Czy wyobrażacie sobie, by w "Lalce" znalazło się zawołanie: "Co jest, kurwa, powstanie?". Zapewne nie...
A w kontynuacji powieści Prusa mamy nie tylko takie zdania. Język "Córki Wokulskiego" aż roi się od cipek, pizd, kutasów, ruchania, pierdolenia itp. "kwiatków".
Nie jestem pruderyjna, wulgaryzmy w literaturze mnie nie rażą, jeśli mają uzasadnienie. Przyznam, że nie rozumiem jednak ich celowości w książce pana Praszyńskiego. Chyba że epatowanie nimi oraz raczenie czytelników prostackimi opisami scen łóżkowych miało być chwytem marketingowym... Wszak ostatnio literatura erotyczna przeżywa swój renesans; problem jednak polega na tym, że często autorom brak językowych umiejętności na nazwanie myśli i obrazów, które podsunęła im wyobraźnia. Praszyński także nie wyłamał się z tego rynsztokowego i szmirowatego szablonu. A szkoda, bo przyznam, że z przyjemnością przeczytałabym nawet bardzo uwspółcześnioną kontynuację "Lalki", nawet prowokacyjną, łamiącą stylistyczną i realistyczną konwencję typową dla literatury XIX wieku, ale napisaną ze smakiem, a nie na brukowym poziomie.

Nie lepiej jest z fabułą. Im dalej tym gorzej i bardzo szybko powieść zamienia się w chaotyczną mieszankę przypominających parodię przygód Jamesa Bonda, Indiany Jonesa, Rambo i innych bohaterów kultury masowej. Wydarzenia są tak nieprawdopodobne, że często budziły we mnie śmiech, zamiast trzymać w napięciu.
Równie płytcy są bohaterowie, których perypetie bardziej śmieszą niż ciekawią - szczytem absurdu i literackiej tandety jest tu postać Izabeli Łęckiej, którą poznajemy jako rozwiązłą i wyuzdaną oszustkę, hipnotyzującą mężczyzn swoim przyrodzeniem (które najczęściej nazywane jest znacznie bardziej dosadnie). Gdy czytałam o klasztornej przeszłości panny Izabeli i uprowadzeniu jej przez lubieżnych mnichów, pękałam ze śmiechu, jednak nie sądzę, by taką właśnie reakcję miały wywoływać u czytelnika te retrospekcje.

W powieści nie zabrakło też niekonsekwencji i wpadek - np. główna bohaterka prowadzona jest na stryczek z zagipsowanymi ustami, ale chwilę potem drze się wniebogłosy, jakby gips był kawałkiem papieru, który można wypluć. Poza tym autorowi pomyliły się chyba okoliczności historyczne - gipsowanie ust skazańcom to nie te czasy.

O wadach "Córki Wokulskiego" można by napisać książkę. Szkoda, że okazała się ona takim gniotem, bo autor ma literacki potencjał. Widać to chociażby we fragmentach, w których występują anioły i bardzo żałuję, że Praszyński nie poszedł dalej tym tropem, lecz spłycił fabułę tak bardzo, iż "ideał sięgnął bruku".

Czy wyobrażacie sobie, by w "Lalce" znalazło się zawołanie: "Co jest, kurwa, powstanie?". Zapewne nie...
A w kontynuacji powieści Prusa mamy nie tylko takie zdania. Język "Córki Wokulskiego" aż roi się od cipek, pizd, kutasów, ruchania, pierdolenia itp. "kwiatków".
Nie jestem pruderyjna, wulgaryzmy w literaturze mnie nie rażą, jeśli mają uzasadnienie. Przyznam, że nie...