Czasem los stawia nas w sytuacji, z której nie ma dobrego wyjścia. Czasem sami stawiamy się w takiej sytuacji. Zdarza się też tak, że jesteśmy zmuszeni, by poświęcić siebie samych dla wyższego dobra. Oszukać jednego człowieka nie jest trudno, ale jak oszukać całe królestwo?

Carthyia to kraj obezwładniony przez lata fałszywego pokoju i obietnic dobrobytu. Król rządził nim z zamkniętymi oczami. Udawał, że nie widzi wrogów innych państw, którzy tylko czekali na chwilę słabości Carthyi, by siłą wziąć ją w posiadanie. Względny spokój burzy pojawienie się niepokojących plotek dotyczących śmierci panującej rodziny królewskiej. Spiskowcy zacierają ręce, nieprzyjaciele dzierżą już w rękach miecze, a arystokraci zajęci są snuciem planów przejęcia tronu.

W środku wydarzeń pojawia się niepozorny czternastoletni chłopiec. Sage i pozostała trójka sierot muszą ze sobą konkurować o rolę… księcia. Czy można dokonać niemożliwego? W powieści Jennifer Nielsen – jak najbardziej. Autorka znana z serii fantasy The Underworld Chronicles tym razem przenosi nas do świata intryg, oszustw, tajemnic i zdrad.

Świat skonstruowany przez autorkę znajduje się w niebezpieczeństwie. Zbudowane pomiędzy krajami sojusze sypią się, wróg puka do drzwi i zagląda do nieszczelnych okien, a w środku już nie jest bezpiecznie. Nie ma nikogo, kto nie marzyłby o koronie, ale sięgnięcie po nią oznacza też dotknięcie zębów hien, które już wyciągają pazury, by rozszarpać łupy i podzielić je pomiędzy siebie. Nowy władca będzie musiał zmierzyć się z wrogami we własnym zamku i tymi poza graniami jego kraju.

Sage pozostaje sierotą ze skłonnością do przestępczości tylko do czasu. Ponieważ został siłą wciągnięty na scenę, w której liczy się tylko jedna rola – główna. Staje się więc aktorem, na którego będzie patrzeć całe królestwo i który musi odegrać swoją rolę na tyle przekonująco, by otrzymać od widowni nie oklaski, ale jej wiarę, nie uśmiech, lecz zaufanie. Musi odegrać spektakl, który gdy tylko dobiegnie końca, zadecyduje o jego życiu lub śmierci, o pokoju w kraju lub… wojnie.

Siłą powieści jest nie tylko oryginalny pomysł, ale także wspaniale wykreowani bohaterowie, którzy są charyzmatyczni i nieprzewidywalni. Bohaterowie są różni, nie można ich z góry zaklasyfikować, ponieważ zmieniają się w trakcie powieści w zależności od biegu wydarzeń. Niektórzy odkrywają w sobie okrucieństwo, chciwość, inni próbują je ukryć, przekonując samych siebie, że tak właśnie należy zrobić. Nikt nie uważa się za złego człowieka… dopóki nie zobaczy krzywd, jakich dokonał. Czy każdy zasługuje na wybaczenie, jeśli jedynym, czego chce, to przeżyć…?

Sage, który prowadzi nas przez pełną niespodzianek, wartką akcję powieści, okrywa twarz wieloma maskami. Roboczo można by nadać Sage’owi tytuł „narzędzia chaosu i zagłady”. Ma do tego zadziwiająco duże predyspozycje. Wydaje się, że działa pod wpływem impulsu, a jego niepoprawne zachowanie to wynik lekkomyślności i dziecięcej naiwności. Jest pyskaty i arogancki, ale w tym tkwi jego urok. Jest uparty, gra niedostępnego i chłodnego, ale my wiemy, że jest inaczej. Jest też lekkomyślny, zamiast przyjaciół w pierwszej kolejności szuka wrogów, jest świetnym kieszonkowcem i mógłby rywalizować z samym diabłem pod względem sprytu, ale… my to w nim najbardziej lubimy.

