Mam wielki problem z oceną tej książki. Naprawdę nie wiem, jaką ocenę jej wystawić. To jest taka książka, której chciałoby się z jednej strony dać 10, jednocześnie zaś z drugiej strony dać 1. Zdaje się nosić znamiona arcydzieła (bardziej to czuję, niż rozumiem),a z drugiej strony jednocześnie zdaje się grafomańskim gniotem. Nie mam tak, że nie mogłem odżałować końca lektury, że chce mi się ją przeczytać od razu po raz drugi. Nie. Póki co raczej odrzuca mnie swoją nudą i monotonią opisów, ale czuję, że to może być tylko fasada. Moby Dick też mnie z początku strasznie nudził, Sebald tak samo. Pomyśleć, że Lezama Lima mi się wydawał dziwny i trudny. Książka Roussela posunięta jest o niebo dalej, niż te wyżej wymienione, to jakieś już zupełne peryferia literatury, ale może być z czasem tak, że zatęsknię za nią i będę ją chciał czytać i pławić się w niej. Dlatego nie podejmuję się wystawienia jej teraz oceny. Niech brak oceny świadczy o jej dziwaczności i magiczności. Czuję, że gdybym wystawił jej teraz 4, 5, czy 6, zabiłbym jakąś magię w niej, zaszufladkował ją, postawił na równi z innymi książkami z podobną oceną, a tego chyba nie chcę. To jest książka, która wymyka się ocenie, przynajmniej mi. Muszę się nad nią zastanowić, muszę się z nią oswoić, muszę z nią pobyć, dłużej pobyć ze świadomością jej istnienia. Czy będę do niej wracał? Nie wiem. Świeżo po zakończeniu myślałem, że nie, że już nigdy, ale teraz po jakimś (krótkim) czasie nie jestem już tego taki pewny. Zobaczymy, co z tego będzie. Cieszę się, że to przeczytałem, że to poznałem, że ta książka zaistniała w mojej świadomości. Wydaje się, że to może być dopiero początek…

Mam wielki problem z oceną tej książki. Naprawdę nie wiem, jaką ocenę jej wystawić. To jest taka książka, której chciałoby się z jednej strony dać 10, jednocześnie zaś z drugiej strony dać 1. Zdaje się nosić znamiona arcydzieła (bardziej to czuję, niż rozumiem),a z drugiej strony jednocześnie zdaje się grafomańskim gniotem. Nie mam tak, że nie mogłem odżałować końca...

Genialny autor o niebanalnej wyobraźni, niedoceniony i zapomniany przez współczesnych znawców literatury, co uczy nie tylko pokory, ale również dystansu do opinii znawców literatury, a zwłaszcza wszelkiej maści krytyków i recenzentów niewiadomego pochodzenia, wykształcenia i zawodu.

Genialny autor o niebanalnej wyobraźni, niedoceniony i zapomniany przez współczesnych znawców literatury, co uczy nie tylko pokory, ale również dystansu do opinii znawców literatury, a zwłaszcza wszelkiej maści krytyków i recenzentów niewiadomego pochodzenia, wykształcenia i zawodu.

Przedziwna sprawa.

Przedziwna sprawa.

Moje wrażenie po lekturze:
https://taktoczytam.blogspot.com/2020/07/locus-solus-raymond-roussel-czyli-jak.html

Moje wrażenie po lekturze:
https://taktoczytam.blogspot.com/2020/07/locus-solus-raymond-roussel-czyli-jak.html

Radykalizm wyobraźni

Dziwnie jest czytać książkę, która ma nas zniewolić. Niemal dosłownie. Chodzi o surrealistyczne dzieło Raymonda Roussela z 1914 r. „Locus Solus”. Po kolei. Bohaterem (raczej nie w sensie ścisłym) jest wynalazca Martial Canterel. Oprowadza on gości po swojej posiadłości. Pokazuje wszystkie dziwne rzeczy, które udało mu się zgromadzić. Jest to rzeczywistość nierealna. Mamy na przykład wbijak wznoszący się w powietrze, który układa mozaikę z ludzkich zębów. Mamy też strefę, w której reanimuje się zwłoki. Owe zwłoki, co ciekawe, zamknięte w klatkach po ich wskrzeszeniu odgrywają przedstawienia złożone z chwil, które przeżyły.

