Świat zewnętrzny to eter na niebie, niszczycielskie, niosące śmierć i spustoszenie burze, zmutowane zwierzęta, kanibale i jednostki skupiające się w niewielkich osadach walczące o przetrwanie. To Dzikusy lub inaczej Wykluczeni. Umieralnia, bo tak określany jest świat zewnętrzny, to także miejsce przepełnione zarazkami, wirusami i różnorakimi chorobami.

Reverie to szczelnie skonstruowana kopuła, której zadaniem jest ochrona wybrańców przed światem zewnętrznym. Zaawansowana technologia, sztuczna inteligencja i iluzje. To świat, w którym nic nie jest prawdziwe. Jego mieszkańcy żyją w Sferach – miejscach stworzonych przez komputery; miejscach powstałych jako odzwierciedlenie obszarów ze świata realnego, świata przez burzami eterowymi. Sfery to wirtualne rzeczywistości wykreowane na potrzeby społeczeństwa Reverie. Dzięki Wizjerom - zainstalowanym w oku nakładkom - ludzie mają możliwość przenoszenia się do poszczególnych Sfer.

Aria to siedemnastoletnia mieszkanka Reverie, która nie przez przypadek zostaje wywieziona do Umieralni całkowicie traci i tak znikomy kontakt ze swoją matką. Perry – Wykluczony zostaje wygnany ze swojej osady i w samotności próbuje odnaleźć bliską mu osobę. Perry to Scir – człowiek posiadający dar wyczuwania emocji innych ludzi. Los tej dwójki splata się. Dziewczyna i chłopak wyciągają do siebie pomocną dłoń i wspólnymi siłami próbują odszukać bliskie im osoby.

„Przez burze ognia” - debiutancka powieść Veronici Rossi – niesamowicie mnie zaintrygowała. Choć przyznam, że początek wydawał mi się dość marny, nieciekawy i nawet nudnawy, akcja rozwinęła się w niebywale szybkim tempie, a następujące po sobie wydarzenia nie pozwoliły na chwilę wytchnienia. Przepadłam. Zatraciłam się w świecie eterowych burz i czyhających niemalże na każdym kroku niebezpieczeństw. Z ciekawością śledziłam losy Arii i Perry’ego – bohaterów, których polubiłam już na starcie. Wreszcie z niedowierzaniem przyglądałam się nieoczekiwanemu zakończeniu powieści. „Przez burze ognia” bez wahania wpisałam na listę moich ulubionych dystopijnych powieści.

Ciekawa wizja świata przedstawiona przez autorkę to niewątpliwie walor tej powieści. Dzięki opisom i informacjom jakich Veronica Rossi dostarcza czytelnikowi Kopułę i Umieralnię widzimy bardzo wyraźnie. Wizualizacja nie jest trudna, a ewidentnie pomaga zrozumieć istotę tych jakże odmiennych środowisk oraz zachowań głównych bohaterów. Naprzemienna narracja z punktu widzenia Arii i Perry'ego nie tylko umożliwia wnikliwe poznanie postaci, ich emocji, przemyśleń, ale także zrozumienie ich zachowań wynikających z reguł panujących w ich światach.

Dynamiczna akcja, w której nie zabraknie również chwil na życiowe rozważania, dreszczyk emocji wywołany zaskakującymi zdarzeniami, nutka tajemniczości, plastyczny język i lekki styl pisania debiutującej autorki, ciekawe kreacje bohaterów oraz nietuzinkowy pomysł na fabułę to kluczowe elementy dobrej powieści. „Przez burze ognia” posiada wszystkie te cechy. To szalenie obiecujący początek trylogii. Drugi tom serii, którego premiera miała miejsce stosunkowo niedawno, bo 8 stycznia 2013 roku, dostępny jest na razie w Stanach Zjednoczonych. Żywię ogromną nadzieję, że niedługo pojawi się on na polskim rynku wydawniczym. Lektura powieści „Przez burze ognia” nierozerwalnie łączy się z wyrazem zdumienia na twarzy czytelnika. Veronica Rossi w mistrzowski sposób stworzyła zaskakujące zakończenie i sprawiła, że najchętniej już teraz sięgnęłabym po drugą część trylogii.

Świat zewnętrzny to eter na niebie, niszczycielskie, niosące śmierć i spustoszenie burze, zmutowane zwierzęta, kanibale i jednostki skupiające się w niewielkich osadach walczące o przetrwanie. To Dzikusy lub inaczej Wykluczeni. Umieralnia, bo tak określany jest świat zewnętrzny, to także miejsce przepełnione zarazkami, wirusami i różnorakimi chorobami.

Reverie to...