Bożyszcze nadrealistów odnajdujące rozkosz w czerpaniu z niczym niepohamowanej wyobraźni. Wariat i upadły anioł śmierci w jednej postaci, kultywujący cudowność nawet zwyczajnych wydarzeń. Postać z pogranicza sennego koszmaru. Maldoror, ten który istnieje po to aby cierpieć. Podobny do szału chorego umysłu odczuwającego głód nieskończoności. Cierpiący podwójnie swym czarnym i bezlitosnym sercem. Kontemplujący ruiny ludzkich dusz i znęcający się nad tym, co z nich zostało. Jednak pomimo tych najstraszliwszych zarzutów, jego pieśni smakują tak dobrze, jak najlepszy pokarm dla pragnącej ukojenia w smutku jaźni. Bez żadnego słowa wyrzutu wypiłem miksturę przygotowaną z zatrutego Maldorora przez jego stwórcę, którym jest Comte de Lautréamont. Bez grymasu na twarzy zniosłem obelgi i bluźnierstwa, żeby dowiedzieć się, jak wielką odwagą należy się wykazać aby pokazać światu tak posępne dzieło.

Czytając "Pieśni Maldorora" przyglądałem się "Ogrodowi rozkoszy ziemskich" Hieronima Boscha. Zaglądając w głąb "Płonącej żyrafy" Salvadora Dalego, poznawałem paranoiczny talent surrealistów. Obserwując rzeźby Hansa Arpa, uczyłem się abstrakcji w wykonaniu najlepszych mistrzów zbuntowanej sztuki. Ale pomimo tego, że w dziele Comte de Lautréamonta nie ma żadnych odniesień do wyżej wspomnianych twórców, to Maldoror może śmiało stanowić drastyczny manifest surrealizmu. Jest jak zapowiadająca wyjście z zamurowanych granic umysłu forpoczta, zwiastująca nadejście nowego nurtu w sztuce. To wędrująca po bezdrożach obłędu pogarda dla ogólnie znanych poglądów. "Pieśni Maldorora" przypominają dziką zemstę wyswobodzoną spod władzy myśli. Ten urojony paroksyzm dotknie każdego, kto się z nim zmierzy.

Maldoror wydał mi się uosobieniem ogromnej i nieszczęśliwej inteligencji, zdolnej zakryć wspaniałość wszystkich bóstw, jakie kiedykolwiek widziała ludzkość. Jego zuchwałe metamorfozy, ociekające krwią magnetyzujące czary i koszmary oddalone o całe lata świetlne od ziemskiej egzystencji. On to wszystko miażdży swoją indywidualnością i z obrzydzeniem do ludzkości wypiera się tego co dobre. Nie będę ukrywać, że po zgłębianiu tak pasjonującej osobowości, moje ostatnie noce nie należały do najspokojniejszych. W ciemnościach mroku wielokrotnie zastanawiałem się, jak rozpasany ekshibicjonizm przyszło mi oglądać. Domyślałem się, dlaczego "Pieśni Maldorora" zostały gorzkim owocem, którym nie każdy potrafi się delektować.

Już pierwsze spojrzenie na przypominającą bestię, sylwetkę Maldorora, budzi zastanowienie, czy "Poezje" zostały napisane przez Comte de Lautréamonta. W tym przypadku wyraźnie widać konflikt pomiędzy halucynacjami a racjonalizmem. Oba dzieła wyraźnie dzieli granica. Gdy Maldoror bluzga pozbawioną hamulców wyobraźnią, to narrator "Poezji" systematycznie oddaje się studiom człowieka, zmierzając do pocieszenia ludzkości. Comte de Lautréamont dąży ku odwołaniu tego, co nabazgrał ręką szaleńca na stronicach "Pieśni Maldorora". Jednak w moich oczach nigdy nie uda mu się zmazać spokojniejszymi rymami tych przeczących zdrowemu rozsądkowi majaków. Zapamiętam go jako poetę, którego twórczość to straszliwy cyklon, pełen obrzydliwych ale pasjonujących instynktów.

Bożyszcze nadrealistów odnajdujące rozkosz w czerpaniu z niczym niepohamowanej wyobraźni. Wariat i upadły anioł śmierci w jednej postaci, kultywujący cudowność nawet zwyczajnych wydarzeń. Postać z pogranicza sennego koszmaru. Maldoror, ten który istnieje po to aby cierpieć. Podobny do szału chorego umysłu odczuwającego głód nieskończoności. Cierpiący podwójnie swym czarnym...