Ostatnia część Klaudyny chyba jeszcze dobitniej niż poprzednia ilustruje, że Annie-Klaudyna to dwie twarze tej samej kobiety, tj. że Colette rozpisała siebie pomiędzy je dwie po równo i że Annie dopuszcza się tego, na co Klaudyna sobie nie pozwoli, o czym może tylko fantazjować, co może przeżywać za czyimś pośrednictwem.
Pod wieloma względami ostatnia część jest także najciekawsza. Klaudyna powraca, ale tak naprawdę odchodzi. Annie jest, ale jej nie mam, służy jako pretekst do opowiadania erotyzujących historii, uzupełniania braku w samej Klaudynie, Marcel staje się elementem komicznym wręcz, a żywione wobec niego pożądanie nie może zostać zaspokojone. Chociaż Annie byłoby chyba wszystko jedno, czy przespałaby się z Klaudyną, czy z Marcelem. Ostatni tom pokazuje, że wszystkie te postaci funkcjonują jako bohater zbiorowy i że różnice pomiędzy Annie, Klaudyną, Marcelem rozmazują się zgodnie z logiką ekonomii libidalnej: każde z nich to pewna część pragnienia, inna jego twarz. Klaudyna okazuje się zadziwiająco kabotyńska i bliższa publiczności, dla której Colette pisze, żądnej opowieści o czynach nierządnych, ponieważ samemu się jej nie dopuszcza, a jeśli dopuszcza to tak nudno, konwencjonalnie i w obrębie przyjętego schematu zdrady małżeńskiej. Annie jako jedyna wyzwala się z tego schematu i co z tego ma? Zostaje instrumentalnie potraktowanym obiektem ekscytacji. Ironia Colette staje się nieco uszczypliwa, więc zgorzkniała w tym, jak odrysowuje bohaterów ostatniego tomu. Trochę mi smutno, gdy pomyślę, że Klaudyna została skazana na życie w odosobnieniu, z duchami wokół siebie, z drugiej strony, nie sądzę, żeby Klaudyna miała się kiedykolwiek skończyć. Tak jak z Carmillą, można spróbować pogrzebać ją na kartach powieści, ale ona nie straci nic ze swojej żywotności. Głęboko wierzę, że Klaudyna wciąż nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa.

Ostatnia część Klaudyny chyba jeszcze dobitniej niż poprzednia ilustruje, że Annie-Klaudyna to dwie twarze tej samej kobiety, tj. że Colette rozpisała siebie pomiędzy je dwie po równo i że Annie dopuszcza się tego, na co Klaudyna sobie nie pozwoli, o czym może tylko fantazjować, co może przeżywać za czyimś pośrednictwem.
Pod wieloma względami ostatnia część jest także...