Mam nieodparte wrażenie, że to zupełnie nie jest książka o wojnie (ani o jej bezsensie, ani o jej okrucieństwie, o jej przebiegu, przyczynach, skutkach...), tylko z wojną w tle i chodzi w niej jednak głównie o pokazanie nieudolności amerykańskiej armii, skutków zaślepienia wielkimi hasłami, bezmyślnego wypełniania rozkazów i uchylania się od odpowiedzialności za własne czyny albo ich brak.

Myślę też, że książka wcale by nie straciła, gdyby autor skrócił ją o taką jedną trzecią, bo ze względu na powtarzający się schemat prowadzenia rozmów już w połowie dokładnie wiadomo, że każdy tam albo jest głupi, albo udaje głupiego, żeby osiągnąć swój cel, a wciąż takie same, absurdalne dialogi przestają bawić.

To nie to, że mi się nie podobało - uważam, że warto przeczytać "Paragraf 22", chociażby po to, żeby uświadomić sobie, jak zupełnie inne od naszego spojrzenie na rzeczywistość drugiej wojny światowej mają Amerykanie. Ale jakoś tak... chyba więcej się spodziewałam po "jednej z najwybitniejszych powieści XX wieku".

Mam nieodparte wrażenie, że to zupełnie nie jest książka o wojnie (ani o jej bezsensie, ani o jej okrucieństwie, o jej przebiegu, przyczynach, skutkach...), tylko z wojną w tle i chodzi w niej jednak głównie o pokazanie nieudolności amerykańskiej armii, skutków zaślepienia wielkimi hasłami, bezmyślnego wypełniania rozkazów i uchylania się od odpowiedzialności za własne...