Nieumiarkowania w zachwycie Witkiewicza ciąg dalszy, można powiedzieć. Byłam raczej ciekawa interpretacji Schulza i Gombrowicza, gdyż jak mi się wydaje Witkacy jest jakimś bożyszczem dla autora. Niestety, zdaje się, że to zbiór raczej przejrzałych analiz, nie wnoszących nic nowego do postrzegania "trzech muszkieterów polskiej literatury międzywojennej", raczej przyczynek do dzieła twórców niż próba zmierzenia się z niejednoznacznością i ambiwalencją ich twórczości (szczególnie Schulza i Gombrowicza). To chyba ogólny problem krytyki uniwersyteckiej, objawiający się szczególnie w przymusie wydawania nowych to tomów krytycznych (jak przypuszczam w celach zgoła odległych od tych związanych z samą literaturą).

Zbiór zleżałych jabłek? Triumf życia praktycznego? Leśne dziadki, obudźcie się!

Nieumiarkowania w zachwycie Witkiewicza ciąg dalszy, można powiedzieć. Byłam raczej ciekawa interpretacji Schulza i Gombrowicza, gdyż jak mi się wydaje Witkacy jest jakimś bożyszczem dla autora. Niestety, zdaje się, że to zbiór raczej przejrzałych analiz, nie wnoszących nic nowego do postrzegania "trzech muszkieterów polskiej literatury międzywojennej", raczej przyczynek do...

Bardzo dobra praca, której treść wykracza niekiedy (zwłaszcza przy analizie twórczości Schulza) poza granice czarnego humoru. Oczywiście nie polecam jej osobom, które nie potrafią śmiać się z ludzkich nieszczęść.

Bardzo dobra praca, której treść wykracza niekiedy (zwłaszcza przy analizie twórczości Schulza) poza granice czarnego humoru. Oczywiście nie polecam jej osobom, które nie potrafią śmiać się z ludzkich nieszczęść.