Autor krytykuje krytyków czasów współczesnych i przekonuje, że po zawrotnych postępach naszej cywilizacji
w doskonaleniu użytecznych przedmiotów nadchodzi era doskonalenia się samych ludzi, czas ekspansji
pięknych umysłów, zachłannych na wiedzę i mądrość, wolnych od fanatyzmu i przesądów.
Współczesny wzrost autonomii jednostek, któremu towarzyszy słabnięcie wpływu wychowawców, otwiera
najszersze jak dotąd pole dla autokreacji. Jednak realizacja tej zaniedbywanej idei czeka dopiero na swój
moment, bowiem wciąż jeszcze na pracowników wychowują nas specjaliści, a na ludzi — amatorzy.
Zwiększanie kompetencji autokreacyjnej jest potrzebne, dlatego że trudnej pracy nad osobistym rozwojem
nie zastąpi żadne oddziaływanie czysto zewnętrzne. To sam człowiek – każdy z nas – na drodze do
samoakceptacji musi uporać się z nieuchronnymi konfliktami wewnętrznymi oraz pułapkami iluzji
i zakłamania.
Część dotychczasowych czytelników zafrapowały fragmenty dotyczące autodystansu, autoironii i reakcji na
krytykę, innym spodobała się obfitość odwołań do dziedzictwa filozofii i historii powszechnej oraz kpiarski
miejscami ton wywodów.