wcześniej udowodnił, że potrafi tworzyć historie, które czyta się jednym tchem.

Z niecierpliwością wyczekiwałam najnowszej powieść mojego ulubionego szwedzkiego pisarza. Wbrew niepochlebnym opiniom o „Mózgu Kennedy’ego”, wyrażanym przez wszystkich znanych mi miłośników Mankella, postanowiłam ją przeczytać. Wychodzę bowiem z założenia, że muszę sama zapoznać się z daną książką, jeśli mam wyrobić sobie własne zdanie na jej temat. Niestety, w tym...