Z tego co wynika ze znakomitego posłowia Andrzeja Sosnowskiego, Roussel pisał aż do śmierci. Literalnie – do zgonu. Pisał maniakalnie w każdej wolnej chwili. Zamykał się w pokoju i pisał. Interesował go język, a konkretnie miejsce, do którego zostanie przez niego zaprowadzony. Tak też wybrzmiewa jego powieść. W gruncie rzeczy „Locus Solus” jest festiwalem nieograniczonej wyobraźni oraz stanowi brzeg (granicę?) literatury. Ale też dotyka człowieczeństwa, gdyż każdy z eksponatów kryje w sobie dramatyczną, często wręcz brutalną, historię. Pomysłowość pisarza oraz sposób opisu przekracza wszystko to, czym obecnie dysponuje popkultura wraz z całym natłokiem efektów specjalnych.

To hymn na cześć literatury, okupiony śmiercią autora, który sam sobie odebrał życie. Raymond Roussel unikał kontaktu ze światem, gdyż nie chciał jego wpływu w swojej twórczości. Ale mrok już wpuścił. Mamy koguta piszącego odkaszliwaną krwią wiersze. Warto zapuścić się do tego fascynującego świata. Niewyobrażalna wyobraźnia.

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Radykalizm wyobraźni

Dziwnie jest czytać książkę, która ma nas zniewolić. Niemal dosłownie. Chodzi o surrealistyczne dzieło Raymonda Roussela z 1914 r. „Locus Solus”. Po kolei. Bohaterem (raczej nie w sensie ścisłym) jest wynalazca Martial Canterel. Oprowadza on gości po swojej posiadłości. Pokazuje wszystkie dziwne rzeczy, które udało mu się zgromadzić. Jest to...

Zdrowo popieprzone, surrealistyczne, wykoślawione i dziwaczne. Czyli to co tygrysy lubią najbardziej. Ale uwaga - nie dla każdego. Zdecydowaną większość odrzuci przez swój hermetyzm. I wolę poprzednią okładkę, z obrazem Paula Delvaux.

Zdrowo popieprzone, surrealistyczne, wykoślawione i dziwaczne. Czyli to co tygrysy lubią najbardziej. Ale uwaga - nie dla każdego. Zdecydowaną większość odrzuci przez swój hermetyzm. I wolę poprzednią okładkę, z obrazem Paula Delvaux.

Nie spodziewałem się, że kiedykolwiek książka w której nie ma takiej tradycyjnej akcji, a same "opisy rzeczy" tak bardzo mnie wciągnie.

Nie spodziewałem się, że kiedykolwiek książka w której nie ma takiej tradycyjnej akcji, a same "opisy rzeczy" tak bardzo mnie wciągnie.

Nigdy tak żarliwie nie czytałam posłowia, które - w przeciwieństwie do książki - jest naprawdę ciekawe! Warto było dotrwać do końca.

Nigdy tak żarliwie nie czytałam posłowia, które - w przeciwieństwie do książki - jest naprawdę ciekawe! Warto było dotrwać do końca.

Surrealistyczne fantazje o życiu i ludziach pokazane przez pryzmat parku osobliwości, po którym oprowadza jego twórca. Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony pokazane różne historie ludzi, z drugiej barwnie opisane wynalazki techniczne. Wszystko spisane uporządkowanym językiem, w uporządkowany sposób, dość monotonnie, co daje w rezultacie poczucie czytania dość nieciekawie przedstawionego przewodnika.

Surrealistyczne fantazje o życiu i ludziach pokazane przez pryzmat parku osobliwości, po którym oprowadza jego twórca. Mam bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Z jednej strony pokazane różne historie ludzi, z drugiej barwnie opisane wynalazki techniczne. Wszystko spisane uporządkowanym językiem, w uporządkowany sposób, dość monotonnie, co daje w rezultacie...

Znawcy zastrzegają, że proza Roussela jest przezroczysta i nie kryje innych treści niż te, które można w niej bezpośrednio wyczytać.
Jako dyletant mam ten komfort, że mogę się sprzeciwić ekspertom i dyskretnie doradzać poszukiwanie w „Locus Solus” głębi. W innym bowiem wypadku te nad wyraz normalne fantazje nienormalnego człowieka, spisane z niedościgłą dbałością o szczegół i przestrzenne uporządkowanie, mogą się przed końcem lektury zwyczajnie sprzykrzyć.

Znawcy zastrzegają, że proza Roussela jest przezroczysta i nie kryje innych treści niż te, które można w niej bezpośrednio wyczytać.
Jako dyletant mam ten komfort, że mogę się sprzeciwić ekspertom i dyskretnie doradzać poszukiwanie w „Locus Solus” głębi. W innym bowiem wypadku te nad wyraz normalne fantazje nienormalnego człowieka, spisane z niedościgłą dbałością o szczegół...