W roku 1999 Alex Ferguson, pochodzący ze Szkocji menadżer Manchesteru United, otrzymał od królowej Elżbiety II tytuł szlachecki. Było to spowodowane zdobyciem potrójnej korony: Mistrzostwa Anglii, Pucharu Anglii i Pucharu Mistrzów. Książka angielskich dziennikarzy – Davida Meeka i Toma Tyrrella - „Sir Alex Ferguson. 25 lat na szczycie” przedstawia historię człowieka, który większość swojego zawodowego życia poświęcił jednemu klubowi, z którym odniósł rekordową liczbę sukcesów.

12 tytułów mistrzowskich, pięć Pucharów Anglii, cztery Puchary Ligii Angielskiej, dwa trofea Ligii Mistrzów. Tytuły można wymieniać w nieskończoność. Książka pozwala nam zapoznać się zarówno z klubowymi statystykami, jak i wizerunkiem samego Fergusona jako menadżera numer 1 światowego futbolu, nie tylko w dzisiejszych czasach, ale także jednej z najważniejszych postaci w historii piłki nożnej.

Niestety, nie dowiemy się zbyt wiele na temat prywatnego życia „Fergiego”, książka jest bowiem głównie kompilacją opinii i wywiadów na temat szkockiego trenera. Całość jest zatem dość nijaką laurką, mającą na celu budować nieskazitelny posąg, który przetrwa przez wiele pokoleń, mówiąc im, że Sir Alex Ferguson wielkim trenerem był i basta.

Jest to zatem księga do podziwiania. Wszystko, co tam znajdziemy, służy podziwianiu Alexa Fergusona i Manchesteru United. Statystyki są do podziwiania, szata graficzna zapiera dech w piersiach, piękny papier i zdjęcia powalają, obraz samego „Fergiego”, jaki wyłania się z kart książki sprawia, że czytelnik czuje się przy nim taki malutki, że można nabawić się kompleksów – niestety.

Ale jest jedna rzecz w tej historii pisanej na kolanach, która przydałaby się naszym, rodzimym nauczycielom piłkarskiego fachu. Alex Ferguson oprócz teraźniejszości zawsze patrzał w przyszlość, zawsze stawiał na rozwój i młodzież, zawsze tworzył wizję klubu na kilka, kilkanaście lat do przodu. To on był odkrywcą gwiazdy o nazwie David Beckham. Dzięki niemu mlodzi piłkarze MU robili potem światowe kariery. I chyba ten prosty, wręcz banalny, fakt może być podstawową lekcją dla naszych rodzimych futbolowych menadżerów. Po takich sukcesach, jak te Sir Alexa, chętnie wybudujemy im spiżowe pomniki, choćby w książkowej formie.

Sławomir Domański