„Uśpione sekrety” to książka z pozoru niewinna, ot, babskie czytadło i to napisane całkiem dobrze. Mnie zaczęła przypominać horror już po kilku pierwszych rozdziałach. Im dalej, tym było gorzej i bardziej przerażająco. Przesadzam? Możliwe. Ale powieść skutecznie odziera z marzeń o szczęśliwym, uczciwym małżeństwie i wielkiej, trzymającej się razem rodzinie. I właśnie to jest niepokojące…

Na kolejnych stronach książki poznajemy bohaterów: rozczarowaną małżeńskim życiem Em, jej mamę Fran, zatroskaną o starzejącego się męża Duncana, Alexa zazdrosnego o żonę, Bena niezdolnego do samodzielnego życia… Takich lub podobnych osób spotykamy na co dzień wiele. Może sąsiadka, kolega w pracy, siostra albo ojciec… Julie Highmore ma talent do kreowania postaci prawdziwych, żywych, niezwykle charakterystycznych i wzbudzających sympatię, nawet pomimo oczywistych wad i przewinień. Może sekret tkwi w tym, że łatwo nam się utożsamić z bohaterami, którzy nie są kryształowi i przejrzyści, ale zupełnie zwyczajni?

Em spotyka się z Hadim, przekonana, że jej mąż nie ma o niczym pojęcia. Przecież na co dzień jest żoną, matką i gospodynią idealną. Ale czy na pewno Alex żyje w nieświadomości? Ben nie radzi sobie z niczym, szuka więc ukojenia w tabletkach, które zażywa w ogromnych ilościach albo alkoholu. Ich matka Fran przygotowuje przyjęcie urodzinowe, ale bardziej zaprząta ją niepokojące zachowanie męża. Duncan sprawia wrażenie, jakby się nagle mocno zestarzał i tracił kontakt ze światem. Żona próbuje dociec, co jest przyczyną i nawet nie podejrzewa, jak wiele zmieni ta wiedza…. Przyjęcie, zaplanowane jako rodzinne święto, stanie się sceną, na której rozegra się dramat spóźnionej rodzinnej szczerości i zabrzmią litanie wzajemnych wyrzutów. Nagromadzenie sekretów osiągnie poziom, na którym wszystko po prostu musi się rozsypać. Jedna tajemnica pociągnie za sobą kolejną, a tamta następną i jeszcze jedną…

Straszna jest wizja rzeczywistości, tak zwyczajnej i pozornie nam bliskiej, w której, kiedy tylko przyzwyczaimy się do tego, co nas otacza, okazuje się, że to wszystko fałsz. Komu można ufać, kiedy całe dotychczasowe życie okazuje się kłamstwem? Z drugiej strony, trudno się temu dziwić, jeśli sami podobne kłamstwo zafundowaliśmy współmałżonkowi, rodzicom albo dzieciom… Brzmi niewiarygodnie i fatalistycznie? Taką właśnie wizję życia rodzinnego niosą w sobie „Uśpione sekrety”. Przerażającą i przeczącą temu, o czym większość z nas marzy i próbuje budować w swoim życiu. Dlatego właśnie powieść Julie Highmore mnie nie przekonuje, pomimo dobrego stylu, zgrabnego splecenia wątków i starannej kreacji bohaterów. Świetny warsztat autora nie wystarczy, by powstała doskonała powieść, bo ta potrzebuje przesłania.

Katarzyna Marondel