Kurt Vonnegut znów wpędził mnie w kłopot. Jak ja mogę ocenić tę książkę?
Pomieszanie z poplątaniem. Fikcja miesza się tu z rzeczywistością, co może samo w sobie nie jest niczym szczególnym. Problem w tym, że ta fikcja jest do tego stopnia oderwana od rzeczywistości, że aż ta rzeczywistość tutaj nie pasuje.
Punktem głównym powieści jest trzęsienie czasu, jakie miało wydarzyć się w 2001 roku, wskutek czego cała rzeczywistość cofnęła się o 10 lat i wszyscy ludzie zmuszeni byli przeżyć te dziesięć lat jeszcze raz – dokładnie tak jak wtedy, tyle tylko, że tym razem świadomie. Zanikła wola – bowiem czy człowiek chciał, czy nie chciał, musiał robić dokładnie to samo co przed dziesięciu laty. Głównym bohaterem jest fikcyjny pisarz SF, Kilgore Trout, w książce jest więc sporo odniesień do jego twórczości, a także sporo o nim samym. Im bliżej do końca, tym więcej autor poświęca mu miejsca. Cała książka jest w zasadzie zbiorem czasem krótszych, czasem dłuższych anegdot, opowiadających o prawdziwych i fikcyjnych postaciach, bez żadnego wyraźnego podziału na jednych i drugich. I wydarzeniach – podobnie fikcyjnych i prawdziwych, wymieszanych ze sobą jak groch z kapustą.
Czy książka jest dowcipna? Tak, jest, aczkolwiek jest to specyficzny rodzaj dowcipu, polegający głównie na sprowadzaniu wszystkiego do parteru, doskonale wyrażający się w twierdzeniu głównego bohatera, że „życie to kupa gówna”. Może kogoś to śmieszy - dla mnie to niespecjalnie odkrywcze. Humor, który zapewne w założeniu miał być wisielczy, jest do tego stopnia przewidywalny, że przestaje śmieszyć. Skojarzenia nie są wystarczająco zaskakujące, kiedy już raz odkryło się ich kierunek.
Forma jest trochę mecząca, skacząca z miejsca na miejsce, z sytuacji do sytuacji. Nie sprzyja to spokojnej lekturze. W ogóle, czytając tę powieść miałem wrażenie, że słucham blubrania naprutego Mariana, który przy stole w zadymionym barze znalazł wreszcie słuchaczy. Przy czym słuchacze są na tyle pijani, że nie chce im się ani opuścić wspólnego stolika, ani podjąć próby uciszenia gaduły, a ich bezruch sprawia wrażenie, jakby słuchali.
Duży plus za sam pomysł trzęsienia czasu i świetnie opisane reakcje ludzi na tę niespodziewaną sytuację. Jednakże nie dopatrzyłem się w nich żadnej uniwersalności, jakby miały one się wydarzyć wyłącznie podczas trzęsienia czasu i nie dało się ich przenieść do innej, tym bardziej realnej, choć równie zaskakującej rzeczywistości. Trochę jak poradnik konwersacji z gadającym koniem – może i oryginalne, ale zupełnie niepotrzebne.

Kurt Vonnegut znów wpędził mnie w kłopot. Jak ja mogę ocenić tę książkę?
Pomieszanie z poplątaniem. Fikcja miesza się tu z rzeczywistością, co może samo w sobie nie jest niczym szczególnym. Problem w tym, że ta fikcja jest do tego stopnia oderwana od rzeczywistości, że aż ta rzeczywistość tutaj nie pasuje.
Punktem głównym powieści jest trzęsienie czasu, jakie miało wydarzyć...