Nie lubię kryminałów bez większej głębi..., głębi postaci, historii, spraw, przy których warto się zatrzymać...
Gdy śledztwo, jego tempo, dynamika i prędkość jest dla autora najważniejsza, wówczas nie ma czasu na dopracowanie tych postaci i na to o czym wspomniałem wcześniej.
Skupienie uwagi tylko na śledztwie nie jest domeną kryminałów i w bardzo łatwy sposób mogę obronić swoje zdanie, dając na przykład Stiega Larssona i jego wielkie Millenium. Pomijając mroczne i intrygujące śledztwo, o które oparta jest fabuła przede wszystkim w pierwszej części, bohaterowie Larsona są tak żywi, że wychodzą z kartek, łapią czytelnika i nie pozwalają się od książki oderwać...
Zawsze będę kryminały i powieści sensacyjne porównywał i zestawiał z Millenium, bo to co zrobił Larsson jest dla mnie nie do przebicia. Nie wiem czy dostanę kiedykolwiek, coś, co w tym gatunku przeskoczy Millenium. Jak na razie szczerze w to wątpię...

Jedynymi pisarzami, działających w kryminałach, którzy bronią się szybkimi i krótkimi rozdziałami są Harlan Coben i Dan Brown. W ich powieściach jest coś takiego, że te książki zostają w czytelniku. Brown stworzył Langdona, specjalistę i fachowca od symboli wszelkiego rozdzaju. Swe powieści opiera na tematach, które krążą blisko sztuki, historii i tematów ważnych dla świata. Popisuje się trochę swoją wiedzą, ale wychodzi mu to jak widać doskonale.
Harlan Coben podobnie jak Dan Brown pisze krótkie rozdziały. Jego książki czyta się bardzo szybko. Lecz w odróżnieniu od Browna, Coben pisze zupełnie inaczej. Nie poświęca zbyt wiele uwagi swym postaciom, ale miesza fabułę, plącząc wszystkie wątki w taki sposób, że czytelnik dostaje zawrotów głowy. Gdy już wydaje się, że wszystko już wiemy, mamy zakończenie podane na tacy, on robi zwrot o 360 stopni i te nasze domysły i przypuszczenia pękają jak bańka mydlana...
Poza tym nie wiem czy we wszystkich swoich kryminałach stawia na ważne tematy społeczne, moralne, ponieważ aż tak wiele jego książek jeszcze nie zdążyłem przeczytać.
Jak na razie pod tym względem tylko powieść "Bez skrupułów" nie dała mi poczucia czegoś ważnego, konkretnego.
Fakt faktem fabuła jak zwykle kręci czytelnikiem na każdej stronie, w każdym rozdziale, ale w tej historii nie odnalazłem tego, co w innym jego książkach. Brakowało w mi tej książce czegoś ważnego, tematu, nad którym mógłbym się zastanowić, przemyśleć, przedyskutkować go sobie w wewnętrznym monologu. Ta książka nie jest zła, ale mnie nie porwała...

Poza tym ciekawym zabiegiem było stworzenie przez Cobena postaci głównego bohatera, agenta sportowego, który wplątuje się w sprawę kryminalną z przed lat i drąży, szuka odpowiedzi. Tak dodatkowo fajnie było od kuchni poznać trochę kulis pracy agentów sportowych i ich wielkich gwiazd...
Od tej strony ta książka mi się podobała, trochę mniej sama zagadka i śledztwo...
Nikomu nie odradzam tej książki. To, że mnie nie powaliła, nie znaczy, że nie powali kogoś innego...
Jest ryzyko, jest zabawa....:)

Nie lubię kryminałów bez większej głębi..., głębi postaci, historii, spraw, przy których warto się zatrzymać...
Gdy śledztwo, jego tempo, dynamika i prędkość jest dla autora najważniejsza, wówczas nie ma czasu na dopracowanie tych postaci i na to o czym wspomniałem wcześniej.
Skupienie uwagi tylko na śledztwie nie jest domeną kryminałów i w bardzo łatwy sposób mogę obronić...