Malfoy pojawił się w klasie dopiero w czwartek przed popołudniem, kiedy Ślizgoni i Gryfoni byli już w połowie dwugodzinnej lekcji eliksirów. Wszedł do lochu chwiejnym krokiem, z prawą ręka owiniętą bandażem i unieruchomioną na temblaku; według Harry'ego zachowywał się jak bohater, któremu udało się wyjść cało ze straszliwej bitwy. [...] zapytała Pansy Parkinsona uśmiechając się przymilnie. - Bardzo boli? - Taaak - mruknął Malfoy, krzywiąc się, co miało oznaczać, że mężnie znosi potworny ból. Harry zauważył jednak, ze mrugnął do Crabbe'a i Goyle'a, kiedy Pansy odwróciła głowę. - Siadaj, siadaj - powiedział spokojnie profesor Snape. Harry i Ron wymienili ukratkiem spojrzenia: gdyby to oni spóźnili się na lekcje, Snape ukarałby ich szlabanem. Ale na eliksirach Malfoyowi wszystko chodziło płazem; Snape był opiekunem Slytherinu i zwykle faworyzował swoich podopiecznych.

Malfoy pojawił się w klasie dopiero w czwartek przed popołudniem, kiedy Ślizgoni i Gryfoni byli już w połowie dwugodzinnej lekcji eliksirów....

[...] Neville miał poważne kłopoty. Nigdy nie dawał sobie rady na lekcjach eliksirów; nie znosił tego przedmiotu, a lęk przed profesorem Snape'em czynił z tych lekcji prawdziwą katorgę. Wywar, który powinien uzyskać jasną, jadowitą barwę, w jego kościółku stał się... - Pomarańczowy, Longbottom - powiedział Snape nabierając chochlą nieco płynu i wylewają go spowrotem do kociołka z dużej wysokości, tak żeby wszyscy zobaczyli. - Pomarańczowy. Powiedz mi, chłopcze, czy przez twój gruby czerep nic nie dociera do mózgu? Nie słyszałeś, jak mówiłem, i to bardzo wyraźnie, że trzeba dodać tylko jedną śledzionę jaszczura? Czy nie powiedziałem, że wystarczy tylko odrobina soku z pijawek? Co mam zrobić, żebyś zrozumiał, co się do ciebie mówi, Longbottom? Neville zaczerwienił się i cały dygotał. Wyglądał, jakby miał się za chwilę rozpłakać. - Panie profesorze - odezwała się Hermiona - może bym pomogła Neville'owi zrobić to jak należy... - Granger, czy ja cię prosiłem, żebyś się popisywała przed wszystkimi? - zapytał chłodno Snape, a Hermiona zarumieniła się jak Neville. - Longbottom, pod koniec lekcji zaaplikujemy kilka kropel tego eliksiru twojej ropusze i zobaczymy, co się stanie. Może to zachęci cię do słuchania, co się do ciebie mówi.

[...] Neville miał poważne kłopoty. Nigdy nie dawał sobie rady na lekcjach eliksirów; nie znosił tego przedmiotu, a lęk przed profesorem Sna...

[...] Zbliżał się koniec lekcji. Snape podszedł do Neville'a, który skulił się za swoim kociołkiem. - Niech wszyscy tu podejdą - polecił Snape, a jego czarne oczy połyskiwały złowrogo - i zobaczą, co się stanie z ropuchą Longbottoma. Jeśli sporządził eliksir jak należy, ropucha zamieni się w kijankę. Ale jeśli zrobił coś nie tak, w co nie wątpię, najprawdopodobniej otruje swoją ropuchę. Gryfoni patrzyli z niepokojem. Ślizgoni byli wyraźnie podnieceni. Snape chwycił ukochaną ropuchę Neville'a, zaczerpnął z jego kociołka nieco eliksiru, który teraz miał zieloną barwę, po czym wlał jej kilka kropel do pyszczka. Zapadła głucha cisza. Słychać było, jak ropucha głośno przełknęła napój. Po chwili rozległo się ciche pyknięcie i oto na dłoni Snape'a wiła się maleńka kijanka. Gryfoni zaczęli gromko klaskać. Snape zrobił kwaśną minę, wyjął z kieszeni mały flakonik, wylał z niego kilka kropel na kijankę, a ta natychmiast zmieniła się z powrotem w dorosłą ropuchę. - Gryffindor traci pięć punktów - oznajmił Snape, a Gryfonom uśmiechy spełzły z twarzy. - Panno Granger, mówiłem, żeby mu nie pomagać. Koniec lekcji. Rozejść się.

[...] Zbliżał się koniec lekcji. Snape podszedł do Neville'a, który skulił się za swoim kociołkiem. - Niech wszyscy tu podejdą - polecił Sna...