Literacki debiut Agnieszki Chylińskiej, oparty na wspomnieniach autorki, to opowiedziane po dziecięcemu historie o marzeniach i problemach, szkole i wakacjach, czyli rzeczach bardzo dobrze znanych wszystkim czytelnikom. Występuje w nich ośmioletnia Zuzia nazywana Zezią (to przez okulary), jej pięcioletni brat Czarek zwany Gilerem (winien uporczywy katar i gile pod nosem), a także rodzice oraz cała galeria bardziej i mniej spokrewnionych z rodziną Zezików postaci: sąsiedzi, koleżanki i koledzy, ciocia Zagranica, bacie, dziadkowie czy kotka Idźstąd.

Książka składa się z trzynastu rozdziałów, a każdy z nich to oddzielna historia. Zezia, główna bohaterka, jest narratorką, więc historie z życia rodziny Zezików poznajemy z jej perspektywy. Ośmiolatka jest wrażliwa, co znajduje odbicie w jej sposobie postrzegania świata. Obdarzona dużą wyobraźnią, zamienia nawet zdawałoby się prozaiczne czynności na niezwykłą zabawę. Zaskoczeniem jest brak dialogów. Fabuła składa się z przemyśleń i obserwacji ośmiolatki. Chylińska przygląda się swoim bohaterom z dobrotliwym poczuciem humoru. Całkiem nieźle uchwyciła też dziecięcą prostolinijność.

Duża czcionka, spolszczone anglojęzyczne nazwy i wyrażenia ułatwią młodszym czytelnikom samodzielne poznawanie przygód dwójki rodzeństwa. Jednak nieskomplikowany język i jego zbytnie stylizowanie na dziecięcy trąca sztucznością. Narracja jest stylizowana na język małej dziewczynki, autorka nie uniknęła więc uproszczeń. Zdania sprawiają wrażenie pisanych na szybko, przez co miejscami zgrzyta składnia. Zdarzenia przedstawione w książce często opierają się na uproszczonym podziale na czarne i białe. Czytelnicy, przyzwyczajeni do dialogów i bardziej przygodowej, wartkiej akcji, mogą czuć się zawiedzeni.

Niektóre postaci są przedstawione dość stereotypowo: biuściasta mama, zarośnięty tata artysta, spędzający większość dnia na kanapie. Zezia jest bohaterką, która budzi sympatię. Ma świetny zmysł obserwacji i potrafi celnie podsumować dorosłych, nie brak jej empatii, doskonale wyczuwa ich nastroje. Równie trafne są określenia, które im nadaje. Są to najczęściej określenia uwypuklające ich niezbyt atrakcyjne cechy. Mnie najbardziej rozbawiły imiona psów: Przestań i Przestań Do Cholery. Mimo to, charakterystyki bohaterów sprawiają wrażenie niekompletnych. Nie dowiemy się na przykład, dlaczego mama Zezi nie rozmawia z ciocią Zagranicą.

Jak na debiut książka napisana przyzwoicie, wymaga jednak dopracowania. Pojawiło się kilka ciekawych pomysłów, wielowymiarowi bohaterowie. Tajemniczą, ciekawą postacią jest Giler i jego tajemnicza choroba, której nazwy czytelnik sam może się domyślić. Utrzymane w stylu komiksowym ilustracje Marka Bogumiła zgrabnie wpasowują się w opowieść Agnieszki Chylińskiej. Każdy z rozdziałów posiada jeśli nie morał, to jakieś ważne przesłanie i niezaprzeczalne walory edukacyjne. Jest w książce wiele ledwie zarysowanych wątków, które aż proszą o rozwinięcie. Możliwe więc, że autorka nosi się z zamiarem kontynuowania opowieści o rodzinie Zezików. Inspiracji szukała we własnych wspomnieniach, więc ciekawych tematów nie powinno jej zabraknąć. 

Magdalena Świtała