Uczucia mam bardzo, bardzo mieszane. Z jednej strony wciągnęłam się w książkę, bohaterowie nie irytowali, były emocje, ale z drugiej to trudno o bardziej schematyczną historię. Pomysł na nią zawiera się w jednym zdaniu: on powoduje wypadek, w którym ona traci zdrowie, przez co on idzie do więzienia, a gdy wychodzi, wzajemna niechęć/nienawiść zmienia się w miłość. Ekspresowy pomysł, ale w stylu pani Simone jak dotąd wychodziły z takich przyjemne historyjki. Tyle, że przy jej trzech przeczytanych przeze mnie książkach zaczyna to wszystko robić się strasznie podobne. Główny bohater miał jak dla mnie wręcz identyczny charakter jak dwaj pozostali główni bohaterowie jej książek, które czytałam. Główna bohaterka też nie była na tle poprzednich specjalnie oryginalna. Na domiar złego nie wiem skąd i dlaczego, jak i w ogóle kiedy nagle powstała ta miłość? Po jednej szczerej 45 minutowej rozmowie? Trochę słabe to dla mnie było, ale dobra, jakoś to mogę naciągnąć wraz z innymi rzeczami, ale jak wybaczam i naciągam jedną rzecz to nie mam już cierpliwości do kolejnych, w ogóle mam już dość takich durnych zwrotów akcji typu: ona akurat jakimś cudem się tu znalazła żeby akurat usłyszeć to jedno jego kłamstwo o niej i bez słowa uwierzyła, a potem on oczywiście od razu wierzy w coś co usłyszał o niej. To jest takie denerwujące, że ja nie mogę! Zakończenie też bez sensu, ale trzeba przecież coś naprawiać w części kolejnej więc powiedzmy, że przeczytam i ją. Bo mimo wszystko, na tle książek z gatunku szybkich, młodzieżowych romansów, powieści tej pani wypadają całkiem nieźle.

Uczucia mam bardzo, bardzo mieszane. Z jednej strony wciągnęłam się w książkę, bohaterowie nie irytowali, były emocje, ale z drugiej to trudno o bardziej schematyczną historię. Pomysł na nią zawiera się w jednym zdaniu: on powoduje wypadek, w którym ona traci zdrowie, przez co on idzie do więzienia, a gdy wychodzi, wzajemna niechęć/nienawiść zmienia się w miłość. Ekspresowy...