"Pomiędzy" właściwie należałoby nazwać zbiorem opowiadań. Te krótkie historie nie tworzą książki, którą chciałoby się przeczytać szybko, za jednym zamachem. Trzeba się nimi w pewnym sensie delektować. Czytelnik zyskuje niezwykłą okazję, żeby w postaci migawek pooglądać czyjeś życie. Bo tak to odbieram - jako migawki z życia bohaterów, krótkie ujęcia przed i po których jest jeszcze wiele, ale to są już całkiem inne opowieści, dla których nie ma tu miejsca. Sądzę, że w odbiorze tych tekstów bardzo istotne są osobiste doświadczenia czytelnika, opowiadania zachęcają do tego, żeby przejrzeć się w ich bohaterach, zastanowić, porównać, ocenić "ja w jej sytuacji...", a nieraz także spróbować dopowiedzieć sobie ciąg dalszy - Anna Onichimowska (co zdarzało jej się również w opowiadaniach dla dzieci) chętnie pozostawia zakończenia otwarte. I właśnie z tych powodów uważam, że warto po każdym opowiadaniu zrobić sobie przerwę na refleksję. Przyznaję też, że mi po niektórych potrzebna była przerwa na to, żeby dojść do siebie, niektóre są przesycone niepokojem, towarzyszy im bardzo ciężka atmosfera, która wręcz osacza odbiorcę (szczególnie "Miasteczko"). Pod tym względem ta książka to wyzwanie, tak inne od serwowanej nam masowo taniej rozrywki. Bo te opowiadania wymykają się też prostym klasyfikacjom, łączą "rzeczy rzeczywiste z nierzeczywistymi, problemy psychologiczne z baśniowymi archetypami", jak pisze Marek Ławrynowicz. Anna Onichimowska jak zwykle nie boi się zastanawiać nad tym i pisać o tym wszystkim, co jest dziwne, inne, obce, a przez to także trudne. Nie brakuje tu jednak również historii lekkich, nieproblemowych, a mimo to ciekawych. Najbardziej podobała mi się "Muszla", opowieść wakacyjna, urocza i sympatyczna, a jednak mówiąca sporo o relacjach międzyludzkich. Bo właśnie relacjom poświęcony jest ten zbiór, zagadkowy tytuł odbieram jako zaznaczenie tego wszystkiego, co dzieje się pomiędzy ludźmi. Książka, która dobrze wypełnia czas i inspiruje do ciekawych przemyśleń nad sobą i wszystkim, co nas otacza.

"Pomiędzy" właściwie należałoby nazwać zbiorem opowiadań. Te krótkie historie nie tworzą książki, którą chciałoby się przeczytać szybko, za jednym zamachem. Trzeba się nimi w pewnym sensie delektować. Czytelnik zyskuje niezwykłą okazję, żeby w postaci migawek pooglądać czyjeś życie. Bo tak to odbieram - jako migawki z życia bohaterów, krótkie ujęcia przed i po których jest...