Minęło 10 wieków i "Szahname" Fredousie'go wciąż świetnie się czyta. Historia, mit, opowieść przeplatają się jak pasma w warkoczu narracji splecionej z fraz pełnej baśniowych i niedzisiejszych, ale wciąż uwodzących czytelnika metafor i porównań. (wybaczcie, to taki chwilowy wpływ lektury..)

Jest to jeden z wątków monumentalnej "Księgi królewskiej", eposu narodowego Persów, który ponoć liczy sobie jakieś 10 tomów. Ongiś wydano i w naszym aspirującym kraju wybór, w tym niewielki tomik o Rudabe i Zalu.

Powiedziałabym, że to taka literatura eskapistyczna z najwyższej półki (jeśli ktoś nie czyta tego z innych pobudek np. zainteresowań Iranem itp.).

Z jakim szacunkiem i zrozumieniem traktowano kiedyś, przynajmniej w środowisku perskich poetów, gwałtowne porywy serc. Jakże inna była treść życia tych mitycznych bohaterów (biesiady i wojowanie z grubsza biorąc). Przykuły moją uwagę też komentarze dotyczące życia duchowego i religijnego starożytnych pahlewanów (wojowników). Ich bóstwo, Jazdan był opisywany i traktowany z równym wyrafinowaniem i zaangażowaniem jak Bóg Starego Testamentu czy Allah islamu. Tekst "Księgi królewskiej" był już zresztą pisany po islamizacji Persji, więc z innej pozycji niż z wewnętrza perspektywa wyznawcy zaratustrianizmu, tym niemniej..

Minęło 10 wieków i "Szahname" Fredousie'go wciąż świetnie się czyta. Historia, mit, opowieść przeplatają się jak pasma w warkoczu narracji splecionej z fraz pełnej baśniowych i niedzisiejszych, ale wciąż uwodzących czytelnika metafor i porównań. (wybaczcie, to taki chwilowy wpływ lektury..)

Jest to jeden z wątków monumentalnej "Księgi królewskiej", eposu narodowego Persów,...