Autorka wspomina w tej książce Pakistan, w którym mieszkała kilka lat, jednakże książka została napisana trochę chaotycznie, jakby bez większego planu. Atutem tej książki są przepisy kulinarne umieszczone pomiędzy rozdziałami na różne proste potrawy pakistańskie. Dodatkowym smaczkiem, oprócz przepisów, był opis sennego miasteczka Abbotabadu, gdzie przez wiele lat ukrywał się i zginął Osama bin Laden. Można przeczytać, ale z pewnością, pomimo, że jest to reportaż, więcej informacji można znaleźć w internecie.

Autorka wspomina w tej książce Pakistan, w którym mieszkała kilka lat, jednakże książka została napisana trochę chaotycznie, jakby bez większego planu. Atutem tej książki są przepisy kulinarne umieszczone pomiędzy rozdziałami na różne proste potrawy pakistańskie. Dodatkowym smaczkiem, oprócz przepisów, był opis sennego miasteczka Abbotabadu, gdzie przez wiele lat ukrywał...

Niestety ta książka jest chaotyczna. W zasadzie nie wiadomo co jest główna myślą. Taki zlepek niepowiązanych ze sobą myśli. Więcej o Pakistanie można się dowiedzieć z gazet niż z tego reportażu.

Niestety ta książka jest chaotyczna. W zasadzie nie wiadomo co jest główna myślą. Taki zlepek niepowiązanych ze sobą myśli. Więcej o Pakistanie można się dowiedzieć z gazet niż z tego reportażu.

Książka zawiera wyrwane z życia Autorki opisy sytuacji jakie przeżyła ona podczas pobytu w Pakistanie. Pomiędzy krótkimi rozdziałami brak jest większego związku. Plusem jest dużo przepisów kulinarnych, jednakże kuchnia pakistańska nie stanowi tutaj istotnego elementu. Dla mnie dziwna pozycja, napisana bez pomysłu, tak jakby na szybko powstał pomysł na jakąś książkę i tak oto powstała. Nic nowego nie wnosi, słabo napisana, nie wciągająca. Generalnie pozycja w mojej ocenie słaba.

Książka zawiera wyrwane z życia Autorki opisy sytuacji jakie przeżyła ona podczas pobytu w Pakistanie. Pomiędzy krótkimi rozdziałami brak jest większego związku. Plusem jest dużo przepisów kulinarnych, jednakże kuchnia pakistańska nie stanowi tutaj istotnego elementu. Dla mnie dziwna pozycja, napisana bez pomysłu, tak jakby na szybko powstał pomysł na jakąś książkę i tak...

Wzór ignorancji i braku spostrzegawczości; instruktaż jak sklecić reportaż z niczego. Autorka po kilku latach spędzonych w Pakistanie opisuje kraj m.in. na podstawie tego, co oglądała w telewizji, a brak treści i niepowiązane ze sobą epizody wspomnień próbuje skleić za pomocą lokalnych przepisów kulinarnych. Niestety, pod koniec książki, zaledwie 150-stronicowej zresztą, nawet kulinariów zaczyna autorce brakować. W efekcie powstał bardzo lichy, źle doprawiony i rozcieńczony na wodzie rosół literacki. W dodatku ugotowany na resztkach ze studenckiej lodówki.

Wzór ignorancji i braku spostrzegawczości; instruktaż jak sklecić reportaż z niczego. Autorka po kilku latach spędzonych w Pakistanie opisuje kraj m.in. na podstawie tego, co oglądała w telewizji, a brak treści i niepowiązane ze sobą epizody wspomnień próbuje skleić za pomocą lokalnych przepisów kulinarnych. Niestety, pod koniec książki, zaledwie 150-stronicowej zresztą,...

Książka dla osób, które tak jak ja, nic nie wiedzą o Pakistanie. Na początek bardzo dobra. Jest trochę historii, trochę obyczajów i przepisów z tradycyjnej kuchni. I teraz już wiem, że nie każdy Pakistańczyk to od razu terrorysta.

Książka dla osób, które tak jak ja, nic nie wiedzą o Pakistanie. Na początek bardzo dobra. Jest trochę historii, trochę obyczajów i przepisów z tradycyjnej kuchni. I teraz już wiem, że nie każdy Pakistańczyk to od razu terrorysta.

Autorka „Pakistan Express” nie podróżowała szybkim pociągiem, ale takie można odnieść wrażenie: zobaczyła wiele, niestety zabrakło czasu na zgłębienie tematów. W książce pojawiają się migawki ze sklepów i targowisk, z zakazanych przyjęć i projekcji przemycanych filmów, ze szkół i demonstracji. Jest mowa o koncertach rockowych i drag queen, ale też o ekstremistkach religijnych i antytalibskich duchownych. To wszystko jest jednak bardzo powierzchowne i nie daje szerokiego wglądu w pakistańską rzeczywistość. Najlepsze są rozdziały dotyczące polityki, jak na przykład ten o Benazir Bhutto.

Choć podtytuł książki brzmi „Jak żyć i gotować w cieniu talibów", u Mahjar-Barducci podpowiedzi w tych kwestiach brak. Z jej tekstów można wyciągnąć tylko jeden wniosek: należy urodzić się w bogatej rodzinie i w miarę możliwości dyskretnie żyć na sposób zachodni. Co powinni zrobić skromnie sytuowani mieszkańcy Pakistanu czyli większość społeczeństwa liczącego ponad 180 milionów obywateli, nie wiadomo. Książka pozostawia duży niedosyt i nie pomogą tu nawet przepisy kulinarne z regionu opisywanego przez Muhjar-Barducci. Niemniej kurczaka biryani spróbować zawsze warto.;)

http://czytankianki.blogspot.com/2013/02/anna-mahjar-barducci-pakistan-express.html

Autorka „Pakistan Express” nie podróżowała szybkim pociągiem, ale takie można odnieść wrażenie: zobaczyła wiele, niestety zabrakło czasu na zgłębienie tematów. W książce pojawiają się migawki ze sklepów i targowisk, z zakazanych przyjęć i projekcji przemycanych filmów, ze szkół i demonstracji. Jest mowa o koncertach rockowych i drag queen, ale też o ekstremistkach...

Spojrzenie na Pakistan oczami młodej kobiety. Pełne prostych przepisów kulinarnych, które warto wypróbować. Zaskakujący był dla mnie opis Abbotabadu, gdzie ukrywał sie „wróg numer jeden". To inny Pakistan, niż ten znany z mediów.

Spojrzenie na Pakistan oczami młodej kobiety. Pełne prostych przepisów kulinarnych, które warto wypróbować. Zaskakujący był dla mnie opis Abbotabadu, gdzie ukrywał sie „wróg numer jeden". To inny Pakistan, niż ten znany z mediów.