Dużo słyszałam o Harlanie Cobenie – „najlepsze kryminały”, genialne thrillery”, „nie można się oderwać”. Jako miłośniczka Christie czy Larssona nie mogłam się oprzeć takim zapowiedziom i w końcu sama sięgnęłam do tak wychwalanej pod niebiosa twórczości, trafiło na „Bez skrupułów”. Co za rozczarowanie!
Książka, choć króciutka, ciągnie się niemiłosiernie długo. Fabuła nie rozkręca się znacząco nawet w 2/3, a poza tym jest mocno naciągana. Niektóre wątki zupełnie odrealnione, bohaterowie sztuczni , wyidealizowani. I język pozostawia wiele do życzenia, aczkolwiek tu może być to wina kiepskiego tłumaczenia.
Najbardziej irytuje postać głównego bohatera - życiowego idealisty, któremu wszystko się udaje - od odzyskania utraconej miłości po załatwienie cofnięcia gangsterskiego wyroku śmierci (oczywiście wystarczyły koneksje przyjaciela, który zaproponował mafiozowi wymarzone pole golfowe, a jakże!).
Nawet zakończenie nie jest specjalnie błyskotliwe.
Męczyłam się z ta książką i jestem bardzo szczęśliwa, że to już koniec. Umieszczone na okładce porównanie Harlana Cobena do Agathy Christie uważam za największą pomyłkę. U Cobena brak klasy, smaku i dobrego pomysłu. Nie mogę zrozumieć skąd jego popularność. Być może trafiłam na nie najlepszą pozycję jak na początek przygody z tym arcypoczytnym pisarzem, aczkolwiek po takim początku nie mam najmniejszej ochoty na więcej.

Dużo słyszałam o Harlanie Cobenie – „najlepsze kryminały”, genialne thrillery”, „nie można się oderwać”. Jako miłośniczka Christie czy Larssona nie mogłam się oprzeć takim zapowiedziom i w końcu sama sięgnęłam do tak wychwalanej pod niebiosa twórczości, trafiło na „Bez skrupułów”. Co za rozczarowanie!
Książka, choć króciutka, ciągnie się niemiłosiernie długo. Fabuła nie...