"Czuł podniecenie, widząc zmieszanie w jej oczach. Najwyraźniej nie zrozumiała jeszcze, co się dzieje. Ostrze sprawiło najpierw wrażenie chłodu, zanim ból zagłuszył wszelkie inne uczucia. Stał, podtrzymując ją, a jelita dziewczyny wiły się wokół jego lewej ręki niby jakieś ciepłe węże. Pomyślał, że to zdumiewające. Niewiarygodne"

"Seryjny" to thriller psychologiczny o - co zaskakujące - seryjnym mordercy ;) Nie jest to jednak zwykła, kojąca lektura do poduszki, tylko naszpikowana sadystycznymi praktykami, makabrycznymi opisami i wartką akcją mroczna opowieść policyjna. Dwie równolegle historie, jedna - współczesna, druga - opisująca wydarzenia od 1991 roku, zbiegają się elegancko pod koniec powieści po to, by tego głupiego czytelnika jeszcze raz, na sam koniec, porządnie zaskoczyć. Detektyw Quinn, były gliniarz, wraz ze swoją dziewczyną i grupą ekspolicjantów współpracuje z nowojorską policją. Tym razem na ulicach Nowego Jorku pojawił się totalny świr, seryjny morderca, który zabija kobiety w dość... wyrafinowany sposób.
"...spójrzcie, jak precyzyjnie poodcinał górne warstwy skóry, żeby zwisały jak frędzle. Jakby chodziło mu o przyozdobienie ofiary"
Auć!
Cały wachlarz sposobów na sadystyczne rozprawienie się z ofiarami. Przypalanie lokówką i papierosem, obdzieranie ze skóry, artystyczne wycinankarstwo... a gdy ofiara mdleje, podsuwa jej pod nos amoniak, by ją otrzeźwił. Podkreślam, że to wszystko ante mortem. Sadystyczny świr! Coup de grâce? Nie z ręki mordercy. Śmierć przychodzi sama, gdy albo serce ofiary nie wytrzymuje, albo utrata krwi jest zbyt znaczna, a i to przychodzi późno, gdyż Seryjny odwleka odpłynięcie w spokojną śmierć tak długo, jak to możliwe.

Jednocześnie ekipa Quinna znajduje powiązanie. Wszystkie zamordowane kobiety zostały kiedyś zgwałcone, a ich domniemany oprawca poszedł siedzieć. Jednak po pewnym czasie, gdy badania DNA rozwinęły się na tyle, by mogły się przydać w sądach, okazało się, że oprawcy, którzy rzekomo gwałtu się dopuścili, nie mieli z nim nic wspólnego. Dzięki badaniom DNA zostali uniewinnieni i wypuszczeni z pudła.
Czy Seryjny to wysłannik Sprawiedliwości, karzący kobiety - już przecież wystarczająco zranione - za wsadzenie niewinnych mężczyzn do pudła?

"- Czasami twój szef, Quinn, wydaje się bohaterem jakiejś powieści.
- Dobrej?
- Najlepszej."

No, nie przesadzajmy. Najlepsza książka to to nie jest. Ale całkiem przyzwoita. Makabry jest tu dość, by obdzielić ze trzy inne książki, choć moim zdaniem spokojnie można by było skrócić książkę o połowę. Miałam wrażenie perpetum mobile, miast dochodzić do sedna sprawy i łapać mordercę, czytałam wciąż od nowa o kolejnych ofiarach, kolejnej masakrze i kolejnej zagwozdce. Sposób, w jaki morderca został złapany też był dla mnie dość naciągany. Seryjny nie pozostawiał na miejscu zbrodni absolutnie niczego. A złapano go... na podstawie zabawy hakerskiej w komputerze. Nie do końca to kupuję. Kilku elementów nie wyjaśniono, przez co czuję niedosyt.

Znalazłam tu kilka zabawnych - dla mnie - złotych myśli, ot, choćby:
"Nie wszyscy mężczyźni są wredni - pomyślała - choć to jednak mężczyźni"
Albo dla równowagi:
"Kobiety... - pomyślał. Tak łatwo je ogłupić, choć tak trudno oszukać na co dzień."
Czy też dziwaczny misz-masz frazeologiczny:
"Pearl poczuła, że żołądek staje jej dęba"
Albo nie do końca śmieszny żart:
"Czemu on się tak odpicował jak szczur na otwarcie kanału?"

Dla mnie "Seryjny" to takie czytadło, które, mimo wielu zalet, spokojnie można by uznać za kryminalną odmianę tasiemców Danielle Steel. Przeczytać można, ale bez ciśnienia.

"Czuł podniecenie, widząc zmieszanie w jej oczach. Najwyraźniej nie zrozumiała jeszcze, co się dzieje. Ostrze sprawiło najpierw wrażenie chłodu, zanim ból zagłuszył wszelkie inne uczucia. Stał, podtrzymując ją, a jelita dziewczyny wiły się wokół jego lewej ręki niby jakieś ciepłe węże. Pomyślał, że to zdumiewające. Niewiarygodne"

"Seryjny" to thriller psychologiczny o - co...