Za sprawą mojego starego przyjaciela znałem wiele aspektów świata Tolkiena, a fabułę Władcy pierścieni wręcz na pamięć. Przez co czytało mi się książkę troszkę dziwnie. Niby z zapartym tchem czekam na rozwój akcji mimo, że dokładnie wiem co się stanie. Nie mniej opowieść jak bardzo infantylna by nie była to jednak mi się podobała. Tak infantylna, bo wszyscy są dworscy, historia jest o królach, giermkach i szlachetnych rycerzach, którzy to ginął chwalebnie na placu boju, a wszystko jest czarno-białe i kończy się szczęśliwie. O ile uwielbiam złożoność i dopracowanie świata przedstawionego przez Tolkiena o tyle język mnie odstręcza, brak mi w nim przede wszystkim emocji. Zabijanie orków to po prostu koszenie głów jak leci, a żałoba to tylko słowo. Nigdzie nie uświadczyłem tak bardzo bezpłciowych postaci jak tu. Szczątkowa stylizacja językowa bohaterów i ich monotonia denerwowały mnie na każdym możliwym kroku. Konkluzja czytać tolkienowskie opisy Śródziemia: nie, słuchać opowieści ze Śródziemia od kogoś z darem opowiadani: zawsze!

PS: Bardzo zasmuciła mnie przedmowa, w której to autor jasno daje do zrozumienia, iż opowieść ta nie ma głębszego dna.

Za sprawą mojego starego przyjaciela znałem wiele aspektów świata Tolkiena, a fabułę Władcy pierścieni wręcz na pamięć. Przez co czytało mi się książkę troszkę dziwnie. Niby z zapartym tchem czekam na rozwój akcji mimo, że dokładnie wiem co się stanie. Nie mniej opowieść jak bardzo infantylna by nie była to jednak mi się podobała. Tak infantylna, bo wszyscy są dworscy,...