Sympatia czytelnika rośnie…

Sage ma jednak silnego przeciwnika – w odróżnieniu od niego, Conner, jest bezwzględny, cierpi na poważny niedobór skrupułów, jest wyraźnie nastawiony na cel – koronę. Ale w końcu i on, reżyser i scenarzysta tego spektaklu, nie wie, kim jest jego aktor.

„Fałszywy Książę” to powieść – jajko niespodzianka oblane wieloma warstwami czekolady, pod którymi czeka zaskakujące rozwiązanie zagadki. Nawet jeśli się jej domyślamy, to prawda wydaje się na tyle doniosła, że i tak pozostawia czytelnika w przytulnym osłupieniu…

I wciąż rośnie…

A więc mamy: błyskotliwe dialogi, przyjemny, przystępny język, celne uwagi (niedalekie od uroczych złośliwości) komentującego rzeczywistość narratora, barwne, wyróżniające się postaci, z których prawie każda ma dość charakteru, by nie wtapiać się w tło, lecz je zdobić. Ale uważajcie: ta czekolada topnieje w szybkim tempie, które nie zwalnia, prowadząc nas poprzez wir wydarzeń ku słodkiej niespodziance.

Autorka wodzi za nos, a nasz ulubieniec, Sage, jej w tym pomaga. Skrywa on po kieszeniach nie tylko skradzione rzeczy, ale też tajemnice. Gdyby za każde kłamstwo lub niedopowiedzenie zasłyszane z ust Sage’a mu płacono, to byłby bogaczem…

W końcu staje się jasne, że sympatia czytelnika rośnie wprost proporcjonalnie do poziomu bezczelności Sage’a i ilości odkrywanych przez niego tajemnic i oszustw.

To, co zwraca również uwagę, to okładka powieści doskonale oddająca jej treść. Jej krawędzie przechodzą powoli od szarości po głęboką czerń. Dobrze wiemy, że cienie potrafią skrywać rzeczywistość, osnuwać ją i tłamsić, zaganiając w kąt… a to właśnie dzieje się w opowiadanej historii. Metalowa korona – nie złota ani nie zdobiona klejnotami, niegodna prawdziwego księcia – najbardziej przypomina kajdany wykute w żelazie, jest wygięta, przechylona – ponieważ tylko udaje, że jest koroną na głowie udającego księcia sieroty. Podobno z oczu można wyczytać prawdę… dobrze, że Sage na okładce własnej zwodniczej opowieści ma je zamknięte… :D

„Fałszywy Książę” to powieść, która zachwyca pod wszystkimi względami: od wspaniałego pomysłu, poprzez intrygujących bohaterów i wciągający styl, po świeżą, spójną i przemyślaną fabułę. Największą zaletą jednak jest główny bohater, który wykazuje się niebywałym sprytem i odwagą, urozmaica wydarzenia swoją beztroską, a przy tym pozostaje tajemniczy i przebiegły do samego końca. By przetrwać, potrzeba nie lada sprytu, siły i determinacji, ale czy złodziejowi z ulicy, wychowanku sierocińca, można tego odmówić? Uważaj, bo gdy otworzysz „Fałszywego Księcia” może się okazać, że złodziej imieniem Sage ukradnie Ci serce i uśmiech… może nawet więcej niż jeden.

Czasem los stawia nas w sytuacji, z której nie ma dobrego wyjścia. Czasem sami stawiamy się w takiej sytuacji. Zdarza się też tak, że jesteśmy zmuszeni, by poświęcić siebie samych dla wyższego dobra. Oszukać jednego człowieka nie jest trudno, ale jak oszukać całe królestwo?

Carthyia to kraj obezwładniony przez lata fałszywego pokoju i obietnic dobrobytu. Król rządził nim z...