Jakoś tak mam, że uwielbiam wojenne, wojskowe wspomnienia. Zatapiam się w takich książkach całkowicie. Czy jest to spowodowane podświadomą chęcią bycia częścią czegoś tak wyjątkowego, czy po prostu podoba mi się taka tematyka – ciężko jednoznacznie stwierdzić. Zatem jak trafiła się okazja do przeczytania „Trzynaście moich lat w JW GROM”, nie wahałam się nawet przez moment! Było warto.

Andrzej K. Kisiel i Marcin Rak to autorzy tej książki, od lektury której nie sposób się oderwać. Choć czyjeś wspomnienia potrafią być nudne, to jeśli ktoś zrobi to z nutką świeżości, poczucia humoru i dystansu, to nagle biografia okazuje się czymś fascynującym i chcecie więcej! Tak jest w tym przypadku. Choć autor ogranicza się do swojej historii z jednostką wojskową GROM, to jednak mamy pełny obraz jego życia (krótki wstęp zapewnia odpowiednie tło dla całości). Możemy wszystkie przeżycia sobie wyobrazić, co więcej, Czytelnik czuje się jak naoczny świadek tych wydarzeń. A nie są to błahe przeżycia, żadne z nich. Mamy 100% wojska, w różnym znaczeniu tego słowa.

GROM (Grupa Reagowania Operacyjno-Manewrowego) to jednostka bardzo specyficzna, stworzona na początku lat 90. Elitarna jednostka, werbująca głównie ludzi mających związek ze szkoleniem wojskowym lub specjalistycznie policyjnym (np. antyterroryści). Biorąca udział w wielu misjach (Afganistan, Kuwejt, Irak) oraz wzorująca się i szkoląca ze specjalnymi grupami z Wielkiej Brytanii oraz Stanów Zjednoczonych. Początki, jak wszędzie, były ciężkie – wymagały wyszkolenia ludzi, którzy będą wytrwali, odporni i gotowi bronić Ojczyzny. Niezliczone szkolenia, przygotowania, egzaminy, rozłąka z rodzinami, ekstremalne warunki ćwiczeń – nie wszyscy są w stanie to przeżyć i zdecydować, że tego właśnie od życia pragną. Kisiel to jedna z tych osób, które niczego innego w życiu nie chciałyby robić. To dzięki takim ludziom jesteśmy bezpieczni i to takim osobom musimy być wdzięczni. Nie politykom.

Wojak, a jednocześnie autor niesamowicie barwnej opowieści bazującej na życiu jego i jego otoczenia. Ciekawe połączenie muszę przyznać. Czytając książkę często miałam wypieki na twarzy – tyle fascynujących przygód, tyle przeszkód, które trzeba pokonać, aby zostać upragnionym szeregowcem. Wojskowe wkręty, niezapomniane przyjaźnie na całe życie, ciężkie rozłąki ze świeżo założoną rodziną, wycieńczające ćwiczenia fizyczne i przygotowanie bojowe, a do tego możliwość korzystania z doświadczeń innych jednostek, także tych zagranicznych. W książce przeczytacie o wielu wpadkach związanych z małą znajomością języka angielskiego (daktilos?!), a także o tym, jak bardzo niektórzy byli uprzedzeni do GROMu i faktu, że Polacy też mogą umieć i mieć wyspecjalizowanych ludzi do obrony kraju.

Jakby całej treści było mało, dostajemy w pakiecie możliwość skorzystania z aplikacji na smartfona, która umożliwi nam zapoznanie się z większą ilością materiału o GROM, a także sporo zdjęć obecnych w samej książce. Bardzo pozytywna książka, po której każdy z nas zastanowi się, czy przeszkody, które ma w swoim życiu w tym momencie, są naprawdę nie do pokonania.

Pamiętajcie - SIŁA I HONOR!

Jakoś tak mam, że uwielbiam wojenne, wojskowe wspomnienia. Zatapiam się w takich książkach całkowicie. Czy jest to spowodowane podświadomą chęcią bycia częścią czegoś tak wyjątkowego, czy po prostu podoba mi się taka tematyka – ciężko jednoznacznie stwierdzić. Zatem jak trafiła się okazja do przeczytania „Trzynaście moich lat w JW GROM”, nie wahałam się nawet przez moment!...